Irak’taki savaş ve kriz ortamı niçiniyle 2014 yılında Türkiye’ye gelen hattat Mahfuz Zunnun Emin, sanat hayatının 40. yılında eserler vermeye ve öğrenciler yetiştirmeye devam ediyor.
Ağabeyinin aldığı sınır eğitimi ötürüsıyla 11 yaşında bu sanata ilgisini keşfeden ve o günden beri kalemi elinden bırakmayan 51 yaşındaki Emin, 8 yıldır ailesiyle Bursa’da yaşıyor.
Musul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nden mezun bulunmasına karşın avukatlık yerine uzun yıllarını verdiği hattatlıkta ilerlemeyi seçerek memleketler arası biroldukca yarışta dereceler elde eden Emin, bu sanatı muhafazayı ve gelecek nesillere aktarmayı hedefliyor.
“KİTAPLARA BAKARAK YAPTIM”
Ağabeyi çizgiyle ilgilendiği için meskenlerinde mürekkep, kamış ve çizgi kitapları bulunduğunu belirten Emin, “Özellikle sınır kitapları beni fazlaca etkiledi. O kitaplardaki eserler, levhalar beni öbür bir aleme aldı. Çok sevdim. Hazırda mürekkepler, kağıtlar varken başladım. hiç bir yerden eğitim almadım. Kitaplara bakarak yazdım” dedi.
MEKTUPLA DERS…
Emin, liseyi bitirene kadar çizgiyle uğraştığını lisana getirerek, ağabeyinin 1980’li yılların sonunda Erbil’deki Ahmed Abdurrahman hocadan mektupla ders almaya başladığını aktardı.
“İCAZETNAME ALDIM”
Bu mektuplardaki tashihlere bakarak sanatı öğrendiğini anlatan Emin, “Bu, 5-6 sene sürdü. Üniversiteye başladığımda 1990’da Yusuf Zunnun hocama müracaat ettim. Birkaç sene yazılarımı gösterdim ve sonunda 2000’de icazetnameyi aldım. daha sonra da Ahmed Abdurrahman hocamdan 2010’da icazetname aldım” diye konuştu.
AVUKATLIĞI BIRAKTI, HATATLIĞI SEÇTİ
Emin, 1994’te üniversiteden mezun olduktan daha sonra 1,5 sene askerlik yaptığını ve avukatlığa başladığını kaydetti. Hoş Sanatlar Yüksekokulunda çizgi öğretmenliği yaptığını, yarış ve stantlara eserler ürettiğini belirten Emin, şu biçimde konuştu: “Orada bir nizamımız vardı, makûs durumlara karşın. Üniversitede nazaranvliydim. Çocuklarım okullarındaydı. Olaylar olsa da vatanımızı bırakıp çıkmak olmazdı lakin hadiselerden daha sonra çekilmez bir durum oldu. Her şey durdu ve can güvensizliği durumu oldu. Çocukların geleceğini düşündüm. ‘Çıkalım, yakında biter.’ dedik. Komşu bir ülke bizi almadı. Türkiye’ye geldik. Allah bu devlete zeval vermesin, daim etsin. Burada hayli memnunuz.”
Ağabeyinin aldığı sınır eğitimi ötürüsıyla 11 yaşında bu sanata ilgisini keşfeden ve o günden beri kalemi elinden bırakmayan 51 yaşındaki Emin, 8 yıldır ailesiyle Bursa’da yaşıyor.
Musul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nden mezun bulunmasına karşın avukatlık yerine uzun yıllarını verdiği hattatlıkta ilerlemeyi seçerek memleketler arası biroldukca yarışta dereceler elde eden Emin, bu sanatı muhafazayı ve gelecek nesillere aktarmayı hedefliyor.
“KİTAPLARA BAKARAK YAPTIM”
Ağabeyi çizgiyle ilgilendiği için meskenlerinde mürekkep, kamış ve çizgi kitapları bulunduğunu belirten Emin, “Özellikle sınır kitapları beni fazlaca etkiledi. O kitaplardaki eserler, levhalar beni öbür bir aleme aldı. Çok sevdim. Hazırda mürekkepler, kağıtlar varken başladım. hiç bir yerden eğitim almadım. Kitaplara bakarak yazdım” dedi.
MEKTUPLA DERS…
Emin, liseyi bitirene kadar çizgiyle uğraştığını lisana getirerek, ağabeyinin 1980’li yılların sonunda Erbil’deki Ahmed Abdurrahman hocadan mektupla ders almaya başladığını aktardı.
“İCAZETNAME ALDIM”
Bu mektuplardaki tashihlere bakarak sanatı öğrendiğini anlatan Emin, “Bu, 5-6 sene sürdü. Üniversiteye başladığımda 1990’da Yusuf Zunnun hocama müracaat ettim. Birkaç sene yazılarımı gösterdim ve sonunda 2000’de icazetnameyi aldım. daha sonra da Ahmed Abdurrahman hocamdan 2010’da icazetname aldım” diye konuştu.
AVUKATLIĞI BIRAKTI, HATATLIĞI SEÇTİ
Emin, 1994’te üniversiteden mezun olduktan daha sonra 1,5 sene askerlik yaptığını ve avukatlığa başladığını kaydetti. Hoş Sanatlar Yüksekokulunda çizgi öğretmenliği yaptığını, yarış ve stantlara eserler ürettiğini belirten Emin, şu biçimde konuştu: “Orada bir nizamımız vardı, makûs durumlara karşın. Üniversitede nazaranvliydim. Çocuklarım okullarındaydı. Olaylar olsa da vatanımızı bırakıp çıkmak olmazdı lakin hadiselerden daha sonra çekilmez bir durum oldu. Her şey durdu ve can güvensizliği durumu oldu. Çocukların geleceğini düşündüm. ‘Çıkalım, yakında biter.’ dedik. Komşu bir ülke bizi almadı. Türkiye’ye geldik. Allah bu devlete zeval vermesin, daim etsin. Burada hayli memnunuz.”