ahmetbeyler
Active member
Haziran 2011 seçimleri, cumhuriyet tarihinde bir eşiğin aşılması manasına geliyordu. Birinci defa, tek başına iktidar olan bir parti, girdiği 3’üncü seçimde de birinci olmakla kalmıyor, bir de 3 seçimde oyunu yükseltme başarısı gösteriyordu. Bu haliyle 2011 seçimleri AKP’ye bu biçimdea kadar oy vermemiş muhalif kitlelerin zihninde kıymetli bir kırılmaya niye oldu. Bu kitleler 2011 seçimleriyle birlikte AKP’nin gerisinde duran seçmen takviyesinin bir sınıfı, bir zümreyi, bir kısmı ya da bir kimliği tanım ettiğini farkına vardılar. AKP seçmeni ferdi tasalarla bir ortaya gelmiş bir topluluk değil, siyasi tarihimizin Demokrat Parti’den, Adalet Partisi’nden, Ulusal Nizam Partisi’ne kadar açılan sağ geleneğinin kitle tabanını oluşturuyordu. AKP, 1970’li senelerda görülen milliyetçi cephe hükümetlerinde deneyimlediğimiz bir sağ koalisyondu ve bu koalisyonun ayakta kalabilmesi için bir mite dönüşmüş büyük bir liderliğe muhtaçlık duyuyordu. O başkanın nazaranvi de sağ siyasette rastgele bir gediğin açılmasına müsaade etmemek, muhalefet cephesindeki yarılmalardan yaralanmak olacaktı. O denli de oldu. Erdoğan’ın siyasi mesleğinde hiç sekmeden takip ettiği çizgi, sağda birlik oldu. Karşı mahalleden de oyuncu transfer etmeyi yeri geldiğinde tercih etti. Geleneğini devraldığı Ulusal Görüş çizgisi ise marjinal oy oranlarına hapsoldu. Bu haliyle 2002’den 2016’ya dek, yüzde 5’in üstündeki oy oranıyla bu çizgiyi bozan tek parti MHP’ydi. 2016’dan daha sonra ise DÜZGÜN Parti oldu. sonrasındasında Deva ve Gelecek Partileri sağda birlik algısını dağıtan performanslar gösterdi. Artık karşımızda nizam tesis edebilecek kudrette iki blok var; Cumhur ve Millet İttifakı…
Epey kudretiyle memleketin siyasi birikimi 2022 yılında karşımızda bu biçimdece duruyor. Geçim sorunu gündemi domine ettiği için de iki siyaseti baş patlattığı temel bahis iktisat. İktidar bloğu bu olağanüstü buhrandan siyasi olarak kurtulmanın peşinde. Muhalefet bloğu bu buhranı teşhir etme, bu esnada epey kesimli bir bütün halini muhafazaya çalışmakta.
Halkın yoksulluğunu teşhir etmek manalı mı?
Önümüzdeki seçimlerin sonuçlarını belirleyecek temel gündem iktisat bulunmasına karşın halkın yaşadığı tasaların değerli bir kısmı siyaset arenasında karşılık bulmuyor. Geniş fakir bölümler, kamu vicdanına yara açan açlık, yoksulluk görüntüleriyle karşı karşıya. En düşük gelirli kitleler besininin kalitesini değil ölçüsünü azaltmaya başladı. Tablo müthiş. Siyaset de bu tabloyu kendi üslubuna uygun halde resmetmeye çalışıyor. İktidar büyük ölçüde görmezden geliyor, toplumun karşısına bu mevzunun haricinde ayrıca problemler koyuyor. Muhalefet ise halkın her gün yaşadığı bu yoksulluğu bir daha halka teşhir etmek için gereğinden fazla emek harcıyor. Bir taraf “Avrupa’da akaryakıt daha pahalı” diyerek halkı manipüle etmeye çalışıyor, öbür taraf “benzin, mazot 20 TL, çabucak seçim” diyor. Kesinlikle partilerin iktisat kurmayları ayrıntılı programlar hazırlıyorlar lakin partilerin önde gelen isimleri bu programların bağlantısını hayata geçirmiyor. Dışarıdan görünen görünüm bu.
Tüm bu vasat ortasında gündelik krizler sistemimizi sallarken, tüm gündem iktisat bulunmasına karşın ekonomik manada da pek epeyce sorunu konuşmaya vakit kalmıyor. Konuşmak için önümüze koyduğumuz hususlar da ya üzerine konuşmaya bile değmeyecek pahada ya da çözülmesi son derece sıradan meseleler. Kar felaketi karşısında TEM’in hangi yönetimin yetki alanında kaldığını tartışarak oyalanıyoruz lakin İstanbul’un altyapı sıkıntısını konuşamıyoruz. “Finlandiya, İsveç, Norveç üzere aylarca kar altında kalan ülkeler bu sorunu nasıl aşıyor” diye tartışamıyoruz. “Kar felaketi dediğin 10 yılda bir gelir, o da 1 haftada geçer gider” denebilir. Birkaç yıl ortasında ulusal güvenliğimizi tehdit edecek bir felaket olan Marmara Depremi’ne giderek yaklaşıyoruz. Onu da konuşamıyoruz. Bunların niye konuşulmadığı anlaşılabilir. Bunlar, birkaç saatte tahlile kavuşmayacak, uzun vadeli mevzular. Bu yüzden gündelik krizler masada, yapısal sıkıntılar rafta duruyor. Ne büyük çürüme…
Gecekondular, kooperatifler, konut kredileri…
Marmara Depremi’ni, iklim krizini, İstanbul’un altpayı sıkıntısını, Ankara’nın doğusunun hala sanayileşememiş olmasını, eğitim sistemimizi, sıhhat sistemimizi gereğince tartışamıyoruz. Pekala ancak hiç değilse mesken fiyatlarını konuşmasak mı?
Toplumumuzun giderek şiddetlenen bir konut sorunu yok mu? Konut sahibi olma hayali kuran kaldı mı? Bu denli kiracıyla 20 sene daha sonra nasıl bir emeklilik sistemi kurmaya çalışacağız? Emeklilerin birçoklarının kiracı olduğu, emekli maaşlarının açlık hududu altında olduğu bir ülkede yaşanacak toplumsal krizleri nasıl atlatacağız? Merkez Bankası’nın aralık ayı bilgilerine göre Türkiye çapında konut meblağları yüzde 66,6 oranında arttı. Tıpkı bilgilere göre İstanbul’da 1 metrekare konutun bedeli birinci kere 10 bin TL’nin üzerine çıkarak 10 bin 93 TL olarak hesaplandı. Yani İstanbul’da 100 metrekare bir mesken sahibi olmanın ortalama bedeli milyon TL’yi geçti.
Kiralar ise ateş değeri. Bu probleme ait adım atılmazsa, bugün konut alamayan fiyatlı bölümler yarın üç kuruşluk maaşlarıyla hem kiracı hem emekli olacaklar. Bu halleriyle bir de özelleşen sıhhat sisteminden yaralanmaya çalışacaklar. Geçmişte bu problemleri köyle kurduğumuz bağ ile çözüyorduk. Bir orta kente göçüp gecekondular diktik. sonrasındasındaki senelerda kooperatifler, emekli ikramiyeleri bir halde bizleri konut almaya yaklaştırıyordu. 2000’lerde konut kredileri patladı. 2010’lu yılların sonuna kadar konutumuzu banka kredisiyle aldık. Pekala ya artık? Nasıl çözeceğiz konut meselemizi? Bu faizlerle, ateş değeri olan mesken fiyatlarıyla? Çok gündelik krizin ortasında bu devasa sorunu konuşmaya vaktimiz var mı?
Epey kudretiyle memleketin siyasi birikimi 2022 yılında karşımızda bu biçimdece duruyor. Geçim sorunu gündemi domine ettiği için de iki siyaseti baş patlattığı temel bahis iktisat. İktidar bloğu bu olağanüstü buhrandan siyasi olarak kurtulmanın peşinde. Muhalefet bloğu bu buhranı teşhir etme, bu esnada epey kesimli bir bütün halini muhafazaya çalışmakta.
Halkın yoksulluğunu teşhir etmek manalı mı?
Önümüzdeki seçimlerin sonuçlarını belirleyecek temel gündem iktisat bulunmasına karşın halkın yaşadığı tasaların değerli bir kısmı siyaset arenasında karşılık bulmuyor. Geniş fakir bölümler, kamu vicdanına yara açan açlık, yoksulluk görüntüleriyle karşı karşıya. En düşük gelirli kitleler besininin kalitesini değil ölçüsünü azaltmaya başladı. Tablo müthiş. Siyaset de bu tabloyu kendi üslubuna uygun halde resmetmeye çalışıyor. İktidar büyük ölçüde görmezden geliyor, toplumun karşısına bu mevzunun haricinde ayrıca problemler koyuyor. Muhalefet ise halkın her gün yaşadığı bu yoksulluğu bir daha halka teşhir etmek için gereğinden fazla emek harcıyor. Bir taraf “Avrupa’da akaryakıt daha pahalı” diyerek halkı manipüle etmeye çalışıyor, öbür taraf “benzin, mazot 20 TL, çabucak seçim” diyor. Kesinlikle partilerin iktisat kurmayları ayrıntılı programlar hazırlıyorlar lakin partilerin önde gelen isimleri bu programların bağlantısını hayata geçirmiyor. Dışarıdan görünen görünüm bu.
Tüm bu vasat ortasında gündelik krizler sistemimizi sallarken, tüm gündem iktisat bulunmasına karşın ekonomik manada da pek epeyce sorunu konuşmaya vakit kalmıyor. Konuşmak için önümüze koyduğumuz hususlar da ya üzerine konuşmaya bile değmeyecek pahada ya da çözülmesi son derece sıradan meseleler. Kar felaketi karşısında TEM’in hangi yönetimin yetki alanında kaldığını tartışarak oyalanıyoruz lakin İstanbul’un altyapı sıkıntısını konuşamıyoruz. “Finlandiya, İsveç, Norveç üzere aylarca kar altında kalan ülkeler bu sorunu nasıl aşıyor” diye tartışamıyoruz. “Kar felaketi dediğin 10 yılda bir gelir, o da 1 haftada geçer gider” denebilir. Birkaç yıl ortasında ulusal güvenliğimizi tehdit edecek bir felaket olan Marmara Depremi’ne giderek yaklaşıyoruz. Onu da konuşamıyoruz. Bunların niye konuşulmadığı anlaşılabilir. Bunlar, birkaç saatte tahlile kavuşmayacak, uzun vadeli mevzular. Bu yüzden gündelik krizler masada, yapısal sıkıntılar rafta duruyor. Ne büyük çürüme…
Gecekondular, kooperatifler, konut kredileri…
Marmara Depremi’ni, iklim krizini, İstanbul’un altpayı sıkıntısını, Ankara’nın doğusunun hala sanayileşememiş olmasını, eğitim sistemimizi, sıhhat sistemimizi gereğince tartışamıyoruz. Pekala ancak hiç değilse mesken fiyatlarını konuşmasak mı?
Toplumumuzun giderek şiddetlenen bir konut sorunu yok mu? Konut sahibi olma hayali kuran kaldı mı? Bu denli kiracıyla 20 sene daha sonra nasıl bir emeklilik sistemi kurmaya çalışacağız? Emeklilerin birçoklarının kiracı olduğu, emekli maaşlarının açlık hududu altında olduğu bir ülkede yaşanacak toplumsal krizleri nasıl atlatacağız? Merkez Bankası’nın aralık ayı bilgilerine göre Türkiye çapında konut meblağları yüzde 66,6 oranında arttı. Tıpkı bilgilere göre İstanbul’da 1 metrekare konutun bedeli birinci kere 10 bin TL’nin üzerine çıkarak 10 bin 93 TL olarak hesaplandı. Yani İstanbul’da 100 metrekare bir mesken sahibi olmanın ortalama bedeli milyon TL’yi geçti.
Kiralar ise ateş değeri. Bu probleme ait adım atılmazsa, bugün konut alamayan fiyatlı bölümler yarın üç kuruşluk maaşlarıyla hem kiracı hem emekli olacaklar. Bu halleriyle bir de özelleşen sıhhat sisteminden yaralanmaya çalışacaklar. Geçmişte bu problemleri köyle kurduğumuz bağ ile çözüyorduk. Bir orta kente göçüp gecekondular diktik. sonrasındasındaki senelerda kooperatifler, emekli ikramiyeleri bir halde bizleri konut almaya yaklaştırıyordu. 2000’lerde konut kredileri patladı. 2010’lu yılların sonuna kadar konutumuzu banka kredisiyle aldık. Pekala ya artık? Nasıl çözeceğiz konut meselemizi? Bu faizlerle, ateş değeri olan mesken fiyatlarıyla? Çok gündelik krizin ortasında bu devasa sorunu konuşmaya vaktimiz var mı?