celikci
Active member
Selim Kuneralp yazdı: Din ve dış siyaset
Emekli büyükelçi Selim Kuneralp, Finans ve Ticaret’teki son yazısında din ve dış siyaset alakalarını kaleme aldı. 1000’li senelerdan bugüne bu coğrafyadaki din-dış siyaset bağlantısının özetini geçen Kuneralp, “Modern çağlarda Batı dünyasında din dış ilgilerde bir faktör olmaktan çıkmıştır. […] Aslında Osmanlı İmparatorluğu da İstanbul’un fethinden daha sonra dış bağlarında din faktörüne pek tartı vermemiştir” tabirlerini kullandı.
Cumhuriyetin kuruluşundan daha sonra da din eksenli dış siyasete soğuk bakıldığını belirten Kuneralp, “Bugünkü idarenin ise bahse epey farklı bir biçimde baktığı malumdur” değerlendirmesini yaptı. Türkiye’nin din-dış siyaset ilgisine olan arasının AK Parti devrinde değiştiğini aktaran Kuneralp’in yazısından bir kısım şu biçimde:
“Bu aralı siyaset AKP iktidarı kurulduktan ve bilhassa idaresi büsbütün ele geçirdikten daha sonra süratle değişmiştir. Dini referanslar içeride arttıkça dış bağlantılarda de gitgide değerli bir yer almaya başlamıştır. İktidar Müslümanların ve bilhassa Sünnilerin liderliğine soyunmaya başlamış, dış siyasete gittikçe dinci bir hüviyet vermiş, Batı bedellerinden süratle uzaklaşmaya başlamıştır. Doğal bu siyasetin istisnaları da yok değildi. Örneğin, Çin Uygurlarına yapılan eziyeti 2009 yılında soykırım olarak niteleyen iktidar, çabucak sonrasındaki senelerda Çin’i kızdırma telaşıyla Uygur meselesinden uzaklaşmıştır.
Çeşitli niçinlerle Batı ülkeleriyle bozulan bağlantıların Müslüman dünya ile telafi edileceğini düşünen iktidar kısa vakitte hüsrana uğramıştır. Başta Arap ülkeleri olmak üzere Orta Asya ve Güney Doğu Asya’daki Müslüman ülkeler Türkiye’nin bu başkan rolüne soyunmasına karşı çıkmıştır. Ayrıyeten Müslüman ülkeler içindeki ihtilaflar ve iç kargaşalıklar sonucunda 21 inci yüzyılda en büyük katliamların Müslümanlar içinde meydana geldiği ve din uğruna yapıldığı gerçeği karşısında iktidarın hevesi kursağında kalmıştır. İktidarın siyasal İslamcı Müslüman kardeşlere verdiği açık takviye, onları tehlikeli hasım olarak nazarann Mısır, BAE, Suudi Arabistan üzere ülkelerle uzun mühletten beri devam eden soğukluklara yol açmıştır. Bu soğukluklar hem Doğu Akdeniz’de, hem Orta Doğu’da yer kaybına birebir vakitte iktidarın ağzından düşürmediği dini telaffuzdan rahatsız olan Batı ülkeleriyle münasebetlerinin bozulmasında değerli katkıda bulunmuştur.
Bunun son meselai Afganistan’da gördük. İktidar büyük bir safdillikle ülkemizin nüfusunun nerede ise tamamının Müslüman olmasının Taliban yönetiminin kapılarını açacağına inanmış ve bu yolda her vakit hayli değer verdiği mümkün olduğu kadar fazlaca ülkede önemli askeri bir mevcudiyet koruma siyasetini Afganistan’da sürdürebileceğini sanmıştı. halbuki Taliban için Türkiye Müslüman olabilir lakin NATO üyesidir ve 20 yıl boyunca orada konuşlanan küçük çaptaki Türk birliği NATO bayrağı altında misyon yapmıştır. Muharebelere karışmamış olması Talibanın gözünde Türk birliğine özel bir pozisyon verilmesi için kâfi sebep olmamış ve öbür yabancı kuvvetlerle birlikte ülkeden ayrılması istenmiştir. Talibanın İslam anlayışının bizdekinden farklı olmadığı yolundaki ve Türkiye’deki biroldukca insanı önemli bir biçimde rahatsız eden telaffuz ortada kalmıştır. Afganistan fiyaskosundan daha sonra dış siyasette daha evvel de izleri görülen virajın sertleşmeye başladığı izlenimi doğmaya başlamıştır. İktidarın Afganistan’da aradığını bulamamış olması, Müslüman Kardeş sevdasından dolayı ortasının açıldığı Arap ülkeleriyle bağlarını düzeltmeye çalıştığı vakte rastlamıştır. Gerek Mısır, gerek BAE ile son günlerde görülen diyalog arayışlarının hedefi buydu. İstanbul’da yerleşik Müslüman Kardeş yayın organlarının dizginlendiği, hatta örgütün Türkiye’ye sığınan kimi mensuplarının ülkeyi terk etmeye mecbur edildiği anlaşılmaktadır. Lakin yılların kusurlarının epey kısa vakitte telafi edileceğini sanmak yanlış olur. Ayrıyeten alışılmış olan yanlış telaffuzun çarçabuk düzeltilmesi de mümkün değildir.”
YAZININ TAMAMI
ALINTIDIR
Emekli büyükelçi Selim Kuneralp, Finans ve Ticaret’teki son yazısında din ve dış siyaset alakalarını kaleme aldı. 1000’li senelerdan bugüne bu coğrafyadaki din-dış siyaset bağlantısının özetini geçen Kuneralp, “Modern çağlarda Batı dünyasında din dış ilgilerde bir faktör olmaktan çıkmıştır. […] Aslında Osmanlı İmparatorluğu da İstanbul’un fethinden daha sonra dış bağlarında din faktörüne pek tartı vermemiştir” tabirlerini kullandı.
Cumhuriyetin kuruluşundan daha sonra da din eksenli dış siyasete soğuk bakıldığını belirten Kuneralp, “Bugünkü idarenin ise bahse epey farklı bir biçimde baktığı malumdur” değerlendirmesini yaptı. Türkiye’nin din-dış siyaset ilgisine olan arasının AK Parti devrinde değiştiğini aktaran Kuneralp’in yazısından bir kısım şu biçimde:
“Bu aralı siyaset AKP iktidarı kurulduktan ve bilhassa idaresi büsbütün ele geçirdikten daha sonra süratle değişmiştir. Dini referanslar içeride arttıkça dış bağlantılarda de gitgide değerli bir yer almaya başlamıştır. İktidar Müslümanların ve bilhassa Sünnilerin liderliğine soyunmaya başlamış, dış siyasete gittikçe dinci bir hüviyet vermiş, Batı bedellerinden süratle uzaklaşmaya başlamıştır. Doğal bu siyasetin istisnaları da yok değildi. Örneğin, Çin Uygurlarına yapılan eziyeti 2009 yılında soykırım olarak niteleyen iktidar, çabucak sonrasındaki senelerda Çin’i kızdırma telaşıyla Uygur meselesinden uzaklaşmıştır.
Çeşitli niçinlerle Batı ülkeleriyle bozulan bağlantıların Müslüman dünya ile telafi edileceğini düşünen iktidar kısa vakitte hüsrana uğramıştır. Başta Arap ülkeleri olmak üzere Orta Asya ve Güney Doğu Asya’daki Müslüman ülkeler Türkiye’nin bu başkan rolüne soyunmasına karşı çıkmıştır. Ayrıyeten Müslüman ülkeler içindeki ihtilaflar ve iç kargaşalıklar sonucunda 21 inci yüzyılda en büyük katliamların Müslümanlar içinde meydana geldiği ve din uğruna yapıldığı gerçeği karşısında iktidarın hevesi kursağında kalmıştır. İktidarın siyasal İslamcı Müslüman kardeşlere verdiği açık takviye, onları tehlikeli hasım olarak nazarann Mısır, BAE, Suudi Arabistan üzere ülkelerle uzun mühletten beri devam eden soğukluklara yol açmıştır. Bu soğukluklar hem Doğu Akdeniz’de, hem Orta Doğu’da yer kaybına birebir vakitte iktidarın ağzından düşürmediği dini telaffuzdan rahatsız olan Batı ülkeleriyle münasebetlerinin bozulmasında değerli katkıda bulunmuştur.
Bunun son meselai Afganistan’da gördük. İktidar büyük bir safdillikle ülkemizin nüfusunun nerede ise tamamının Müslüman olmasının Taliban yönetiminin kapılarını açacağına inanmış ve bu yolda her vakit hayli değer verdiği mümkün olduğu kadar fazlaca ülkede önemli askeri bir mevcudiyet koruma siyasetini Afganistan’da sürdürebileceğini sanmıştı. halbuki Taliban için Türkiye Müslüman olabilir lakin NATO üyesidir ve 20 yıl boyunca orada konuşlanan küçük çaptaki Türk birliği NATO bayrağı altında misyon yapmıştır. Muharebelere karışmamış olması Talibanın gözünde Türk birliğine özel bir pozisyon verilmesi için kâfi sebep olmamış ve öbür yabancı kuvvetlerle birlikte ülkeden ayrılması istenmiştir. Talibanın İslam anlayışının bizdekinden farklı olmadığı yolundaki ve Türkiye’deki biroldukca insanı önemli bir biçimde rahatsız eden telaffuz ortada kalmıştır. Afganistan fiyaskosundan daha sonra dış siyasette daha evvel de izleri görülen virajın sertleşmeye başladığı izlenimi doğmaya başlamıştır. İktidarın Afganistan’da aradığını bulamamış olması, Müslüman Kardeş sevdasından dolayı ortasının açıldığı Arap ülkeleriyle bağlarını düzeltmeye çalıştığı vakte rastlamıştır. Gerek Mısır, gerek BAE ile son günlerde görülen diyalog arayışlarının hedefi buydu. İstanbul’da yerleşik Müslüman Kardeş yayın organlarının dizginlendiği, hatta örgütün Türkiye’ye sığınan kimi mensuplarının ülkeyi terk etmeye mecbur edildiği anlaşılmaktadır. Lakin yılların kusurlarının epey kısa vakitte telafi edileceğini sanmak yanlış olur. Ayrıyeten alışılmış olan yanlış telaffuzun çarçabuk düzeltilmesi de mümkün değildir.”
YAZININ TAMAMI
ALINTIDIR