ahmetbeyler
Active member
27 Nisan’da bir küme Pegasus çalışanı, mesai saati bittikten daha sonra, alkollü bir yere eğlenmeye gitti. Gecenin eğlenceli bir anında fotoğraflar çekildi ve toplumsal medyaya yüklendi. Ancak yüklenen fotoğraflardan birinin üstüne iliştirilen ileti, sığ bir tartışmayı da alevlendirdi. O gecenin Kadir Gecesi olması, muzırlık konusu yapılmıştı. Fotoğraf “Kadir Gecesi Özel” notuyla paylaşıldı. Altına da “Rabbim kabul etsin” yazıldı. Bu paylaşımı yapan kişi, öfke dolu değildi. Bir kısmı aşağılamak üzere bir niyeti de yoktu. Tam olarak kararınu kestiremediği bir “şaka”nın peşindeydi. Kadir Gecesi’nde rakı içiyorlardı ve fotoğrafı paylaşan kişi herkesten farklı olmanın komikliğini vurgulamak istemişti, hepsi o…
Fakat bunu o masada daha evvel oturmuş olanlar, yani ortada sırada arkadaşlarıyla bir ortaya gelip iki kadeh rakı içmeyi sevenler olarak “bizler” biliyoruz. Yüzlerce yıldır yapıyoruz bunu. Bu topraklara aitiz. Bu gençler, Müslümanlarla değil kendileriyle alay ediyorlardı. Biz, bu muzır şakaların art planının ne kadar tehlikesiz, ne kadar uygun niyetli olduğunun farkındayız. Ancak herkes durumun farkında olmayabilir…
Ertesi günü, “Kadir Gecesi Özel” notuyla internetin sonsuzluk kuyusuna düşen bu fotoğraf, birkaç yüksek takipçili hesabın mevzuyu gündem etmesiyle meşhur oldu. örneğin müzikçi Ali Şan, fotoğrafı “Her bahiste mizah yapabilirsin lakin husus din olunca bunu yapamazsın. Kimse kimsenin içtiğine, yediğine, inancına karışamaz. Lakin kimse dinime küfredemez” tabirleriyle paylaştı.
Elden ele yorumlanan bu fotoğraf, Ali Şan’a gelene kadar aşikâr ki biraz öfke biriktirmişti… Bu fotoğraf biroldukça Müslümana itici gelebilirdi. Emsal latifeler, Alevilere, Hristiyanlara, Yahudilere dönük yapıldığında da itici olabiliyor. Bu niçinle, bu tip gırgırların toplumsal medya platformlarında paylaşılmasına karşıyım.
Ama olan olmuş, tahminen de bir ölçü alkolün yarattığı sevinç ile vaziyetin art planını düşünememişti gençler. Lakin, bu ergenlerden biri 27 Nisan gecesi her şeyden habersiz uyusa ve 2 gün daha sonra uyansa, uyandığında hakkında bir savcılık soruşturması başlatıldığını üzerine bir de çalıştığı Pegasus’tan kovulduğunu öğrenecekti. Biraz fazla olmamış mıydı?
28 ve 29 Nisan günlerinde, kamusal tartışma yeteneği elinden alınmış olan toplumumuz, toplumsal medyada bu sıkıntıyı enine uzunluğuna ele aldı. Bazıları Pegasus’tan atılmalarının yetersiz olduğunu mahpusa de atılmaları gerektiğini söylemiş oldu. Bazıları ise bu tip paylaşımlarda hiç bir mahsur olmadığını, Müslüman çevrelerin sonuna dokunarak vurguladı. Günün sonunda bu tartışma, gerisinde bir epeyce görüntü bıraktı. Bunlardan biri kamusal tartışma yeteneğimizi kaybettiğimizin tümüyle ortaya çıkması oldu. Geçmişte bu yeteneğimizi TV’lerdeki açık oturumlarla eğitirdik. örneğin, Ali Kırca’nın sunduğu Siyaset Meydanı gecenin geç saatlerine kadar devam eder, bu programda tek bir mevzu, saatlerce, enine uzunluğuna tartışılırdı.
Aradan geçen senelerda, bilhassa 2010’larda Türkiye ‘silahsız bir iç savaş’ı* andıran kamplaşmanın içine sürüklendi. Toplumun bir bütün halinde üstesinden gelmesi gereken sıkıntılar bu ortamda tartışma yerini kaybetti. Artık esaslı sıkıntılarımızı ya konuşmuyor ya da politik kamplaşmanın motivasyonuyla tartışıyoruz. Bu beceriksizliğin niçinlerine burada girmiyorum.
Çatışmanın yürüdüğü yer toplumsal medya. Kanaat liderlerinin bir ortaya geldiği buluşmalar, burada yerini toplumun tüm kesitlerinin içine sürüklendiği kakafoniye bıraktı. Lakin burada “hakikati” orta ki bulasın.
Tartışmanın tarafları fikirler değil “mahalleler”. Bir mahalle arbedesinin ortasındayız. Politik olduğunu düşünüyoruz lakin olanca sığlığıyla apolitik bir atmosferin ortasındayız. Bu ortamda hakikati aramak pek mümkün değil. Çünkü hakikat günün sonunda mahallenizin hengamesine yarar sağlamazsa -ki genelde sağlamıyor- prestij görmüyor. Bugünlerde kimse “faydasız hakikatin” peşine takılmıyor. halbuki bu yararsız hakikatler kamusal tartışmanın şayet olmazsa olmazı değil mi?
Garo Paylan’ı linç ederken birine birebir mahalleden bir oburu “Katılmayabiliriz lakin demokrasinin şayet olmazsa olmazı milletvekilinin kürsü dokunulmazlığı değil mi” diyemiyor. Çok daha temel gündemlerimizde bu yüzden bocalıyoruz, tartışamıyoruz. Sığınmacılar meselesini derinlikli formda ele alamadık. Zira “mahallemiz” tüm coşkusuyla arbedenin tam ortasındayken, tad kaçıran biri mahallenin baskısına maruz kalıyor. ötürüsıyla tartışmalarımız derinleşerek ilerlemiyor.
Pegasus çalışanlarının “Kadir Gecesi Özel” paylaşımını da tıpkı biçimde ele aldık. Mevzu geçti gitti, dönüp tekrar tartışacak değiliz. Önümüze konanı afiyetle yedik. Bu olaydan hareketle “Bu şakalardan toplumumuzun bir kısmı incinebilir. Bu niçinle bu biçimde gırgırları toplumsal medyaya taşımamak lazım” diyemedik. Kendi adıma demeye yeltendim ve bir okurumuz bana şu biçimde yazdı;
“Haklı olabilirsiniz ancak kimi vakit susmak kendi kıymetlerimizi korumak açısından daha faydalı oluyor”.
Gördüğünüz üzere “Faydasız hakikat” kıymet görmüyor. Kendi kıymetlerimizi korumak kimi vakit susmaktan geçiyor! Hakikati susturan bu mahalle arbedesinin bir an evvel sona ermesi, hakikaten politik bir tartışma tabanına kavuşmamız dileğiyle…
*Silahsız bir iç savaş benzetmesi Siyaset Bilimci Nuray Mert’e ilişkin.
Fakat bunu o masada daha evvel oturmuş olanlar, yani ortada sırada arkadaşlarıyla bir ortaya gelip iki kadeh rakı içmeyi sevenler olarak “bizler” biliyoruz. Yüzlerce yıldır yapıyoruz bunu. Bu topraklara aitiz. Bu gençler, Müslümanlarla değil kendileriyle alay ediyorlardı. Biz, bu muzır şakaların art planının ne kadar tehlikesiz, ne kadar uygun niyetli olduğunun farkındayız. Ancak herkes durumun farkında olmayabilir…
Ertesi günü, “Kadir Gecesi Özel” notuyla internetin sonsuzluk kuyusuna düşen bu fotoğraf, birkaç yüksek takipçili hesabın mevzuyu gündem etmesiyle meşhur oldu. örneğin müzikçi Ali Şan, fotoğrafı “Her bahiste mizah yapabilirsin lakin husus din olunca bunu yapamazsın. Kimse kimsenin içtiğine, yediğine, inancına karışamaz. Lakin kimse dinime küfredemez” tabirleriyle paylaştı.
Elden ele yorumlanan bu fotoğraf, Ali Şan’a gelene kadar aşikâr ki biraz öfke biriktirmişti… Bu fotoğraf biroldukça Müslümana itici gelebilirdi. Emsal latifeler, Alevilere, Hristiyanlara, Yahudilere dönük yapıldığında da itici olabiliyor. Bu niçinle, bu tip gırgırların toplumsal medya platformlarında paylaşılmasına karşıyım.
Ama olan olmuş, tahminen de bir ölçü alkolün yarattığı sevinç ile vaziyetin art planını düşünememişti gençler. Lakin, bu ergenlerden biri 27 Nisan gecesi her şeyden habersiz uyusa ve 2 gün daha sonra uyansa, uyandığında hakkında bir savcılık soruşturması başlatıldığını üzerine bir de çalıştığı Pegasus’tan kovulduğunu öğrenecekti. Biraz fazla olmamış mıydı?
28 ve 29 Nisan günlerinde, kamusal tartışma yeteneği elinden alınmış olan toplumumuz, toplumsal medyada bu sıkıntıyı enine uzunluğuna ele aldı. Bazıları Pegasus’tan atılmalarının yetersiz olduğunu mahpusa de atılmaları gerektiğini söylemiş oldu. Bazıları ise bu tip paylaşımlarda hiç bir mahsur olmadığını, Müslüman çevrelerin sonuna dokunarak vurguladı. Günün sonunda bu tartışma, gerisinde bir epeyce görüntü bıraktı. Bunlardan biri kamusal tartışma yeteneğimizi kaybettiğimizin tümüyle ortaya çıkması oldu. Geçmişte bu yeteneğimizi TV’lerdeki açık oturumlarla eğitirdik. örneğin, Ali Kırca’nın sunduğu Siyaset Meydanı gecenin geç saatlerine kadar devam eder, bu programda tek bir mevzu, saatlerce, enine uzunluğuna tartışılırdı.
Aradan geçen senelerda, bilhassa 2010’larda Türkiye ‘silahsız bir iç savaş’ı* andıran kamplaşmanın içine sürüklendi. Toplumun bir bütün halinde üstesinden gelmesi gereken sıkıntılar bu ortamda tartışma yerini kaybetti. Artık esaslı sıkıntılarımızı ya konuşmuyor ya da politik kamplaşmanın motivasyonuyla tartışıyoruz. Bu beceriksizliğin niçinlerine burada girmiyorum.
Çatışmanın yürüdüğü yer toplumsal medya. Kanaat liderlerinin bir ortaya geldiği buluşmalar, burada yerini toplumun tüm kesitlerinin içine sürüklendiği kakafoniye bıraktı. Lakin burada “hakikati” orta ki bulasın.
Tartışmanın tarafları fikirler değil “mahalleler”. Bir mahalle arbedesinin ortasındayız. Politik olduğunu düşünüyoruz lakin olanca sığlığıyla apolitik bir atmosferin ortasındayız. Bu ortamda hakikati aramak pek mümkün değil. Çünkü hakikat günün sonunda mahallenizin hengamesine yarar sağlamazsa -ki genelde sağlamıyor- prestij görmüyor. Bugünlerde kimse “faydasız hakikatin” peşine takılmıyor. halbuki bu yararsız hakikatler kamusal tartışmanın şayet olmazsa olmazı değil mi?
Garo Paylan’ı linç ederken birine birebir mahalleden bir oburu “Katılmayabiliriz lakin demokrasinin şayet olmazsa olmazı milletvekilinin kürsü dokunulmazlığı değil mi” diyemiyor. Çok daha temel gündemlerimizde bu yüzden bocalıyoruz, tartışamıyoruz. Sığınmacılar meselesini derinlikli formda ele alamadık. Zira “mahallemiz” tüm coşkusuyla arbedenin tam ortasındayken, tad kaçıran biri mahallenin baskısına maruz kalıyor. ötürüsıyla tartışmalarımız derinleşerek ilerlemiyor.
Pegasus çalışanlarının “Kadir Gecesi Özel” paylaşımını da tıpkı biçimde ele aldık. Mevzu geçti gitti, dönüp tekrar tartışacak değiliz. Önümüze konanı afiyetle yedik. Bu olaydan hareketle “Bu şakalardan toplumumuzun bir kısmı incinebilir. Bu niçinle bu biçimde gırgırları toplumsal medyaya taşımamak lazım” diyemedik. Kendi adıma demeye yeltendim ve bir okurumuz bana şu biçimde yazdı;
“Haklı olabilirsiniz ancak kimi vakit susmak kendi kıymetlerimizi korumak açısından daha faydalı oluyor”.
Gördüğünüz üzere “Faydasız hakikat” kıymet görmüyor. Kendi kıymetlerimizi korumak kimi vakit susmaktan geçiyor! Hakikati susturan bu mahalle arbedesinin bir an evvel sona ermesi, hakikaten politik bir tartışma tabanına kavuşmamız dileğiyle…
*Silahsız bir iç savaş benzetmesi Siyaset Bilimci Nuray Mert’e ilişkin.