ahmetbeyler
Active member
Türkiye’nin ortasından geçtiği göçmen krizi, geniş muhalif bölümleri de ikiye bölmüş durumda. Yanlış anlaşılmasın, çabucak herkes Türkiye’nin bir göçmen krizi olduğunu farkında. Çabucak herkes, mevcut göçmen nüfusu Türkiye’nin kaldıramadığını farkında. Çabucak herkes, sıkıntıya el atılmazsa gelecekte epey daha büyük meseleler ortaya çıkacağını görüyor. Çabucak herkes göçmenlerin kendi yurtlarına gönderilmesi gerektiğini de düşünüyor. Ben dahil.
Hemen herkes tıpkı şeyi söylüyor fakat tıpkı şeyi söyleyen bölümler birbiriyle tıpkı lisanı konuşmuyor. Güya birebir şeyi biri İngilizce, oburu Fransızca söylüyor da bu iki kesim birbiriyle anlaşamıyor. Anlaşamadıkları yetmiyormuş üzere birebir lisanı konuşmayan kısımlardan biri başkasına hakaretler yağdırıyor.
Göçmen krizine ait en tezli telaffuz Zafer Partisi Başkanı Ümit Özdağ’a ilişkin. Özdağ diyor ki; “Zafer Partisi iktidarında Türkiye’deki tüm sığınmacılar 1 yıl ortasında vatanlarına geri dönecek, gerekirse zorla.”
Özdağ, sıkıntıyı, Türk milliyetçiliği çerçevesinde ele alıyor. Burasının Türk vatanı olduğunu, Türk vatanında hakim kimliğin Türklük olması gerektiğini, vatanın lunapark olmadığını vurguluyor.
Ben hali hazırda yaşadığımız göçmen krizini kabul etmekle birlikte, Özdağ’ın krizi ele alma biçimini gerçek bulmayanlardanım. Zira bu biçimde bir tondaki milliyetçi telaffuzun, sığınmacı sıkıntısı geride kaldıktan daha sonra yumuşamayacağından, sığınmacıların akabinde sıranın ayrıca kimliklere yöneleceğinden, otoriter bir nizam tesis edeceğinden, işçi sınıflar için çalışma rejiminin daha da baskıcı hale geleceğinden tasa ediyorum. Bu yüzden öfke lisanının yerine, plancı, rasyonel bir lisanın inşa edilmesinin bu toprakların yararına olduğunu düşünüyorum.
Göçmen krizinin halk bölümlerinde yarattığı haklı yansıyı tümüyle anlıyorum. Bayanların, çalışanların, kent sakinlerinin yaşadığı sıkıntıları gözlüyor, bu kesitlerin reaksiyonlarına anlayışla yaklaşıyorum. Sorunun bir an evvel tahlile kavuşması gerektiğini de farkındayım. Üstelik bir kent sakini olarak sorunun muhataplarından biriyim.
Göçmen krizini ele alırken, sıkıntıyı sınıflar çerçevesinden değerlendiriyorum. Suriyelileri sömüren küçük ve orta büyüklükteki imalat sanayi patronları ile Suriyeliler işe alındığı için işinden olmuş sanayi çalışanını birebir teraziye koyamıyorum. Keza, kentli meslek sahibi orta sınıfların milliyetçi duyarlılıklarının da sınıfsal özelliklerinin bir kararı olduğunu düşünüyorum. Sıkıntının ulusal güvenlik bağlamı olduğunu reddetmemekle bir arada, iktisattaki makus gidişat niçiniyle krizin büyüdüğünü gözlüyorum.
Fakat, rüzgarı gerime almayı reddediyorum. Yazarken, konuşurken birtakım sözleri kullanmaktan imtina ediyorum. “İstila” diyeni anlamakla bir arada, yaşadığımız krizi istila olarak isimlendirmeyi tercih etmiyorum. Hamasi milliyetçilikten fazla demokrat yurtseverliği tercih ediyorum. Türk yoktur demiyorum ancak Türklük vurgusunu istek edildiği ölçüde ve yerde kullanmıyorum. Suriyeli emekçiyi sömüren Türk patronla, fabrikanın önünde iş bekleyen Türk personelin tıpkı geminin ortasında olduğunu düşünmüyorum. Hatta, Türk emekçinin, Suriyeli çalışanla ortak çıkarlarının daha fazla olduğunu söyleyebilirim. Bunun yerine Türklük vurgusunu oldukça kullanırsam, inançlı bir alanda konuşabileceğimi de biliyorum. Bu sayede rüzgarı ardıma alabileceğimi de farkındayım. Lakin bu lisanı kullanma zorunluluğuna kuşkuyla yaklaşıyorum. Bu mecburilik halinin tehlikeli olduğunu düşünüyorum. Üstelik bu lisanın muhalefeti parçalayacağından da kaygılıyım.
Türk düşmanı değilim ancak Türk milliyetçisi de değilim. Kendimi milliyetçi olarak tanımlamamakla bir arada milliyetçi siyasetleri objektif bir gözle kendi hayat görüşüm çerçevesinden değerlendirmeye çalışıyorum.
Yetmez lakin evetçi miyim? Hayır. Bir fon aldığım için mi bu biçimde düşünüyorum? Hayır. Bunların kabahat olduğunu da düşünmüyorum. AKP’li miyim? Hayır. CHP’li miyim? Hayır. HDP’li miyim? Hayır. Rastgele bir partiye de mensup değilim. Atatürkçü müyüm? Kendisine Atatürkçüyüm diyenlere baktıkça bu sıfattan da soğuyabiliyorum. Mustafa Kemal Atatürk’ün bu topraklarda halklaştığını, bir kurucu paha olduğunu görüyor ve buna seviniyorum. Atatürk’ün bu topraklara hâkim kıldığı aydınlanma geleneğinin bir kesimi olduğumu hissediyorum. Saltanatın yani tek adam sultasının, hilafetin yani din sultasının karşısındayım. Kapitalizmin yani paranın sultasına da karşıyım. Aydınlanma ideolojisinin üç ayağının bunlar olduğunu düşünüyorum.
Tüm partilerin tabanlarına eşit aralıkta durmanın gazeteciliğin gereği olduğunu düşünüyorum. Özdağ’a, Kılıçdaroğlu’na ya da Erdoğan’a oy veren kesitlerin hiç biriyle bir alıp veremediğim yok. Halka kızmayı hiç bir şartta yanlışsız bulmuyorum. Ancak rastgele bir mahalleye dalkavukluk etmeyi de içim kaldırmıyor.
Bu memlekette doğdum, burada büyüdüm. Herkes üzere memleketimi seviyorum. Anadilimi konuştuğum bu toprakların haricinde bir yerde yaşamayı düşünmek bile istemiyorum. Lakin Türk bayrağını üç kere öpüp alnına koyan uyuşturucu kaçakçılarından da onları koruyup kollayan bürokratlardan da tiksiniyorum. Bu milliyetçi hamasetin milyonları manipüle etmek için elverişli bir silah olduğunu düşünüyorum. Üstelik bu hamasetin günü geldiğinde Erdoğan tarafınca ustalıkla kullanılabileceğinden de hiç kuşkum yok.
Ilık su solcusunun ne demek olduğunu bilmiyorum. Lakin bu sözün kastettiği mananın farkındayım. ömrümün hiç bir periyodunda şu anki iktidara yakın olmadım. Lakin en milliyetçi lisanın en muteber muhalefet olduğunu da düşünmüyorum. Bilakis, milliyetçi hegemonyanın iktidarın işine gelebileceğini değerlendiriyorum.
Katılmayabilirsiniz. Ben de size katılmıyorum. Ama hürmet duyuyorum. Benim üzere düşünenlerle Gezi’de yan yanaydınız, 2017 referandumunda, Adalet Yürüyüşü’nde, İstanbul seçiminde sandık başlarında yan yanaydınız. Âlâ ki de öyleydiniz.
Peki hâlâ kardeş miyiz? Şayet bu biçimdek lütfen bana ve benim üzere düşünenlere iftira atmayı bırakın. Zira emin olun bu memleketi en az sizler kadar seviyoruz. aslına bakarsan iktidarın yarattığı kurşun üzere ağır bir havanın ortasında debelenip duruyoruz. Hafta içi her gün Halk Tv’de niye Sonuç programında Mehmet Tezkan ve Seda Selek’e eşlik ediyorum. Sizlerle tıpkı şeyi, farklı bir lisanla söylüyorum.
Lütfen bir de sizden hakaret işitmeyelim.
Hemen herkes tıpkı şeyi söylüyor fakat tıpkı şeyi söyleyen bölümler birbiriyle tıpkı lisanı konuşmuyor. Güya birebir şeyi biri İngilizce, oburu Fransızca söylüyor da bu iki kesim birbiriyle anlaşamıyor. Anlaşamadıkları yetmiyormuş üzere birebir lisanı konuşmayan kısımlardan biri başkasına hakaretler yağdırıyor.
Göçmen krizine ait en tezli telaffuz Zafer Partisi Başkanı Ümit Özdağ’a ilişkin. Özdağ diyor ki; “Zafer Partisi iktidarında Türkiye’deki tüm sığınmacılar 1 yıl ortasında vatanlarına geri dönecek, gerekirse zorla.”
Özdağ, sıkıntıyı, Türk milliyetçiliği çerçevesinde ele alıyor. Burasının Türk vatanı olduğunu, Türk vatanında hakim kimliğin Türklük olması gerektiğini, vatanın lunapark olmadığını vurguluyor.
Ben hali hazırda yaşadığımız göçmen krizini kabul etmekle birlikte, Özdağ’ın krizi ele alma biçimini gerçek bulmayanlardanım. Zira bu biçimde bir tondaki milliyetçi telaffuzun, sığınmacı sıkıntısı geride kaldıktan daha sonra yumuşamayacağından, sığınmacıların akabinde sıranın ayrıca kimliklere yöneleceğinden, otoriter bir nizam tesis edeceğinden, işçi sınıflar için çalışma rejiminin daha da baskıcı hale geleceğinden tasa ediyorum. Bu yüzden öfke lisanının yerine, plancı, rasyonel bir lisanın inşa edilmesinin bu toprakların yararına olduğunu düşünüyorum.
Göçmen krizinin halk bölümlerinde yarattığı haklı yansıyı tümüyle anlıyorum. Bayanların, çalışanların, kent sakinlerinin yaşadığı sıkıntıları gözlüyor, bu kesitlerin reaksiyonlarına anlayışla yaklaşıyorum. Sorunun bir an evvel tahlile kavuşması gerektiğini de farkındayım. Üstelik bir kent sakini olarak sorunun muhataplarından biriyim.
Göçmen krizini ele alırken, sıkıntıyı sınıflar çerçevesinden değerlendiriyorum. Suriyelileri sömüren küçük ve orta büyüklükteki imalat sanayi patronları ile Suriyeliler işe alındığı için işinden olmuş sanayi çalışanını birebir teraziye koyamıyorum. Keza, kentli meslek sahibi orta sınıfların milliyetçi duyarlılıklarının da sınıfsal özelliklerinin bir kararı olduğunu düşünüyorum. Sıkıntının ulusal güvenlik bağlamı olduğunu reddetmemekle bir arada, iktisattaki makus gidişat niçiniyle krizin büyüdüğünü gözlüyorum.
Fakat, rüzgarı gerime almayı reddediyorum. Yazarken, konuşurken birtakım sözleri kullanmaktan imtina ediyorum. “İstila” diyeni anlamakla bir arada, yaşadığımız krizi istila olarak isimlendirmeyi tercih etmiyorum. Hamasi milliyetçilikten fazla demokrat yurtseverliği tercih ediyorum. Türk yoktur demiyorum ancak Türklük vurgusunu istek edildiği ölçüde ve yerde kullanmıyorum. Suriyeli emekçiyi sömüren Türk patronla, fabrikanın önünde iş bekleyen Türk personelin tıpkı geminin ortasında olduğunu düşünmüyorum. Hatta, Türk emekçinin, Suriyeli çalışanla ortak çıkarlarının daha fazla olduğunu söyleyebilirim. Bunun yerine Türklük vurgusunu oldukça kullanırsam, inançlı bir alanda konuşabileceğimi de biliyorum. Bu sayede rüzgarı ardıma alabileceğimi de farkındayım. Lakin bu lisanı kullanma zorunluluğuna kuşkuyla yaklaşıyorum. Bu mecburilik halinin tehlikeli olduğunu düşünüyorum. Üstelik bu lisanın muhalefeti parçalayacağından da kaygılıyım.
Türk düşmanı değilim ancak Türk milliyetçisi de değilim. Kendimi milliyetçi olarak tanımlamamakla bir arada milliyetçi siyasetleri objektif bir gözle kendi hayat görüşüm çerçevesinden değerlendirmeye çalışıyorum.
Yetmez lakin evetçi miyim? Hayır. Bir fon aldığım için mi bu biçimde düşünüyorum? Hayır. Bunların kabahat olduğunu da düşünmüyorum. AKP’li miyim? Hayır. CHP’li miyim? Hayır. HDP’li miyim? Hayır. Rastgele bir partiye de mensup değilim. Atatürkçü müyüm? Kendisine Atatürkçüyüm diyenlere baktıkça bu sıfattan da soğuyabiliyorum. Mustafa Kemal Atatürk’ün bu topraklarda halklaştığını, bir kurucu paha olduğunu görüyor ve buna seviniyorum. Atatürk’ün bu topraklara hâkim kıldığı aydınlanma geleneğinin bir kesimi olduğumu hissediyorum. Saltanatın yani tek adam sultasının, hilafetin yani din sultasının karşısındayım. Kapitalizmin yani paranın sultasına da karşıyım. Aydınlanma ideolojisinin üç ayağının bunlar olduğunu düşünüyorum.
Tüm partilerin tabanlarına eşit aralıkta durmanın gazeteciliğin gereği olduğunu düşünüyorum. Özdağ’a, Kılıçdaroğlu’na ya da Erdoğan’a oy veren kesitlerin hiç biriyle bir alıp veremediğim yok. Halka kızmayı hiç bir şartta yanlışsız bulmuyorum. Ancak rastgele bir mahalleye dalkavukluk etmeyi de içim kaldırmıyor.
Bu memlekette doğdum, burada büyüdüm. Herkes üzere memleketimi seviyorum. Anadilimi konuştuğum bu toprakların haricinde bir yerde yaşamayı düşünmek bile istemiyorum. Lakin Türk bayrağını üç kere öpüp alnına koyan uyuşturucu kaçakçılarından da onları koruyup kollayan bürokratlardan da tiksiniyorum. Bu milliyetçi hamasetin milyonları manipüle etmek için elverişli bir silah olduğunu düşünüyorum. Üstelik bu hamasetin günü geldiğinde Erdoğan tarafınca ustalıkla kullanılabileceğinden de hiç kuşkum yok.
Ilık su solcusunun ne demek olduğunu bilmiyorum. Lakin bu sözün kastettiği mananın farkındayım. ömrümün hiç bir periyodunda şu anki iktidara yakın olmadım. Lakin en milliyetçi lisanın en muteber muhalefet olduğunu da düşünmüyorum. Bilakis, milliyetçi hegemonyanın iktidarın işine gelebileceğini değerlendiriyorum.
Katılmayabilirsiniz. Ben de size katılmıyorum. Ama hürmet duyuyorum. Benim üzere düşünenlerle Gezi’de yan yanaydınız, 2017 referandumunda, Adalet Yürüyüşü’nde, İstanbul seçiminde sandık başlarında yan yanaydınız. Âlâ ki de öyleydiniz.
Peki hâlâ kardeş miyiz? Şayet bu biçimdek lütfen bana ve benim üzere düşünenlere iftira atmayı bırakın. Zira emin olun bu memleketi en az sizler kadar seviyoruz. aslına bakarsan iktidarın yarattığı kurşun üzere ağır bir havanın ortasında debelenip duruyoruz. Hafta içi her gün Halk Tv’de niye Sonuç programında Mehmet Tezkan ve Seda Selek’e eşlik ediyorum. Sizlerle tıpkı şeyi, farklı bir lisanla söylüyorum.
Lütfen bir de sizden hakaret işitmeyelim.