Serdivan ilçesi Bağlar Caddesi üzerinde ikamet eden 33 yaşındaki 3 çocuk annesi Aynur Özdamar’ın üçüncü çocuğunun doğumundan daha sonra hayatı değişti. hiç bir hastalığı ve şikayeti bulunmayan sıhhat çalışanı Özdamar’ın sezaryenle gerçekleşen doğumundan bir süre daha sonra ani biçimde elleri, ayakları ve dudakları morarmaya başladı.
2 yıl boyunca devam eden bu rahatsızlık vakit zaman hastanelerin acil servislerinde son buldu.
Geçirdiği ataklarda nabzı düşen ve teneffüs yetmezliği oluşan Özdamar, kent şehir, tabip hekim gezerek çabucak hemen ismi bile konulamayan hastalığına tahlil arıyor. Hayata tutunabilmenin bir yolunu arayan ve yaklaşık 2 yılda 20 hastane, 30 hekim gezen Özdamar’ın geçirdiği rahatsızlık için ön tanıya bile varılamadı.
Çaresizce hastalığı yaşayan üç çocuk annesinin tek isteği ise teşhis alarak tedavi olmak ve çocuklarının büyüdüğüne şahitlik edebilmek.
Yaşadığı rahatsızlığa direnen Aynur Özdamar, hastalık hakkında bilgisi olabilecek şahıslara yardım davetinde bulundu. Hastalığı yaşayan hanımın kardeşi Uğur Koç ise, atakları her geçen gün artan kardeşinin her an ölebileceği endişesiyle vasiyet yazdığını söylemiş oldu.
“ATAK SAYILARIM ARTMAYA BAŞLADI, TETKİKLER SONUÇ VERMİYOR”
Yaklaşık 15 yıldır sıhhat işçisi olarak çalışan 33 yaşındaki Aynur Özdamar, şunları söylemiş oldu:
“- Daha öncesinde bir şikayetim ve hastalığım da yoktu. 3’üncü doğumdan, sezaryen ameliyatından yaklaşık üç ay daha sonra sebepsiz ve ani bir biçimde pandeminin başlarında ellerim, ayaklarım ve dudaklarım apansızın morarmaya başladı, çarpıntıyla birlikte bu devam etti. 2 yıl boyunca da bu türlü sürüyor. Bu süreç kimi vakit acilde sonlanıyor, kimi vakit meskende zaten geçiyor ve kimi vakit de oksijen takviyesiyle olağana dönüyor.
– Bununla ilgili 2 yıldır farklı farklı hastanelere giderek bedelli hocaların görüşlerini aldım, bir sürü tetkik yapıldı. Yapılan tetkiklerden bir sonuca varılamadı maalesef. O yüzden çabucak hemen bir teşhis alınabilmiş değil ve bir tedavi de kelam konusu değil. Birinci vakit içinderda bu türlü epeyce fazla atak sayılarım yokken, şu anda atak sayılarım artmaya başladı. Bu benim hayati bedellerimi değerli ölçüde etkiliyor.”
“20 TANE HASTANE GEZDİM, 30 TANE TABİP GÖRDÜ, ÖN TANIYA BİLE VARILAMADI”
Çaresiz bir biçimde yaşadığı ataklardan bahseden ve bu süreçte 20 farklı hastane gezdiğini tabir eden Özdamar, kelamlarını şu biçimde sürdürdü:
“- Atak esnasında el ve ayak tırnaklarım ile bir arada dudaklarım morarıyor. Evvel çarpıntı, ondan sonrasında nabız yavaşlıyor ve teneffüs sayım azalıyor. Uzun sürerse bu ataklar şuur kaybı oluyor. Sonuç olarak şu denebilecek bir teşhis konulamadı. Yalnızca belirti ve klinik var anlatabileceğim, belgeleyebileceğim. Atak sırasında o esnada fotoğrafları çekebildim örneğin anlatabilmek ismine.
– esasen daima istirahat anında oluyor, hiç bir vakit efor sarf ederken olmadı, daima istirahat halinde oldu. Baş karıştıran en çok bu oluyor, bilinenin tersine istirahat halinde gelmesi. Bir keresinde da uykuda olmuştu, uykudan uyandırmıştı ve acilde sonlanmıştı.
– Bu hastalığı, belirtileri yapabilecek bütün branşlara, önde gelen hastane ve merkezlere gittim. Araştırmalar yapıldı fakat bir sonuca varılamadı, bunu şu hastalık yapabilir denilemedi maalesef. Bu süreçte toplamda 20 tane hastane gezdim ve 30 tane tabip gördü ancak bir ön tanıya bile varılamadı. Çaresiz bir biçimde atakları yaşıyorum.”
“SAĞLIK TAKIMLARI NEYİN VAR DEDİKLERİNDE SÖYLEYEMİYORUM, HASTALIĞIN İSMİ BİLE YOK”
Çocuklarının büyüdüğüne şahitlik edebilmek istediğini söyleyen anne Aynur, “Yaşamak, güzel olmak istiyorum. Sesimi duyurmak istiyorum, kendi gayretimle bir yerlere ulaşmaya çalıştım. Umarım sesimi duyurabilir, bir sonuca varabilecek duruma gelebiliriz. Üç çocuk annesiyim. Her canlı üzere yaşamak istiyorum, yaşama hakkımın olduğunu düşünerek yaşama hakkıma sarılmak istiyorum. Teşhis alıp, tedavi olmak istiyorum, uygunlaşmak istiyorum. Çocuklarımın büyümelerine her anne üzere şahitlik etmek istiyorum, emek harcamak istiyorum. Yalnızca teşhis alabilmek ve düzgün olmak istiyorum hepsi bu. Benim yaşadığım hastalığın ismi bile yok, 112 sıhhat grupları geldiğinde ben ne diyeceğimi bile bilemiyorum. Neyin var dediklerinde söyleyemiyorum, bu epeyce makus bir şey. Son geçireceğim ataktan daha sonra kalp kasım epey yorulduğu için tahminen de hayatımı kaybedeceğim. Uzun bir müddetdir direniyorum ve bunun daha da berbata gittiğini hissediyorum” biçiminde konuştu.
“HER ATAK ESNASINDA ÖLECEĞİNİ DÜŞÜNÜYORUM”
Aynur’un komşusu olan ve geçirdiği ataklara şahit olan Berrak Sezince, “Biroldukca sefer hastanelere gittik ve atak sırasında ben de onla bir arada bulundum. Çok makûs anlar geçirdik. Biroldukça hastaneye gittik ve teşhis alamadık. Ambulanslar geldi, hastalıktan bahsedemedik, zira teşhisin ne olduğunu bilmiyoruz ve onlar da bu durumu saptayamıyorlar esasen. Aynur ablamın atak sırasında her seferinde öleceğini düşünüyorum, zira oksijen düzeyi ve nabzı düşüyor. Ve bana ne olur yardım et, lütfen ambulansı orta diyor, her seferinde tıpkı senaryo oluyor. Bir sonuç bulamıyoruz maalesef, bir daha elimiz boş dönüyoruz. Bu durumda bize yardımcı olacak insanların, tabiplerin lütfen bize ulaşmalarını talep ediyoruz” sözlerini kullandı.
“HER AN ÖLEBİLECEĞİM KAYGISIYLA VASİYET YAZMIŞ”
Teşhis konulamayan bayanın kardeşi Uğur Koç ise, “Kardeşimin karşılaştığı ve tanısı konulamayan hastalık 2 sene evvel korona virüs çıktıktan bir süre daha sonra başladı. Birinci başlarda tedirgindik, malum beşerler hastaneye gitmeye, önlerinden bile geçmeye çekinirken biz 24 saatimizi orada geçirme durumlarımız oldu. Yalnızca sıhhati ile alakalı bir teşhis konulabilsin diye. Bu hastalığa bir deva, teşhis bulunamadı yani. Gitmediğimiz kent, hastane kalmadı. Tedavi uygulattık, hocalara bile gittik yeri geldi fakat bir tahlil bulunamadı çabucak hemen. Bu nöbetler sıklaşmaya başladı, sıklaşınca bu sefer kardeşim her an ölebileceğim kaygısıyla vasiyet bile yazmış kendisi. Terzi kendi söküğünü dikemez diyorlar, sıhhat dalında, insanlara sıhhatte yardımcı olmaya çalışan bir insan kendi yarasına bir merhem bulamıyor. Tıbbın bu kadar çaresiz kalacağını düşünemiyorum, ümidimi kaybetmiyorum. Kimin bilgisi mevzuyu yetmeye çözerse yardımcı olmasını umuyoruz” dedi.
2 yıl boyunca devam eden bu rahatsızlık vakit zaman hastanelerin acil servislerinde son buldu.
Geçirdiği ataklarda nabzı düşen ve teneffüs yetmezliği oluşan Özdamar, kent şehir, tabip hekim gezerek çabucak hemen ismi bile konulamayan hastalığına tahlil arıyor. Hayata tutunabilmenin bir yolunu arayan ve yaklaşık 2 yılda 20 hastane, 30 hekim gezen Özdamar’ın geçirdiği rahatsızlık için ön tanıya bile varılamadı.
Çaresizce hastalığı yaşayan üç çocuk annesinin tek isteği ise teşhis alarak tedavi olmak ve çocuklarının büyüdüğüne şahitlik edebilmek.
Yaşadığı rahatsızlığa direnen Aynur Özdamar, hastalık hakkında bilgisi olabilecek şahıslara yardım davetinde bulundu. Hastalığı yaşayan hanımın kardeşi Uğur Koç ise, atakları her geçen gün artan kardeşinin her an ölebileceği endişesiyle vasiyet yazdığını söylemiş oldu.
“ATAK SAYILARIM ARTMAYA BAŞLADI, TETKİKLER SONUÇ VERMİYOR”
Yaklaşık 15 yıldır sıhhat işçisi olarak çalışan 33 yaşındaki Aynur Özdamar, şunları söylemiş oldu:
“- Daha öncesinde bir şikayetim ve hastalığım da yoktu. 3’üncü doğumdan, sezaryen ameliyatından yaklaşık üç ay daha sonra sebepsiz ve ani bir biçimde pandeminin başlarında ellerim, ayaklarım ve dudaklarım apansızın morarmaya başladı, çarpıntıyla birlikte bu devam etti. 2 yıl boyunca da bu türlü sürüyor. Bu süreç kimi vakit acilde sonlanıyor, kimi vakit meskende zaten geçiyor ve kimi vakit de oksijen takviyesiyle olağana dönüyor.
– Bununla ilgili 2 yıldır farklı farklı hastanelere giderek bedelli hocaların görüşlerini aldım, bir sürü tetkik yapıldı. Yapılan tetkiklerden bir sonuca varılamadı maalesef. O yüzden çabucak hemen bir teşhis alınabilmiş değil ve bir tedavi de kelam konusu değil. Birinci vakit içinderda bu türlü epeyce fazla atak sayılarım yokken, şu anda atak sayılarım artmaya başladı. Bu benim hayati bedellerimi değerli ölçüde etkiliyor.”
“20 TANE HASTANE GEZDİM, 30 TANE TABİP GÖRDÜ, ÖN TANIYA BİLE VARILAMADI”
Çaresiz bir biçimde yaşadığı ataklardan bahseden ve bu süreçte 20 farklı hastane gezdiğini tabir eden Özdamar, kelamlarını şu biçimde sürdürdü:
“- Atak esnasında el ve ayak tırnaklarım ile bir arada dudaklarım morarıyor. Evvel çarpıntı, ondan sonrasında nabız yavaşlıyor ve teneffüs sayım azalıyor. Uzun sürerse bu ataklar şuur kaybı oluyor. Sonuç olarak şu denebilecek bir teşhis konulamadı. Yalnızca belirti ve klinik var anlatabileceğim, belgeleyebileceğim. Atak sırasında o esnada fotoğrafları çekebildim örneğin anlatabilmek ismine.
– esasen daima istirahat anında oluyor, hiç bir vakit efor sarf ederken olmadı, daima istirahat halinde oldu. Baş karıştıran en çok bu oluyor, bilinenin tersine istirahat halinde gelmesi. Bir keresinde da uykuda olmuştu, uykudan uyandırmıştı ve acilde sonlanmıştı.
– Bu hastalığı, belirtileri yapabilecek bütün branşlara, önde gelen hastane ve merkezlere gittim. Araştırmalar yapıldı fakat bir sonuca varılamadı, bunu şu hastalık yapabilir denilemedi maalesef. Bu süreçte toplamda 20 tane hastane gezdim ve 30 tane tabip gördü ancak bir ön tanıya bile varılamadı. Çaresiz bir biçimde atakları yaşıyorum.”
“SAĞLIK TAKIMLARI NEYİN VAR DEDİKLERİNDE SÖYLEYEMİYORUM, HASTALIĞIN İSMİ BİLE YOK”
Çocuklarının büyüdüğüne şahitlik edebilmek istediğini söyleyen anne Aynur, “Yaşamak, güzel olmak istiyorum. Sesimi duyurmak istiyorum, kendi gayretimle bir yerlere ulaşmaya çalıştım. Umarım sesimi duyurabilir, bir sonuca varabilecek duruma gelebiliriz. Üç çocuk annesiyim. Her canlı üzere yaşamak istiyorum, yaşama hakkımın olduğunu düşünerek yaşama hakkıma sarılmak istiyorum. Teşhis alıp, tedavi olmak istiyorum, uygunlaşmak istiyorum. Çocuklarımın büyümelerine her anne üzere şahitlik etmek istiyorum, emek harcamak istiyorum. Yalnızca teşhis alabilmek ve düzgün olmak istiyorum hepsi bu. Benim yaşadığım hastalığın ismi bile yok, 112 sıhhat grupları geldiğinde ben ne diyeceğimi bile bilemiyorum. Neyin var dediklerinde söyleyemiyorum, bu epeyce makus bir şey. Son geçireceğim ataktan daha sonra kalp kasım epey yorulduğu için tahminen de hayatımı kaybedeceğim. Uzun bir müddetdir direniyorum ve bunun daha da berbata gittiğini hissediyorum” biçiminde konuştu.
“HER ATAK ESNASINDA ÖLECEĞİNİ DÜŞÜNÜYORUM”
Aynur’un komşusu olan ve geçirdiği ataklara şahit olan Berrak Sezince, “Biroldukca sefer hastanelere gittik ve atak sırasında ben de onla bir arada bulundum. Çok makûs anlar geçirdik. Biroldukça hastaneye gittik ve teşhis alamadık. Ambulanslar geldi, hastalıktan bahsedemedik, zira teşhisin ne olduğunu bilmiyoruz ve onlar da bu durumu saptayamıyorlar esasen. Aynur ablamın atak sırasında her seferinde öleceğini düşünüyorum, zira oksijen düzeyi ve nabzı düşüyor. Ve bana ne olur yardım et, lütfen ambulansı orta diyor, her seferinde tıpkı senaryo oluyor. Bir sonuç bulamıyoruz maalesef, bir daha elimiz boş dönüyoruz. Bu durumda bize yardımcı olacak insanların, tabiplerin lütfen bize ulaşmalarını talep ediyoruz” sözlerini kullandı.
“HER AN ÖLEBİLECEĞİM KAYGISIYLA VASİYET YAZMIŞ”
Teşhis konulamayan bayanın kardeşi Uğur Koç ise, “Kardeşimin karşılaştığı ve tanısı konulamayan hastalık 2 sene evvel korona virüs çıktıktan bir süre daha sonra başladı. Birinci başlarda tedirgindik, malum beşerler hastaneye gitmeye, önlerinden bile geçmeye çekinirken biz 24 saatimizi orada geçirme durumlarımız oldu. Yalnızca sıhhati ile alakalı bir teşhis konulabilsin diye. Bu hastalığa bir deva, teşhis bulunamadı yani. Gitmediğimiz kent, hastane kalmadı. Tedavi uygulattık, hocalara bile gittik yeri geldi fakat bir tahlil bulunamadı çabucak hemen. Bu nöbetler sıklaşmaya başladı, sıklaşınca bu sefer kardeşim her an ölebileceğim kaygısıyla vasiyet bile yazmış kendisi. Terzi kendi söküğünü dikemez diyorlar, sıhhat dalında, insanlara sıhhatte yardımcı olmaya çalışan bir insan kendi yarasına bir merhem bulamıyor. Tıbbın bu kadar çaresiz kalacağını düşünemiyorum, ümidimi kaybetmiyorum. Kimin bilgisi mevzuyu yetmeye çözerse yardımcı olmasını umuyoruz” dedi.