ahmetbeyler
Active member
Dünyadaki en yabanî sömürü erkeğin hanımı sömürmesidir.
Bu sömürü biçimi diğer canlı tiplerinde yoktur.
İnsana mahsustur.
adamların çıkarlarına bakılırsa oluşturulmuş toplum tertibinde en geri kalmış ülkelerden en gelişmiş ülkelere kadar farklı derecelerde de olsa erkeğin hanımı sömürmesi vardır.
Toplum buna nazaran düzenlenmiştir.
Kadınlar erkeklere nazaran katmerli bir sömürü altındadır.
Kapitalist ülkelerde emeğiyle hayatını sürdüren bayan da erkek de sömürülür.
Ancak bayan erkeğe nazaran daha fazla sömürülür.
Örneğin birebir işyerinde birebir işi yapan bayan erkekten daha az fiyat alır. Üst seviye yönetici olması erkeğe bakılırsa daha düşük bir olasılıktır.
İşyerinde sömürülen bayan, meskende de sömürülür. Mesken işleri ve çocuk bakımı hanımın sorumlu olduğu bir yüktür.
Ayrıca konutta de toplum ortasında de eşinin ve öteki adamların sömürüsü ve sınırlamalarıyla yaşamak zorundadır.
Türkiye’de gündem olan ve fazlaca reaksiyon toplayan 6 yaşındaki kız çocuğunun evlendirilmesi skandalı bayan ve çocuk haklarının da bir daha tartışılmasına niye oldu.
Bir baba 6 yaşındaki kız çocuğunu nasıl 29 yaşındaki bir adama “eş” olarak verebilir?
Bu sorunun cevabı erkek hükümran toplum tertibin tarihinde yatar.
Daha evvelki yazılarımda da değindiğim üzere, kızların çocuk yaşta, “aile sonucuyla evlendirilmeleri” bir mülkiyet meselesidir.
Kız çocuklarının aile sonucuyla evlendirilmesi aslında bir aile sonucu değildir. Karar babanın, öteki tabirle erkeğin sonucudır. (Patria potestas-Babanın gücü). Baba yoksa, sonucu erkek kardeş, amca, dayı üzere bir daha bir öteki erkek verir. Evlendirilecek kız çocuğunun ve annesinin kelam ve karar hakkı yoktur.
Bu sorunun mülkiyet sorunu olmasının sebebi, tarihî gelişimi ortasında mülkiyetin erkeğe (babaya) ilişkin olmasıdır. Bu mülkiyete bayan ve çocuk da dahildir.
Eş ve çocuklarını mülkü olarak nazarann baba (yoksa öteki yakını olan erkek) çocuğun evlenmesine karar verir.
Mülkiyetin erkeğe ilişkin olması, toplumsal gelişimi ortasında anayanlı tertipten babayanlı sisteme geçişin, bir öteki tabirle, erkeğin gücüne dayanarak mülkiyete sahip olması, bu biçimdece hanımı ve çocuğu de ‘malı-mülkü’ haline getirmesinin kararıdur.
İnsanların yerleşik yaşama geçiş sürecinde evvel taşınabilir şeyler üzerinde mülkiyet kurmaları bilinen bir tarihi olaydır. Topraktan evvel, ekonomik hayvanlar üzerinde mülkiyet kuran beşerler, bu denetim ve daha sonrasında tarıma geçişle üretim bolluğuna ulaşmışlardı.
Mülkiyetin ortaya çıkmasıyla birlikte savaşçı olarak yetişen erkekler, bayanı da mülkiyetleri altına aldılar ve oluşturdukları kabile hayatında bayanın üretkenliğini ve emeğini sömürmeye başladılar. hanımın başka yetenekleri yanında bilhassa doğurganlıkları niçiniyle kıymet üretmeleri, kabileler ortası evlenmelerde bir ekonomik karşılık verilmesini doğurmuştur. Kabile halinde yaşayan toplumlarda gelin alınan aileye (o ailenin babasına) sığır sürüsü verilmeye başlandı. Baba da bu sığır sürüsünün bir kısmını yahut tamamını oğlunu evlendirmek için kullandı. bu biçimdece kız çocukları sığır takasına bahis oldu.
Sosyo-ekonomik gelişim sürecinde paranın ortaya çıkmasıyla, sığır yahut toprak verilmesi üzere para da verilmiştir. Günümüz lisanıyla başlık parasının kökeni sığır evliliğidir.
sonrasındasındaki evrede ise bayanın evlilik karşılığında alınan ekonomik pahayla münasebeti büsbütün kesilmiş ve köleleştirilmiştir. Bu süreçte yapılan evliliklere, hanımın hiç bir ekonomik, toplumsal ve türel hakkı olmadığı için ‘sömürge evliliği’ denilmektedir. (Evelyn Reed, bayanın Evrimi 2. Kitap, Çev. Şemsa Yeğin, s. 181 vd. Payel Yayınları)
Toplumsal sürecin her basamağında, erkek egemenliği altındaki hanımın mülkiyet konusu yapılmasından kaynaklanan temel sorun insan hakları sıkıntısıdır. Yüzseneler boyunca verilen demokrasi ve insan hakları çabası bayanın lehine sonuçlar vermişse de bilhassa feodal kalıntıların varlığını sürdürdüğü Türkiye ve gibisi ülkelerde sorun ağır biçimde devam etmektedir.
Kadın ve çocuk hakları meselesini çözmek, hanımın özgür birey olmasını sağlamaktan geçer. Bu, çağdaş eğitimin kırsal bölümlere de gdolayılmesi, bilhassa kız çocuklarının okutulması, anne-babaların eğitilmesi, hanımın ekonomik ve toplumsal teminata kavuşturulmasıyla mümkün olabilir.
Çocukların erişkin yaşa geldiklerinde özgür iradeleriyle evlilik sonucu verebilmeleri hanımın özgür bulunmasına bağlıdır.
Fotoğraf: Serra Akcan / csgorselarsiv.org
Bu sömürü biçimi diğer canlı tiplerinde yoktur.
İnsana mahsustur.
adamların çıkarlarına bakılırsa oluşturulmuş toplum tertibinde en geri kalmış ülkelerden en gelişmiş ülkelere kadar farklı derecelerde de olsa erkeğin hanımı sömürmesi vardır.
Toplum buna nazaran düzenlenmiştir.
Kadınlar erkeklere nazaran katmerli bir sömürü altındadır.
Kapitalist ülkelerde emeğiyle hayatını sürdüren bayan da erkek de sömürülür.
Ancak bayan erkeğe nazaran daha fazla sömürülür.
Örneğin birebir işyerinde birebir işi yapan bayan erkekten daha az fiyat alır. Üst seviye yönetici olması erkeğe bakılırsa daha düşük bir olasılıktır.
İşyerinde sömürülen bayan, meskende de sömürülür. Mesken işleri ve çocuk bakımı hanımın sorumlu olduğu bir yüktür.
Ayrıca konutta de toplum ortasında de eşinin ve öteki adamların sömürüsü ve sınırlamalarıyla yaşamak zorundadır.
Türkiye’de gündem olan ve fazlaca reaksiyon toplayan 6 yaşındaki kız çocuğunun evlendirilmesi skandalı bayan ve çocuk haklarının da bir daha tartışılmasına niye oldu.
Bir baba 6 yaşındaki kız çocuğunu nasıl 29 yaşındaki bir adama “eş” olarak verebilir?
Bu sorunun cevabı erkek hükümran toplum tertibin tarihinde yatar.
Daha evvelki yazılarımda da değindiğim üzere, kızların çocuk yaşta, “aile sonucuyla evlendirilmeleri” bir mülkiyet meselesidir.
Kız çocuklarının aile sonucuyla evlendirilmesi aslında bir aile sonucu değildir. Karar babanın, öteki tabirle erkeğin sonucudır. (Patria potestas-Babanın gücü). Baba yoksa, sonucu erkek kardeş, amca, dayı üzere bir daha bir öteki erkek verir. Evlendirilecek kız çocuğunun ve annesinin kelam ve karar hakkı yoktur.
Bu sorunun mülkiyet sorunu olmasının sebebi, tarihî gelişimi ortasında mülkiyetin erkeğe (babaya) ilişkin olmasıdır. Bu mülkiyete bayan ve çocuk da dahildir.
Eş ve çocuklarını mülkü olarak nazarann baba (yoksa öteki yakını olan erkek) çocuğun evlenmesine karar verir.
Mülkiyetin erkeğe ilişkin olması, toplumsal gelişimi ortasında anayanlı tertipten babayanlı sisteme geçişin, bir öteki tabirle, erkeğin gücüne dayanarak mülkiyete sahip olması, bu biçimdece hanımı ve çocuğu de ‘malı-mülkü’ haline getirmesinin kararıdur.
İnsanların yerleşik yaşama geçiş sürecinde evvel taşınabilir şeyler üzerinde mülkiyet kurmaları bilinen bir tarihi olaydır. Topraktan evvel, ekonomik hayvanlar üzerinde mülkiyet kuran beşerler, bu denetim ve daha sonrasında tarıma geçişle üretim bolluğuna ulaşmışlardı.
Mülkiyetin ortaya çıkmasıyla birlikte savaşçı olarak yetişen erkekler, bayanı da mülkiyetleri altına aldılar ve oluşturdukları kabile hayatında bayanın üretkenliğini ve emeğini sömürmeye başladılar. hanımın başka yetenekleri yanında bilhassa doğurganlıkları niçiniyle kıymet üretmeleri, kabileler ortası evlenmelerde bir ekonomik karşılık verilmesini doğurmuştur. Kabile halinde yaşayan toplumlarda gelin alınan aileye (o ailenin babasına) sığır sürüsü verilmeye başlandı. Baba da bu sığır sürüsünün bir kısmını yahut tamamını oğlunu evlendirmek için kullandı. bu biçimdece kız çocukları sığır takasına bahis oldu.
Sosyo-ekonomik gelişim sürecinde paranın ortaya çıkmasıyla, sığır yahut toprak verilmesi üzere para da verilmiştir. Günümüz lisanıyla başlık parasının kökeni sığır evliliğidir.
sonrasındasındaki evrede ise bayanın evlilik karşılığında alınan ekonomik pahayla münasebeti büsbütün kesilmiş ve köleleştirilmiştir. Bu süreçte yapılan evliliklere, hanımın hiç bir ekonomik, toplumsal ve türel hakkı olmadığı için ‘sömürge evliliği’ denilmektedir. (Evelyn Reed, bayanın Evrimi 2. Kitap, Çev. Şemsa Yeğin, s. 181 vd. Payel Yayınları)
Toplumsal sürecin her basamağında, erkek egemenliği altındaki hanımın mülkiyet konusu yapılmasından kaynaklanan temel sorun insan hakları sıkıntısıdır. Yüzseneler boyunca verilen demokrasi ve insan hakları çabası bayanın lehine sonuçlar vermişse de bilhassa feodal kalıntıların varlığını sürdürdüğü Türkiye ve gibisi ülkelerde sorun ağır biçimde devam etmektedir.
Kadın ve çocuk hakları meselesini çözmek, hanımın özgür birey olmasını sağlamaktan geçer. Bu, çağdaş eğitimin kırsal bölümlere de gdolayılmesi, bilhassa kız çocuklarının okutulması, anne-babaların eğitilmesi, hanımın ekonomik ve toplumsal teminata kavuşturulmasıyla mümkün olabilir.
Çocukların erişkin yaşa geldiklerinde özgür iradeleriyle evlilik sonucu verebilmeleri hanımın özgür bulunmasına bağlıdır.
Fotoğraf: Serra Akcan / csgorselarsiv.org