ahmetbeyler
Active member
Bartın Amasra ilçesindeki maden ocağında yaşanan facianın akabinde arama kurtarma çalışmaları sürüyor. Göçük altında kalan maden çalışanı Mehmet Bulut’un annesi Nebile Bulut konuştu.
Bulut, sorulara şu karşılıkları verdi:
“Oğlum iki yıldır madencilik yapıyor. Amasya itfaiyesindeydi. 30 yaşındaydı… Oğlum saklandı da bir kenardan çıkacak, diye bekliyorum lakin bu biçimde olmasa ne yaparım bilmiyorum şu anda. Bağırıyorum bağırıyorum. Sesi çıkmadı bir yerden. Bilmiyorum. 1 ay daha sonra bir yaşına girecek çocuğu var. Doğum günü yerini ayarlamıştı, doğum gününü yapacaktı. Oğlumun sesini dün sabah 10’dan beridir duymadım. İşten gelse orta, işe gitsin orta. Canı sıkılırsa arardı görüntülü… Ne yapacağız bilmiyorum. Oğlum duy sesimi yavrum. Yavrum evlat acısı yaşatma bana. Yavrum dayanamam.
Eşi ve çocukları da buradaydılar. Bartın’a hastaneye gittiler onlar da. 1 yaşında kızı var, o da orada. Daha yeni evlendi, fazlaca olmadı evleneli. İşiyle düğünü bir oldu işte. Yavrum, Amasra İtfaiyesi’ndeydin. Çabuk emekli olurum, dedin. Benim yavruma babası bakardı, girmeseydi ocaklara. Bu kadar güç olduğunu bilseydim, girmeseydin. Gülüm anam, canım anam kederi görür görmez. Gelip öper, severdi. Allah’ım dayanamam.”
‘Telefonunu çaldırıyorum, çıktı mı çıkmadı mı diye lakin çalmıyor’
Nebile Bulut, “Size madendeki çalışma şartlarından bahsetti mi?” sorusuna ise şöyleki karşılık verdi:
“Çok mutluydu. Arkadaşlarından, işinden çok mutluydu. O kadar mutluydu ki. Lakin son vakit içinderda 4 vardiyasında, akşam saat 10 oluyor. Telefonunu çaldırıyorum, çıktı mı çıkmadı mı diye bir defa çaldırıp bırakıyorum. Fakat çalmıyor. Çaldığı vakit seviniyorsun. O denli içimde bir endişe mu varmış, ne varmış hiç bilmiyorum. O denli oldu işte. Konuta geldiği vakit da daima arardı, çocuğunu gösterirdi. Sabah yerinden kalkar arardı, işe giderken arardı.”
Bulut, şunları söylemiş oldu:
“Çocuğuna daima ‘aşkım’ kaygısı. Çok severdi. Anne, yerinde yatmıyor daima yanımıza alıyoruz. Ortamıza koyuyoruz, kederi. Yavrum aslına bakarsan 30 yaşındaydı. Ne yaparım bilmiyorum, nasıl edeceğiz bilmiyorum. Bir yerlerden çıkar mı ki diyorsun ancak güç herbiçimde. Herkes bir şey diyor. O arkadaşlarıyla kaldı işte, onlar da yanındalar.”
Bulut, sorulara şu karşılıkları verdi:
“Oğlum iki yıldır madencilik yapıyor. Amasya itfaiyesindeydi. 30 yaşındaydı… Oğlum saklandı da bir kenardan çıkacak, diye bekliyorum lakin bu biçimde olmasa ne yaparım bilmiyorum şu anda. Bağırıyorum bağırıyorum. Sesi çıkmadı bir yerden. Bilmiyorum. 1 ay daha sonra bir yaşına girecek çocuğu var. Doğum günü yerini ayarlamıştı, doğum gününü yapacaktı. Oğlumun sesini dün sabah 10’dan beridir duymadım. İşten gelse orta, işe gitsin orta. Canı sıkılırsa arardı görüntülü… Ne yapacağız bilmiyorum. Oğlum duy sesimi yavrum. Yavrum evlat acısı yaşatma bana. Yavrum dayanamam.
Eşi ve çocukları da buradaydılar. Bartın’a hastaneye gittiler onlar da. 1 yaşında kızı var, o da orada. Daha yeni evlendi, fazlaca olmadı evleneli. İşiyle düğünü bir oldu işte. Yavrum, Amasra İtfaiyesi’ndeydin. Çabuk emekli olurum, dedin. Benim yavruma babası bakardı, girmeseydi ocaklara. Bu kadar güç olduğunu bilseydim, girmeseydin. Gülüm anam, canım anam kederi görür görmez. Gelip öper, severdi. Allah’ım dayanamam.”
‘Telefonunu çaldırıyorum, çıktı mı çıkmadı mı diye lakin çalmıyor’
Nebile Bulut, “Size madendeki çalışma şartlarından bahsetti mi?” sorusuna ise şöyleki karşılık verdi:
“Çok mutluydu. Arkadaşlarından, işinden çok mutluydu. O kadar mutluydu ki. Lakin son vakit içinderda 4 vardiyasında, akşam saat 10 oluyor. Telefonunu çaldırıyorum, çıktı mı çıkmadı mı diye bir defa çaldırıp bırakıyorum. Fakat çalmıyor. Çaldığı vakit seviniyorsun. O denli içimde bir endişe mu varmış, ne varmış hiç bilmiyorum. O denli oldu işte. Konuta geldiği vakit da daima arardı, çocuğunu gösterirdi. Sabah yerinden kalkar arardı, işe giderken arardı.”
Bulut, şunları söylemiş oldu:
“Çocuğuna daima ‘aşkım’ kaygısı. Çok severdi. Anne, yerinde yatmıyor daima yanımıza alıyoruz. Ortamıza koyuyoruz, kederi. Yavrum aslına bakarsan 30 yaşındaydı. Ne yaparım bilmiyorum, nasıl edeceğiz bilmiyorum. Bir yerlerden çıkar mı ki diyorsun ancak güç herbiçimde. Herkes bir şey diyor. O arkadaşlarıyla kaldı işte, onlar da yanındalar.”