ahmetbeyler
Active member
Verilmek istenen tüm “çağdaş” görünüme karşın monarşiler şüphesiz feodal kalıntılardır. Günümüzdeki fonksiyonunun demokrasi aykırılığı olduğu da bir gerçektir. Her ne kadar İngiliz monarşisi için demokrasiye uyumlu, hatta demokrasinin koruyucusu dense de tıpkı tespit bu gerici kurum için de geçerlidir.
Tarihi seyri malum; sanayi ihtilalinin akabinde gelişen toplumsal ihtilallerle birçok yerde silinmiş kurumlardır bunlar. Tüccarların, bankacıların yani kapitalist sınıfın siyasi gücü ele geçirilmesiyle bitirilmişlerdir. Fransa örneği açıklayıcıdır; yükselen burjuvazi çıkarları önünde mahzur olan Fransız monarşisini yıkıp yerini aldı bilindiği üzere. Monarşilerin çöküşü kapitalizmin zaferidir şüphesiz.
İngiltere’de durum farklılık gösteriyor, aslına bakarsanız bu niçinle hala ya da nasıl olduğu konusunda başlar karışık. İngiliz burjuvazisinin (Marx’ın tabiriyle burjuvazinin ilerici olduğu dönemlerde) verdiği uzun karşı çabaya karşın İngiliz monarşisi varlığını sürdürebildi. (On yıl sürmüş bir Cumhuriyet periyoduna rağmen). İngiltere’ye has bu durum farklı bir yazının konusudur elbette.
Onsuz nefes alamazlar
Yazılı bir anayasanın olmadığı Birleşik Krallık’ta, hükümdarın kesin siyasi otorite olduğunu anımsatarak belirtelim: İngliz monarşisi, onun temsilcisi (kral ya da kraliçe) asla sembolik değildir. Ülkede bir hükümet hükümdarın onayı olmadan kurulamaz. Ülkenin memurları, askerleri ya da polisleri hükümdara bağlılık yemini etmek zorundadır. Bu yemini etmeyen kişinin milletvekili ya da bakan bulunmasına da imkan yoktur. Örnek olarak hapishanedeyken milletvekili seçilen, (açlık grevinde ölmüştür) İrlanda Cumhuriyetçi Ordusu (IRA) militanı Boby Sands verilebilir. Halk tarafınca seçilmesine karşın Kraliçe’ye bağlılık yemini etmediği için milletvekilliği kabul edilmemişti, malum
Sembolik denen kraliyet, sembolikse niye sivil hükümetler ya da seçkin kısımlar onu birçok vakit bir manipule aracı olarak kullanıyor? Demokrasinin koruyucusu olan(!) Kraliyet’in (Kraliçe’nin), hakkındaki soruşturmalardan kaçmak için, olağanüstü bir durum da yokken Boris Johnson’un parlamentoyu tatil etme teklifine onay vermesi, bunun yakın tarihteki son örneğidir. Johnson’ın talebini kabul eden seçilmemiş devlet şefi Kraliçe, seçilmiş milletvekillerinin Johnson’u sorugulamasını engellemek için bir “araç” olduğunu göstermiş oldu. Yapısı gereği demokrasiye düşman olan bu kurum, hâkim sınıfların dostudur.
Hükümdarın yetkilerinin birden fazla içinde, seçilmiş bir hükümeti nazaranvden alabilmek de alıyor. Örnek mi isteniyor? Birleşik Krallık’ın coğrafik sırlarının haricinde kalan lakin siyasi olarak monarşiye bağlı olan Avustralya’da 11 Kasım 1975’te seçilmiş Emekçi Partisi hükümeti şahsen Kraliçe Elizabeth tarafınca devrilmişti.
Yeryüzünün en kuvvetlisü
Sembolik olduğuna inanılması istenen hükümdar tıpkı zamandavlet Lideri birebir vakitte Başkomutandır. Hükümetler ona aittir.Tüm resmi kurumların, donanma da dahil hepsinin başında Kraliyet sıfatı yer almak zorundadır. Hava Kuvvetleri Kraliyet Hava Kuvvetleri ismini taşır. Hükümetler kurulduktan daha sonra kesinlikle onun onayını almak zorundadır. Yeryüzündeki en kuvvetli insan olduğu daha nasıl anlatılabilir?
Peki niye siyasi konulardan uzak bir duruşa sahiptir hükümdar? Varlığını sürdürebilmesi, parlamentodan gelen akınlar karşısında (bir ihtimal) savunmasız hale gelmemesi için tarafsız görünmek zorundadır da ondan. Sembolik(!) olan bu kuruma niye hükümetin harcamalarından daha epey para tahsis ediliyor? Düşünün Kraliçe toplumda huzursuzluklar arttığında lakin 1992 yılında vergiye alışılmış tutulabildi. şahsi servetinin yanında kelamı bile edilemeyecek bir meblağdır bu.
‘Sembolik’ vahşetler miydi?
Kraliçe Elizabeth’in saltanatı sırasında öne çıkan beş büyük vahşet vardır ki “sembolik” monarşinin ne olduğu konusunda öğreticidir. Bunlardan birincisi 1948-1960 ortası süren Malezya’daki Malay vahşetidir. Elizabeth Kraliçe olmadan dört yıl evvel başlamıştır fakat Kraliçe ilan edildikten daha sonra sekiz yıl sürmüştür bu vahşet. İngiliz ordusu ile İngiliz sömürgecisiliğine karşı uğraş eden bağımsızlık yanlısı Malaya Komünist Partisi’nin askeri kanadı Malaya Ulusal Kurtuluş Ordusu (MNLA) içinde süren bir gerilla savaşıydı bu. MNLA ile temaslı olduğu teziyle 400 bin ila 1 milyon içinde insan kamplara dolduruldu İngilizlerce. 7 bine yakın gerilla ile 3 binden çok sivil hayatını yitirdi bu savaşta.
Kenya’da Mau Mau olarak bilinen 1952-1960 ortası yaşanan savaşta 90 bin Kenyalı öldürüldü. Binlerce azap kurbanı olduğunu da belirtelim alışılmış. Yemen’deki 1962-1969 ortası yaşanan, Bilinmeyen Savaş olarak isimlendirilen savaşta İngilizler, bağımsızlık yanlısı güçlere karşı çıkan Suudi Arabistan, İsrail, Ürdün üzere ülkelere dayanak verdi. İngiltere monarşisisi bu güçlere milyonlarca sterlin aktardı, savaş uçakları verdi. 200 bin kişi hayatını kaybetti bu savaşta.
O devir, dünyanın üçüncü büyük komünist partisi olarak bilinen Endonezya Komünist Partisi’ne karşı ayaklanmayı İngiltere destekledi. Tahminen 500 bin ila 1 milyon Endonezyalı öldürüldü. 30 Ocak 1972 Kanlı Pazar vahşetini bilmeyen yoktur herbiçimde. Kuzey İrlanda’nın Derry kentinde bir yürüyüş sırasında İngiliz ordusu protestoculara ateş açtı 30 yakın sivil öldürüldü.
Bunlar en bilinen örnekler. Liste uzatılabilir. Tüm bunlarda, “barış ilan etme yetkisi” de olan Kraliçe’nin de onayı vardı. Nitekim barışçı ise bu yetkisini kullanabilirdi. Tuhaftır, nitekim hiçbir İngiliz hükümeti, şayet Kraliçe onay vermemiş olsaydı bu operasyonları yapamazdı. Binerce yıllık monarşinin sözğne kelam söylememe geleneği uyarınca. Bu, Kraliçe’nin hükümetlerden daha yabanî, hükümetlerin daha barışçı olduğu manasına gelmez, monarşinin çıkarlarının hükümetleriyle örtüşmesinin doğal kararıdur bu. Yani Monarşi ile parlamenter sistem birbirini tamamlayan kurumlardır. Bunlardan birinin “sembolik” olması gerçeğe alışılmamıştır.
Vahşetleri gerçek olana “sembolik” demek de..
Ne bileyim, tuhaf güya.
Tarihi seyri malum; sanayi ihtilalinin akabinde gelişen toplumsal ihtilallerle birçok yerde silinmiş kurumlardır bunlar. Tüccarların, bankacıların yani kapitalist sınıfın siyasi gücü ele geçirilmesiyle bitirilmişlerdir. Fransa örneği açıklayıcıdır; yükselen burjuvazi çıkarları önünde mahzur olan Fransız monarşisini yıkıp yerini aldı bilindiği üzere. Monarşilerin çöküşü kapitalizmin zaferidir şüphesiz.
İngiltere’de durum farklılık gösteriyor, aslına bakarsanız bu niçinle hala ya da nasıl olduğu konusunda başlar karışık. İngiliz burjuvazisinin (Marx’ın tabiriyle burjuvazinin ilerici olduğu dönemlerde) verdiği uzun karşı çabaya karşın İngiliz monarşisi varlığını sürdürebildi. (On yıl sürmüş bir Cumhuriyet periyoduna rağmen). İngiltere’ye has bu durum farklı bir yazının konusudur elbette.
Onsuz nefes alamazlar
Yazılı bir anayasanın olmadığı Birleşik Krallık’ta, hükümdarın kesin siyasi otorite olduğunu anımsatarak belirtelim: İngliz monarşisi, onun temsilcisi (kral ya da kraliçe) asla sembolik değildir. Ülkede bir hükümet hükümdarın onayı olmadan kurulamaz. Ülkenin memurları, askerleri ya da polisleri hükümdara bağlılık yemini etmek zorundadır. Bu yemini etmeyen kişinin milletvekili ya da bakan bulunmasına da imkan yoktur. Örnek olarak hapishanedeyken milletvekili seçilen, (açlık grevinde ölmüştür) İrlanda Cumhuriyetçi Ordusu (IRA) militanı Boby Sands verilebilir. Halk tarafınca seçilmesine karşın Kraliçe’ye bağlılık yemini etmediği için milletvekilliği kabul edilmemişti, malum
Sembolik denen kraliyet, sembolikse niye sivil hükümetler ya da seçkin kısımlar onu birçok vakit bir manipule aracı olarak kullanıyor? Demokrasinin koruyucusu olan(!) Kraliyet’in (Kraliçe’nin), hakkındaki soruşturmalardan kaçmak için, olağanüstü bir durum da yokken Boris Johnson’un parlamentoyu tatil etme teklifine onay vermesi, bunun yakın tarihteki son örneğidir. Johnson’ın talebini kabul eden seçilmemiş devlet şefi Kraliçe, seçilmiş milletvekillerinin Johnson’u sorugulamasını engellemek için bir “araç” olduğunu göstermiş oldu. Yapısı gereği demokrasiye düşman olan bu kurum, hâkim sınıfların dostudur.
Hükümdarın yetkilerinin birden fazla içinde, seçilmiş bir hükümeti nazaranvden alabilmek de alıyor. Örnek mi isteniyor? Birleşik Krallık’ın coğrafik sırlarının haricinde kalan lakin siyasi olarak monarşiye bağlı olan Avustralya’da 11 Kasım 1975’te seçilmiş Emekçi Partisi hükümeti şahsen Kraliçe Elizabeth tarafınca devrilmişti.
Yeryüzünün en kuvvetlisü
Sembolik olduğuna inanılması istenen hükümdar tıpkı zamandavlet Lideri birebir vakitte Başkomutandır. Hükümetler ona aittir.Tüm resmi kurumların, donanma da dahil hepsinin başında Kraliyet sıfatı yer almak zorundadır. Hava Kuvvetleri Kraliyet Hava Kuvvetleri ismini taşır. Hükümetler kurulduktan daha sonra kesinlikle onun onayını almak zorundadır. Yeryüzündeki en kuvvetli insan olduğu daha nasıl anlatılabilir?
Peki niye siyasi konulardan uzak bir duruşa sahiptir hükümdar? Varlığını sürdürebilmesi, parlamentodan gelen akınlar karşısında (bir ihtimal) savunmasız hale gelmemesi için tarafsız görünmek zorundadır da ondan. Sembolik(!) olan bu kuruma niye hükümetin harcamalarından daha epey para tahsis ediliyor? Düşünün Kraliçe toplumda huzursuzluklar arttığında lakin 1992 yılında vergiye alışılmış tutulabildi. şahsi servetinin yanında kelamı bile edilemeyecek bir meblağdır bu.
‘Sembolik’ vahşetler miydi?
Kraliçe Elizabeth’in saltanatı sırasında öne çıkan beş büyük vahşet vardır ki “sembolik” monarşinin ne olduğu konusunda öğreticidir. Bunlardan birincisi 1948-1960 ortası süren Malezya’daki Malay vahşetidir. Elizabeth Kraliçe olmadan dört yıl evvel başlamıştır fakat Kraliçe ilan edildikten daha sonra sekiz yıl sürmüştür bu vahşet. İngiliz ordusu ile İngiliz sömürgecisiliğine karşı uğraş eden bağımsızlık yanlısı Malaya Komünist Partisi’nin askeri kanadı Malaya Ulusal Kurtuluş Ordusu (MNLA) içinde süren bir gerilla savaşıydı bu. MNLA ile temaslı olduğu teziyle 400 bin ila 1 milyon içinde insan kamplara dolduruldu İngilizlerce. 7 bine yakın gerilla ile 3 binden çok sivil hayatını yitirdi bu savaşta.
Kenya’da Mau Mau olarak bilinen 1952-1960 ortası yaşanan savaşta 90 bin Kenyalı öldürüldü. Binlerce azap kurbanı olduğunu da belirtelim alışılmış. Yemen’deki 1962-1969 ortası yaşanan, Bilinmeyen Savaş olarak isimlendirilen savaşta İngilizler, bağımsızlık yanlısı güçlere karşı çıkan Suudi Arabistan, İsrail, Ürdün üzere ülkelere dayanak verdi. İngiltere monarşisisi bu güçlere milyonlarca sterlin aktardı, savaş uçakları verdi. 200 bin kişi hayatını kaybetti bu savaşta.
O devir, dünyanın üçüncü büyük komünist partisi olarak bilinen Endonezya Komünist Partisi’ne karşı ayaklanmayı İngiltere destekledi. Tahminen 500 bin ila 1 milyon Endonezyalı öldürüldü. 30 Ocak 1972 Kanlı Pazar vahşetini bilmeyen yoktur herbiçimde. Kuzey İrlanda’nın Derry kentinde bir yürüyüş sırasında İngiliz ordusu protestoculara ateş açtı 30 yakın sivil öldürüldü.
Bunlar en bilinen örnekler. Liste uzatılabilir. Tüm bunlarda, “barış ilan etme yetkisi” de olan Kraliçe’nin de onayı vardı. Nitekim barışçı ise bu yetkisini kullanabilirdi. Tuhaftır, nitekim hiçbir İngiliz hükümeti, şayet Kraliçe onay vermemiş olsaydı bu operasyonları yapamazdı. Binerce yıllık monarşinin sözğne kelam söylememe geleneği uyarınca. Bu, Kraliçe’nin hükümetlerden daha yabanî, hükümetlerin daha barışçı olduğu manasına gelmez, monarşinin çıkarlarının hükümetleriyle örtüşmesinin doğal kararıdur bu. Yani Monarşi ile parlamenter sistem birbirini tamamlayan kurumlardır. Bunlardan birinin “sembolik” olması gerçeğe alışılmamıştır.
Vahşetleri gerçek olana “sembolik” demek de..
Ne bileyim, tuhaf güya.