Amerika Birleşik Devletleri’ndeki birçok kişi, şirketlerin kendileri hakkında çevrimiçi olarak öğrenebilecekleri bilgileri kontrol etmek istiyor. Ancak üniversitenin Annenberg İletişim Okulu’nun Salı günü Pennsylvania’da yayınladığı bir rapora göre, dijital cihazların ve hizmetlerin kullanıcıları nasıl izlediğine dair bir dizi doğru ya da yanlış soruyla karşı karşıya kaldıklarında çoğu Amerikalı bu soruları yanıtlamakta zorlandı.
Rapor, Amerika Birleşik Devletleri’nde 2.000’den fazla yetişkinle yapılan bir mahremiyet anketinin sonuçlarını analiz etti. Yanıt verenlerin çok azı, çevrimiçi hizmetlerin kişisel bilgilerini işleme biçimine güvendiklerini söyledi.
Anket ayrıca, uygulamaların, web sitelerinin ve dijital cihazların insanların sağlığı, izleme alışkanlıkları ve kapı zili kameralarından gelen videolar hakkındaki bilgileri nasıl toplayıp ifşa edebileceği konusundaki bilgilerini de test etti. Birçoğu, işletmelerin e-postalarını ve web sitesi ziyaretlerini nasıl takip edebileceklerini anlamış olsa da, çoğunluk, çevrimiçi hizmetlerin tüketiciler hakkında toplayabildiği kişisel bilgi türleri için sınırlı devlet korumaları olduğunun farkında değil gibi görünüyordu.
Rapora göre, katılımcıların yüzde yetmiş yedisi 17 doğru veya yanlış sorudan dokuzunu veya daha azını doğru yanıtladı ve bu da F notuna eşittir. Sorulardan 16 tanesini doğru cevaplayan sadece bir kişi A notu almıştır. Kimse hepsini doğru cevaplayamadı.
Amerikalılar, çevrimiçi izleme uygulamaları ve gizlilik politikaları hakkındaki soruları yanıtlamakta zorlanıyor
Pennsylvania Üniversitesi’ndeki Annenberg İletişim Okulu’ndan araştırmacılar, Amerika Birleşik Devletleri’ndeki 2.014 kişiye bir dizi doğru-yanlış ifadesi sordu. Doğru cevaplar orada Açıkça.
Çoğu kişi, işletmelerin çevrimiçi etkinliklerini takip etme yollarından bazıları hakkında doğru fikre sahiptir…
…ama genellikle federal hükümetin çevrimiçi takip uygulamalarını düzenlemede oynadığı sınırlı rolü yanlış anlıyor.
Anket sonuçları, Federal Ticaret Komisyonu’nun şirketler tarafından çevrimiçi tüketici takibini engellemeye hazır olduğu veya düzenleyicilerin “ticari gözetim” olarak adlandırdığı şekliyle Amerikalılar arasında büyük bir bilgi eksikliğini ortaya koyuyor. Ve rapor, Amerika Birleşik Devletleri’nde onlarca yıldır çevrimiçi gizliliği düzenlemeye temel teşkil eden bir çerçevedeki zayıflıkları vurguladığı için düzenleyicilerin gündemini destekleyebilir.
Bu uzun süredir devam eden yaklaşım, “Bildirim ve Onay” olarak bilinir. Şirketler önce kullanıcıları veri uygulamaları hakkında bilgilendirdiği ve kullanıcı onayı aldığı sürece, genellikle çevrimiçi hizmetlerin bireysel tüketiciler hakkında çok sayıda veriyi serbestçe toplamasına, kullanmasına, depolamasına, paylaşmasına ve satmasına izin verir.
Rapor, bildirim ve rıza yaklaşımının geçerliliğini yitirdiğini öne süren, giderek artan sayıda araştırmaya katkıda bulunuyor. Araştırmacılar ve düzenleyiciler, uygulamaların ve web sitelerinin insanları anlamayabilecekleri izleme uygulamalarına izin vermeleri için kandırmak için genellikle uzun ve bazen anlaşılmaz gizlilik politikaları kullandığını söylüyor. Bu eleştirmenler, çevrimiçi hizmetler için “bildirim ve izin uygulamalarının” bilgilendirilmiş onayı engelleyebileceğini söylüyor.
Annenberg Okulu raporuna göre, gerçek “rıza, insanların ticari veri çıkarma uygulamaları hakkında bilgi sahibi olmalarını ve bu konuda bir şeyler yapabileceklerine inanmalarını gerektirir”. “Amerikalılarda da yok.”
Ankete katılanların yüzde yetmiş dokuzu “pazarlamacıların çevrimiçi olarak onlar hakkında ne öğrenebilecekleri üzerinde çok az kontrole sahip olduklarını” söylerken, yüzde 73’ü “şirketlerin kendileri hakkında sahip olduğu bilgileri kontrol etmenin yollarını düşünecek zamanları olmadığını” söyledi. tarih.
Pennsylvania Üniversitesi’nde medya çalışmaları profesörü ve raporun baş yazarı Joseph Turow bir röportajda “Burada önemli olan, rızanın çiğnenmiş olması, tamamen çiğnenmiş olmasıdır” dedi. “Gizli veya açık rızanın, bu veri toplama denizinin çözümü olduğu şeklindeki kapsayıcı fikir tamamen yanlıştır – ve sonuç budur.”
Bazı önde gelen düzenleyiciler aynı fikirde.
Federal Ticaret Komisyonu başkanı Lina M. Khan geçen yıl yaptığı bir konuşmada, “Modern hayatta gezinmek için teknolojinin giderek daha önemli hale gelmesiyle, kullanıcılar genellikle gerçek alternatiflerden yoksun kalıyor ve bu araçlar olmadan makul bir şekilde yapamıyorlar” dedi.
Sunumda Bayan Khan, tüketici takibine “önemli sınırlar” getirebilecek “bir tür yeni paradigma” önerdi.
Bir dijital reklamcılık endüstrisi grubu olan Network Advertising Initiative’in yönetici direktörü Leigh Freund, bildirim ve onay yaklaşımının “uygulamasında birçok yönden eskimiş” olmasına rağmen, uygun sınırlamalarla birlikte “hala yararlı bir araç” olduğunu söyledi. özellikle hassas verilerle ilgili olarak verilerin toplanması ve kullanılması.”
Ticaret grubunun, “tüketicilere, küçük işletmelere ve ekonomiye veri odaklı reklamcılığın faydalarını korurken” verilerin kullanımını anlamlı bir şekilde sınırlayacak kapsamlı bir federal tüketici mahremiyeti yasasını geçirmeye yönelik yakın tarihli bir çabayı Kongre’de desteklediğini de sözlerine ekledi.
Amerikalılar verilerinin kontrolünü istiyor, ancak bu konuda şirketlere güvenmiyor
Pennsylvania Üniversitesi’ndeki Annenberg İletişim Okulu’ndan araştırmacılar, Amerika Birleşik Devletleri’nde 2.014 kişiyle kişisel bilgilerinin kontrolü ve tüketicilerin çevrimiçi ortamda karşı karşıya kaldıkları mahremiyet riskleri hakkındaki duyguları hakkında bir anket yaptı.
Anket sonuçları, teknoloji endüstrisinin tüketici takibini haklı çıkarmak ve hükümet kısıtlamalarını ortadan kaldırmak için uzun süredir kullandığı bir veri-hizmet ödünleşimi argümanına meydan okuyor: Tüketiciler, kabul ettikleri sürece çeşitli uygun dijital araçları kullanmakta özgürler; uygulamalar, web siteleri , çevrimiçi etkinliklerinizi izlemek ve kişisel bilgilerinizi kullanmak için reklam teknolojisi ve pazarlama analitiği şirketleri.
Ancak yeni rapor, birçok Amerikalı’nın endüstrinin pazarlıklarından yararlanmadığını gösteriyor.
Ankete katılanların yüzde 68’i, bir mağazanın Wi-Fi ağına giriş yaptıklarında çevrimiçi etkinliklerini izleyebilmesinin adil olmadığını düşündüklerini söyledi. Ve yüzde 61’i, bir işletmenin kişisel bilgilerini işletmeden aldıkları hizmetleri geliştirmek için kullanmasını kabul edilemez bulduğunu söyledi.
Sadece küçük bir azınlık – yüzde 18 – şirketlerin kendileri hakkında çevrimiçi olarak ne öğrendiğini umursamadıklarını söyledi.
Rapor, Amerika Birleşik Devletleri’nde 2.000’den fazla yetişkinle yapılan bir mahremiyet anketinin sonuçlarını analiz etti. Yanıt verenlerin çok azı, çevrimiçi hizmetlerin kişisel bilgilerini işleme biçimine güvendiklerini söyledi.
Anket ayrıca, uygulamaların, web sitelerinin ve dijital cihazların insanların sağlığı, izleme alışkanlıkları ve kapı zili kameralarından gelen videolar hakkındaki bilgileri nasıl toplayıp ifşa edebileceği konusundaki bilgilerini de test etti. Birçoğu, işletmelerin e-postalarını ve web sitesi ziyaretlerini nasıl takip edebileceklerini anlamış olsa da, çoğunluk, çevrimiçi hizmetlerin tüketiciler hakkında toplayabildiği kişisel bilgi türleri için sınırlı devlet korumaları olduğunun farkında değil gibi görünüyordu.
Rapora göre, katılımcıların yüzde yetmiş yedisi 17 doğru veya yanlış sorudan dokuzunu veya daha azını doğru yanıtladı ve bu da F notuna eşittir. Sorulardan 16 tanesini doğru cevaplayan sadece bir kişi A notu almıştır. Kimse hepsini doğru cevaplayamadı.
Amerikalılar, çevrimiçi izleme uygulamaları ve gizlilik politikaları hakkındaki soruları yanıtlamakta zorlanıyor
Pennsylvania Üniversitesi’ndeki Annenberg İletişim Okulu’ndan araştırmacılar, Amerika Birleşik Devletleri’ndeki 2.014 kişiye bir dizi doğru-yanlış ifadesi sordu. Doğru cevaplar orada Açıkça.
Çoğu kişi, işletmelerin çevrimiçi etkinliklerini takip etme yollarından bazıları hakkında doğru fikre sahiptir…
…ama genellikle federal hükümetin çevrimiçi takip uygulamalarını düzenlemede oynadığı sınırlı rolü yanlış anlıyor.
Anket sonuçları, Federal Ticaret Komisyonu’nun şirketler tarafından çevrimiçi tüketici takibini engellemeye hazır olduğu veya düzenleyicilerin “ticari gözetim” olarak adlandırdığı şekliyle Amerikalılar arasında büyük bir bilgi eksikliğini ortaya koyuyor. Ve rapor, Amerika Birleşik Devletleri’nde onlarca yıldır çevrimiçi gizliliği düzenlemeye temel teşkil eden bir çerçevedeki zayıflıkları vurguladığı için düzenleyicilerin gündemini destekleyebilir.
Bu uzun süredir devam eden yaklaşım, “Bildirim ve Onay” olarak bilinir. Şirketler önce kullanıcıları veri uygulamaları hakkında bilgilendirdiği ve kullanıcı onayı aldığı sürece, genellikle çevrimiçi hizmetlerin bireysel tüketiciler hakkında çok sayıda veriyi serbestçe toplamasına, kullanmasına, depolamasına, paylaşmasına ve satmasına izin verir.
Rapor, bildirim ve rıza yaklaşımının geçerliliğini yitirdiğini öne süren, giderek artan sayıda araştırmaya katkıda bulunuyor. Araştırmacılar ve düzenleyiciler, uygulamaların ve web sitelerinin insanları anlamayabilecekleri izleme uygulamalarına izin vermeleri için kandırmak için genellikle uzun ve bazen anlaşılmaz gizlilik politikaları kullandığını söylüyor. Bu eleştirmenler, çevrimiçi hizmetler için “bildirim ve izin uygulamalarının” bilgilendirilmiş onayı engelleyebileceğini söylüyor.
Annenberg Okulu raporuna göre, gerçek “rıza, insanların ticari veri çıkarma uygulamaları hakkında bilgi sahibi olmalarını ve bu konuda bir şeyler yapabileceklerine inanmalarını gerektirir”. “Amerikalılarda da yok.”
Ankete katılanların yüzde yetmiş dokuzu “pazarlamacıların çevrimiçi olarak onlar hakkında ne öğrenebilecekleri üzerinde çok az kontrole sahip olduklarını” söylerken, yüzde 73’ü “şirketlerin kendileri hakkında sahip olduğu bilgileri kontrol etmenin yollarını düşünecek zamanları olmadığını” söyledi. tarih.
Pennsylvania Üniversitesi’nde medya çalışmaları profesörü ve raporun baş yazarı Joseph Turow bir röportajda “Burada önemli olan, rızanın çiğnenmiş olması, tamamen çiğnenmiş olmasıdır” dedi. “Gizli veya açık rızanın, bu veri toplama denizinin çözümü olduğu şeklindeki kapsayıcı fikir tamamen yanlıştır – ve sonuç budur.”
Bazı önde gelen düzenleyiciler aynı fikirde.
Federal Ticaret Komisyonu başkanı Lina M. Khan geçen yıl yaptığı bir konuşmada, “Modern hayatta gezinmek için teknolojinin giderek daha önemli hale gelmesiyle, kullanıcılar genellikle gerçek alternatiflerden yoksun kalıyor ve bu araçlar olmadan makul bir şekilde yapamıyorlar” dedi.
Sunumda Bayan Khan, tüketici takibine “önemli sınırlar” getirebilecek “bir tür yeni paradigma” önerdi.
Bir dijital reklamcılık endüstrisi grubu olan Network Advertising Initiative’in yönetici direktörü Leigh Freund, bildirim ve onay yaklaşımının “uygulamasında birçok yönden eskimiş” olmasına rağmen, uygun sınırlamalarla birlikte “hala yararlı bir araç” olduğunu söyledi. özellikle hassas verilerle ilgili olarak verilerin toplanması ve kullanılması.”
Ticaret grubunun, “tüketicilere, küçük işletmelere ve ekonomiye veri odaklı reklamcılığın faydalarını korurken” verilerin kullanımını anlamlı bir şekilde sınırlayacak kapsamlı bir federal tüketici mahremiyeti yasasını geçirmeye yönelik yakın tarihli bir çabayı Kongre’de desteklediğini de sözlerine ekledi.
Amerikalılar verilerinin kontrolünü istiyor, ancak bu konuda şirketlere güvenmiyor
Pennsylvania Üniversitesi’ndeki Annenberg İletişim Okulu’ndan araştırmacılar, Amerika Birleşik Devletleri’nde 2.014 kişiyle kişisel bilgilerinin kontrolü ve tüketicilerin çevrimiçi ortamda karşı karşıya kaldıkları mahremiyet riskleri hakkındaki duyguları hakkında bir anket yaptı.
Anket sonuçları, teknoloji endüstrisinin tüketici takibini haklı çıkarmak ve hükümet kısıtlamalarını ortadan kaldırmak için uzun süredir kullandığı bir veri-hizmet ödünleşimi argümanına meydan okuyor: Tüketiciler, kabul ettikleri sürece çeşitli uygun dijital araçları kullanmakta özgürler; uygulamalar, web siteleri , çevrimiçi etkinliklerinizi izlemek ve kişisel bilgilerinizi kullanmak için reklam teknolojisi ve pazarlama analitiği şirketleri.
Ancak yeni rapor, birçok Amerikalı’nın endüstrinin pazarlıklarından yararlanmadığını gösteriyor.
Ankete katılanların yüzde 68’i, bir mağazanın Wi-Fi ağına giriş yaptıklarında çevrimiçi etkinliklerini izleyebilmesinin adil olmadığını düşündüklerini söyledi. Ve yüzde 61’i, bir işletmenin kişisel bilgilerini işletmeden aldıkları hizmetleri geliştirmek için kullanmasını kabul edilemez bulduğunu söyledi.
Sadece küçük bir azınlık – yüzde 18 – şirketlerin kendileri hakkında çevrimiçi olarak ne öğrendiğini umursamadıklarını söyledi.