Hayatta kalmak için yiyeceğe muhtaçlığımız vardır. Tadına varılacak, zevk alınacak ve şükredilecek bir şeydir. hem de, kimileri için bilhassa yiyecekler üzerinde denetim kaybı hissedildiğinde büyük rahatsızlığa niye olabilir.
Tıkınırcasına yemek yiyen beşerler çoklukla epey ölçüde ve rahatsızlık verecek kadar yerler. Yemek yemeyi bırakamayacaklarını hissederler. Bir tıkanıklık, şahsa bağlı olarak daha fazla yemek (7 kurabiye gibi) yahut daha az yemek (2 kurabiye gibi) olarak kabul edilebilir. Genel olarak, tıkınırcasına yeme bireyden şahsa kıymetli ölçüde değişebilir. Bir kişi ortada bir tıkınırcasına yemek yiyebilirken, bir diğeri için tıkınırcasına yemek yemek günlük bir olay olabilir. birtakım bazı tıkınırcasına yeme kendi başına bir yeme bozukluğu olarak kabul edilmez, daha fazla “bozuk yeme” davranışlarının daha geniş bir mananın altında sınıflandırılır.
Tıkınırcasına yeme davranışları yaşarken, takviye için aile hekiminizi yahut diyetisyeninizi görmeniz büyük ölçüde yardımcı olucaktır.
İstikrarlı bir beslenme nizamı elde etmek için ipuçları;
Aşağıdakiler yiyeceklerle daha istikrarlı bir ilgi kurmamıza yardımcı olabilecek kimi yaklaşımlardır. Bu değişiklikleri yavaş yavaş, konfor düzeyiniz dahilinde ve kendinize karşı nazik davranırken uygulamayı hedefleyin.
1. Söz seçimlerinizin farkında olun !
Yemeğin beynimizi yatıştırıp ve hislerimizi sakinleştirmeye yardımcı olduğunu hissetmek büsbütün doğaldır. Hislerimiz ve yemek seçimlerimiz içindeki hassas ilgiyi lisana getirirken söz seçimimiz son derece değerlidir. Hedef, aşağıdaki üzere şeyler söylerken kendimizi fark etmeye çalışmaktır:
Ego ile ilgili olan şey, yanlış olduğunu kanıtlamaktan hoşlanmamasıdır. O denli ki, tıkınırcasına yeme davranışını atlama seçeneği sunulsa bile bir daha de atlamayabiliriz. Bunun sebebi, kendimizi her seferinde çok yemek yiyen biri olarak tanımlamış olmamızdır.
Gerçek olduğuna epeyce inandığımız bir döngüden çıkmak, aslında davranışın sona ermesini istesek bile zorlaşıyor.
Vakit, tutarlılık ve geçmişin bir davranışı olabileceğine dair gerçek bir inanç gerektirir. Tıkınırcasına yeme eğilimlerinin üstesinden gelmek için herkese uyan tek bir yaklaşım olmadığını bilmek yardımcı olur. Bir kişi için işe yarayan, herkes için işe yaramayabilir. Bu makaledeki ipuçlarını ve stratejileri, size en epeyce uyanları kullanın.
2. Duygusal yeme konusunda dikkatli olun !
Yorgun olduğumuzda yemek yersek, hislerimizin yarattığı boşluğu doldurabilecek kadar yiyecek olmadığını nazaranbiliriz. Bu, üzgün olduğumuzda hiç yemek yemememiz gerektiği manasına mı geliyor? Hayır, değil. Şu an için bizi üzen bir ömür formumuz olabilir ve büsbütün olağandır. Bu üzere vakit içinderda sakinleştirici yiyeceklerin tadını çıkarmak sorun değil, fakat bu cins davranışlar devam ettiğinde dikkatli olmak değerlidir.
Yardımcı olabilecek şey, güzel bir ruh halinde ve olumlu bir zihin durumundayken, ikramların ve rahatlatıcı yiyeceklerin tadını çıkarmamıza müsaade vermektir. Bu, belli bir yiyecek ve makul bir his içinde yaratmış olabileceğimiz bağlantıyı kırmaya yardımcı olur. Rastgele bir ikramın tadını çıkarmadan evvel, nitekim ona sahip olmak isteyip istemediğimizi kendimize sorabiliriz. Değilse, tahminen diğer bir havadayızdır. Kendimizi denetim etmek birinci başta garip görünebilir, fakat yeme davranışlarımıza dikkat etmenin bir yoludur.
3. İç sesinizden ayrılın !
Makus ikizimiz, bize ne yapıp ne yapmamamız gerektiğini söyleyen içimizdeki sestir. Kimilerimizin bir makûs ikizi olabilir, kimilerimizin iki, hatta kimilerimizin üçü birden olabilir:
Katı yanımız : “O kurabiyeyi yeme. Diyet yapıyorsun ve bu planına uymuyor!”
Extreme yanımız : “peki aslına bakarsan berbat ettin ve şimdiden 2 kurabiye yedin bu yüzden artık tüm kutuyu bitirebilirsin. Yarın bir daha başlıyoruz!”
Cüret verici yanımız : “Biraz çalıştın mı? Aferin! Artık o ikinci dilim pastayı hak ediyorsun.”
Bu diyaloğu başımızın ortasında dinlemeye başlayabilir ve başka yanlarımızdan birinin ne vakit konuştuğunu belirleyebiliriz. Sonuçta, konuşan her vakit biz değiliz.
Konuşmanın “kötü yanımız” olduğunu anladığımızda, “besle” sözünü başımızda yeniden etmeye başlayabiliriz. Kendimize ” Bu benim zihnimi mi, vücudumu mi yoksa ruhumu mu besliyor ?” diye soruyoruz. Bunu yaparak, bir kutu kurabiye yemenin zihinsel durumumuzu beslemediğini fark edebiliriz. Lakin tıpkı biçimde, kısıtlamak da besleyici değildir. Bilhassa uygun bir ruh halindeyken bir kurabiyenin tadını çıkarmak istediğimiz ve sahiden tadını çıkarabileceğimiz bir şeyse.
4. Kendinize “yapmamalısınız” !!
“Olmalı” sözünü kullandığımızda, “gerekir” sözünü yerine getirmediğimizde yolumuza çıkan bir direniş ve suçluluk duygusu vardır. “Gerekir” demek kimi vakit isyan etmemize yol açar – ne yapması gerektiğinin söylenmesinden hoşlanmayan içsel çocuktur. Sonunda, tam zıddını yaparak kendimizi hatalı yahut yetersiz hissetmemize niye olabiliriz. “Yapmalı” demek yerine, ” olabilir ” demekten büyük yarar sağlayabiliriz.
“Yapabilir” diyerek kendimize hangi seçeneğin bizi daha epey beslediğini seçme seçeneği vermiş oluyoruz.
“Kurabiyeyi yememeliyim” demek yerine, “Eğer havamdaysam kurabiyeyi alabilirim” olur. Yanıt hayır olabilir, bu durumda kurabiyeyi yememeyi tercih ederiz. Yahut karşılık, “Evet! Şu anda bunu yesem kendimi beslenmiş hissederdim. Bu beni memnun edecek ve nitekim bunun için heyecanlıyım.” Evet’i seçersek, tadını çıkarmamıza müsaade verir ve kendimizi sabote etmeden gerçek isteklerimize ahenk sağladığımız için kendimizi onurlandırabiliriz.
5. Biriyle konuşun !
Birine tıkınırcasına yeme eğilimimiz olduğunu söylemek ürkütücü bir niyet olabilir, lakin yanlışsız takviye her şeyi değiştirebilir. Güvenebileceğini bildiğin ve anlayacağına inandığın birini bul. Ayrıyeten, muteber takviye için sizi bir diyetisyene gitmenizi şiddetle tavsiye ederiz. Mevzuyla ilgili hislerinizi ve bunu niye yaptığınızı düşündüğünüzü, tetikleyicilerinizin neler olduğunu ve hangi takviyeye gereksinim duyabileceğinizi paylaşın. kimi vakit, sıradançe konuşma süreci, yükü azaltmamıza ve netlik kazanmamıza yardımcı olabilir. Kendimiz için daha net bir fotoğraf çizdiğimizde, besin konusunda güç ve öz denetim kazanma yolunda ilerlemek daha kolay olabilir.
Tıkınırcasına yemek yiyen beşerler çoklukla epey ölçüde ve rahatsızlık verecek kadar yerler. Yemek yemeyi bırakamayacaklarını hissederler. Bir tıkanıklık, şahsa bağlı olarak daha fazla yemek (7 kurabiye gibi) yahut daha az yemek (2 kurabiye gibi) olarak kabul edilebilir. Genel olarak, tıkınırcasına yeme bireyden şahsa kıymetli ölçüde değişebilir. Bir kişi ortada bir tıkınırcasına yemek yiyebilirken, bir diğeri için tıkınırcasına yemek yemek günlük bir olay olabilir. birtakım bazı tıkınırcasına yeme kendi başına bir yeme bozukluğu olarak kabul edilmez, daha fazla “bozuk yeme” davranışlarının daha geniş bir mananın altında sınıflandırılır.
Tıkınırcasına yeme davranışları yaşarken, takviye için aile hekiminizi yahut diyetisyeninizi görmeniz büyük ölçüde yardımcı olucaktır.
İstikrarlı bir beslenme nizamı elde etmek için ipuçları;
Aşağıdakiler yiyeceklerle daha istikrarlı bir ilgi kurmamıza yardımcı olabilecek kimi yaklaşımlardır. Bu değişiklikleri yavaş yavaş, konfor düzeyiniz dahilinde ve kendinize karşı nazik davranırken uygulamayı hedefleyin.
1. Söz seçimlerinizin farkında olun !
Yemeğin beynimizi yatıştırıp ve hislerimizi sakinleştirmeye yardımcı olduğunu hissetmek büsbütün doğaldır. Hislerimiz ve yemek seçimlerimiz içindeki hassas ilgiyi lisana getirirken söz seçimimiz son derece değerlidir. Hedef, aşağıdaki üzere şeyler söylerken kendimizi fark etmeye çalışmaktır:
“Her imtihandan evvel kendime mani olamıyorum: Bir paket cips yiyorum.”
“Eşim ve ben ne vakit hengame etsek, yiyeceklere yönelirim.”
“O kadar yorgunum ki irademin olmadığını hissediyorum.”
Ego ile ilgili olan şey, yanlış olduğunu kanıtlamaktan hoşlanmamasıdır. O denli ki, tıkınırcasına yeme davranışını atlama seçeneği sunulsa bile bir daha de atlamayabiliriz. Bunun sebebi, kendimizi her seferinde çok yemek yiyen biri olarak tanımlamış olmamızdır.
Gerçek olduğuna epeyce inandığımız bir döngüden çıkmak, aslında davranışın sona ermesini istesek bile zorlaşıyor.
Vakit, tutarlılık ve geçmişin bir davranışı olabileceğine dair gerçek bir inanç gerektirir. Tıkınırcasına yeme eğilimlerinin üstesinden gelmek için herkese uyan tek bir yaklaşım olmadığını bilmek yardımcı olur. Bir kişi için işe yarayan, herkes için işe yaramayabilir. Bu makaledeki ipuçlarını ve stratejileri, size en epeyce uyanları kullanın.
2. Duygusal yeme konusunda dikkatli olun !
Yorgun olduğumuzda yemek yersek, hislerimizin yarattığı boşluğu doldurabilecek kadar yiyecek olmadığını nazaranbiliriz. Bu, üzgün olduğumuzda hiç yemek yemememiz gerektiği manasına mı geliyor? Hayır, değil. Şu an için bizi üzen bir ömür formumuz olabilir ve büsbütün olağandır. Bu üzere vakit içinderda sakinleştirici yiyeceklerin tadını çıkarmak sorun değil, fakat bu cins davranışlar devam ettiğinde dikkatli olmak değerlidir.
Yardımcı olabilecek şey, güzel bir ruh halinde ve olumlu bir zihin durumundayken, ikramların ve rahatlatıcı yiyeceklerin tadını çıkarmamıza müsaade vermektir. Bu, belli bir yiyecek ve makul bir his içinde yaratmış olabileceğimiz bağlantıyı kırmaya yardımcı olur. Rastgele bir ikramın tadını çıkarmadan evvel, nitekim ona sahip olmak isteyip istemediğimizi kendimize sorabiliriz. Değilse, tahminen diğer bir havadayızdır. Kendimizi denetim etmek birinci başta garip görünebilir, fakat yeme davranışlarımıza dikkat etmenin bir yoludur.
3. İç sesinizden ayrılın !
Makus ikizimiz, bize ne yapıp ne yapmamamız gerektiğini söyleyen içimizdeki sestir. Kimilerimizin bir makûs ikizi olabilir, kimilerimizin iki, hatta kimilerimizin üçü birden olabilir:
Katı yanımız : “O kurabiyeyi yeme. Diyet yapıyorsun ve bu planına uymuyor!”
Extreme yanımız : “peki aslına bakarsan berbat ettin ve şimdiden 2 kurabiye yedin bu yüzden artık tüm kutuyu bitirebilirsin. Yarın bir daha başlıyoruz!”
Cüret verici yanımız : “Biraz çalıştın mı? Aferin! Artık o ikinci dilim pastayı hak ediyorsun.”
Bu diyaloğu başımızın ortasında dinlemeye başlayabilir ve başka yanlarımızdan birinin ne vakit konuştuğunu belirleyebiliriz. Sonuçta, konuşan her vakit biz değiliz.
Konuşmanın “kötü yanımız” olduğunu anladığımızda, “besle” sözünü başımızda yeniden etmeye başlayabiliriz. Kendimize ” Bu benim zihnimi mi, vücudumu mi yoksa ruhumu mu besliyor ?” diye soruyoruz. Bunu yaparak, bir kutu kurabiye yemenin zihinsel durumumuzu beslemediğini fark edebiliriz. Lakin tıpkı biçimde, kısıtlamak da besleyici değildir. Bilhassa uygun bir ruh halindeyken bir kurabiyenin tadını çıkarmak istediğimiz ve sahiden tadını çıkarabileceğimiz bir şeyse.
4. Kendinize “yapmamalısınız” !!
“Olmalı” sözünü kullandığımızda, “gerekir” sözünü yerine getirmediğimizde yolumuza çıkan bir direniş ve suçluluk duygusu vardır. “Gerekir” demek kimi vakit isyan etmemize yol açar – ne yapması gerektiğinin söylenmesinden hoşlanmayan içsel çocuktur. Sonunda, tam zıddını yaparak kendimizi hatalı yahut yetersiz hissetmemize niye olabiliriz. “Yapmalı” demek yerine, ” olabilir ” demekten büyük yarar sağlayabiliriz.
“Yapabilir” diyerek kendimize hangi seçeneğin bizi daha epey beslediğini seçme seçeneği vermiş oluyoruz.
“Kurabiyeyi yememeliyim” demek yerine, “Eğer havamdaysam kurabiyeyi alabilirim” olur. Yanıt hayır olabilir, bu durumda kurabiyeyi yememeyi tercih ederiz. Yahut karşılık, “Evet! Şu anda bunu yesem kendimi beslenmiş hissederdim. Bu beni memnun edecek ve nitekim bunun için heyecanlıyım.” Evet’i seçersek, tadını çıkarmamıza müsaade verir ve kendimizi sabote etmeden gerçek isteklerimize ahenk sağladığımız için kendimizi onurlandırabiliriz.
5. Biriyle konuşun !
Birine tıkınırcasına yeme eğilimimiz olduğunu söylemek ürkütücü bir niyet olabilir, lakin yanlışsız takviye her şeyi değiştirebilir. Güvenebileceğini bildiğin ve anlayacağına inandığın birini bul. Ayrıyeten, muteber takviye için sizi bir diyetisyene gitmenizi şiddetle tavsiye ederiz. Mevzuyla ilgili hislerinizi ve bunu niye yaptığınızı düşündüğünüzü, tetikleyicilerinizin neler olduğunu ve hangi takviyeye gereksinim duyabileceğinizi paylaşın. kimi vakit, sıradançe konuşma süreci, yükü azaltmamıza ve netlik kazanmamıza yardımcı olabilir. Kendimiz için daha net bir fotoğraf çizdiğimizde, besin konusunda güç ve öz denetim kazanma yolunda ilerlemek daha kolay olabilir.