ahmetbeyler
Active member
Fransa cumhurbaşkanlığı seçiminin birinci tipini Emmanuel Macron ile çok sağcı Marine Le Pen muvaffakiyetle geçti. Macron’un beş yıl öncesine bakılırsa daha fazla, yani yüzde 27 oy aldığı birinci cins seçimlerde Le Pen de oyların yüzde 23’ünü kazandı. Macron’un, Le Pen karşısında “Müslüman dostu”, “ilerici” bir bahiste olduğuna inanan -aşırı sağcı Eric Zemmour hariç öbür adaylar- seçmenlerine ikinci tıpta Le Pen’e oy vermemeleri davetinde bulundu. Solcu aday Mêlenchon da birebir çağrıyı yaptı lakin oburlarının bilakis Macron’a takviye vermedi.
Davet sahipleri haklılar, zira Le Pen her geçen yükselen bir figür. Aldığı kararın Avrupa’da önemli bir sağcı yükseliş için “domino etkisi” yapabileceği düşünülüyor. Gelişme Beyaz Saray’da da telaş uyandırmış durumda. Politico dergisi Beyaz Saray Ofis Şefi Jonathan Lemire’nin bu mevzudaki görüşlerine yer verdi. Buna nazaran Joe Biden idaresi, Vladimir Putin sempatizanı olarak tanımladığı Le Pen’in Fransa Cumhurbaşkanı olması halinde “Moskova’ya karşı Batı koalisyonunu istikrarsızlaştırabileceğinden önemli olarak” ürküyor. Le Pen’i ABD’nin gözünde “Putin sempatizanı” yapan da, “Rusya’yla imtiyazlı bir paydaşlığı savunması”.
Zemmour Le Pen’i “ılımlılaştırdı”
Le Pen’in bir müddetdir imaj değiştirmeye çalıştığını anımsayalım. Daha evvel AB’den ayrılmayı savunan çok sağcı başkan 2019’dan beri bunu artık lisana getirmiyor. Lakin ülkenin “İslamiyet’ten arındırılması” gerektiği konusundaki tavrında bir değişiklik yok. Kimi çevreler, imaj değiştirip “faşistlikten” kurtulmada, kendisinden daha radikal olduğu bilinen adaylardan Eric Zemmour faktörünün tesirli olduğunu vurguluyor. Donald Trump hayranı olan, bir süre evvel ırksal nefreti körüklemekten cezaya da çarptırılan Zemmour’un varlığı Le Pen’in faşistliğini örttü nitekim de. Le Pen, faşist değil “milliyetçi” olduğunu söyleyerek Zemmour’dan farkını ortaya koyma talihine kavuştu.
24 Nisan’da yapılacak ikinci çeşidin galibinin Macron olabileceği ileri sürülüyor. Zira Macron yabancı yatırım projelerine kıymet veren iktisat reformlarıyla argümanını sürdürebilir duruma geldi bir müddetdir. İngiliz The Times gazetesinin haberine bakılırsa Fransız televizyon kanalı TF1 için Ifop Enstitüsü tarafınca yapılan bir anket, Macron’un Le Pen karşısında yüzde 51 oy oranıyla seçimden galip çıkacağını gösteriyor.
Kaybeden “sol”
Seçimlerde “Fransız Solu’nun” kaybettiğinin ileri sürülmesi bana gülünç geliyor bu ortada. Artık büsbütün neo-liberalleşmiş Sosyalist Parti mi sol? Ya da hem baş gösteren toplumsal muhalefetin bastırılmasında tıpkı vakitte İslamofobiye Karşı Kolektif de dahil olmak üzere ilerici, solcu aktivist kümelerin dağıtılmasında Macron idaresine takviye veren, Polis Sendikası’nın yanında saf tutan Yeşiller, ‘Sosyalistler’, Fransa Komünist Partisi” mi sol? Tertibin bekası için sermaye temsilcileriyle bir ortaya gelmekten çekinmeyen bu kesitlerin, tertip savunmada kendilerinden daha muvaffakiyet olan sağı geçmeleri niye bekleniyordu ki?
Kaldı ki, son seçim neticelerina bakarak sol yenildi diyenler, önemli olarak yanılıyorlar da. Seçimlerde sosyalist sol dahil tüm solun adayı olan Jean-Luc Mélenchon üçüncü kere cumhurbaşkanlığı yarışına girdi, bir daha başaramadı ancak epeyce uygun bir kampanyayla, yüzde 22 oranında oy alarak evvelki seçimlerden daha fazla dayanak toplamış oldu. İkinci tıp seçimlerde Mélenchon‘a oy verenler kararı belirleyecek tahminen de.
Fransız siyasetinde Mêlenchon’un eşi gibisi olmayan bir hatip olduğu biliniyor. Lakin bu özelliği bu kere de yetmedi. niye? Zira başta Fransa Komünist Partisi (FKP) olmak üzere Fransa solu sınıf çabasını terk etti de ondan. tıpkı vakitte uzun yıllardır.
Personel sınıfı kuvvetli
Kim ne derse desin, Avrupa’da, nizamın seçim oyununda yer almamakla birlikte epeyce lakin epeyce kuvvetli bir emekçi sınıfı var. Gerçek temsilcilerini, partisini bulduğunda neler yapacağını gorebiliriz rahatlıkla bu sınıfın. Sınıfsal çaba yeterince verilseydi, Fransa’da solcu adaylar cumhurbaşkanlığını kazanırdı dediğim yok, lakin en azından seçimlere katılmadığı belirtilen çalışanların, işçilerin oy kullanmak için bir niçinleri olurdu. Çok lakin epey büyük bir güç olarak ülke siyasetinde belirleyici olma talihine her vakit sahip olan emekçi sınıfı, seçimleri, sağıyla “soluyla” sermayenin çeşitli partilerinin seçimi olarak gördü haklı olarak. Bu seçimlerde işçilerin önemli bir iştirak göstermemelerinin sebebi budur.
Sınıf bakışını yitiren hiç bir “sol”un başarılı olma talihi yoktur. Fransa’da kaybeden “sol” sınıftan uzaklaşan “sol”dur.
Davet sahipleri haklılar, zira Le Pen her geçen yükselen bir figür. Aldığı kararın Avrupa’da önemli bir sağcı yükseliş için “domino etkisi” yapabileceği düşünülüyor. Gelişme Beyaz Saray’da da telaş uyandırmış durumda. Politico dergisi Beyaz Saray Ofis Şefi Jonathan Lemire’nin bu mevzudaki görüşlerine yer verdi. Buna nazaran Joe Biden idaresi, Vladimir Putin sempatizanı olarak tanımladığı Le Pen’in Fransa Cumhurbaşkanı olması halinde “Moskova’ya karşı Batı koalisyonunu istikrarsızlaştırabileceğinden önemli olarak” ürküyor. Le Pen’i ABD’nin gözünde “Putin sempatizanı” yapan da, “Rusya’yla imtiyazlı bir paydaşlığı savunması”.
Zemmour Le Pen’i “ılımlılaştırdı”
Le Pen’in bir müddetdir imaj değiştirmeye çalıştığını anımsayalım. Daha evvel AB’den ayrılmayı savunan çok sağcı başkan 2019’dan beri bunu artık lisana getirmiyor. Lakin ülkenin “İslamiyet’ten arındırılması” gerektiği konusundaki tavrında bir değişiklik yok. Kimi çevreler, imaj değiştirip “faşistlikten” kurtulmada, kendisinden daha radikal olduğu bilinen adaylardan Eric Zemmour faktörünün tesirli olduğunu vurguluyor. Donald Trump hayranı olan, bir süre evvel ırksal nefreti körüklemekten cezaya da çarptırılan Zemmour’un varlığı Le Pen’in faşistliğini örttü nitekim de. Le Pen, faşist değil “milliyetçi” olduğunu söyleyerek Zemmour’dan farkını ortaya koyma talihine kavuştu.
24 Nisan’da yapılacak ikinci çeşidin galibinin Macron olabileceği ileri sürülüyor. Zira Macron yabancı yatırım projelerine kıymet veren iktisat reformlarıyla argümanını sürdürebilir duruma geldi bir müddetdir. İngiliz The Times gazetesinin haberine bakılırsa Fransız televizyon kanalı TF1 için Ifop Enstitüsü tarafınca yapılan bir anket, Macron’un Le Pen karşısında yüzde 51 oy oranıyla seçimden galip çıkacağını gösteriyor.
Kaybeden “sol”
Seçimlerde “Fransız Solu’nun” kaybettiğinin ileri sürülmesi bana gülünç geliyor bu ortada. Artık büsbütün neo-liberalleşmiş Sosyalist Parti mi sol? Ya da hem baş gösteren toplumsal muhalefetin bastırılmasında tıpkı vakitte İslamofobiye Karşı Kolektif de dahil olmak üzere ilerici, solcu aktivist kümelerin dağıtılmasında Macron idaresine takviye veren, Polis Sendikası’nın yanında saf tutan Yeşiller, ‘Sosyalistler’, Fransa Komünist Partisi” mi sol? Tertibin bekası için sermaye temsilcileriyle bir ortaya gelmekten çekinmeyen bu kesitlerin, tertip savunmada kendilerinden daha muvaffakiyet olan sağı geçmeleri niye bekleniyordu ki?
Kaldı ki, son seçim neticelerina bakarak sol yenildi diyenler, önemli olarak yanılıyorlar da. Seçimlerde sosyalist sol dahil tüm solun adayı olan Jean-Luc Mélenchon üçüncü kere cumhurbaşkanlığı yarışına girdi, bir daha başaramadı ancak epeyce uygun bir kampanyayla, yüzde 22 oranında oy alarak evvelki seçimlerden daha fazla dayanak toplamış oldu. İkinci tıp seçimlerde Mélenchon‘a oy verenler kararı belirleyecek tahminen de.
Fransız siyasetinde Mêlenchon’un eşi gibisi olmayan bir hatip olduğu biliniyor. Lakin bu özelliği bu kere de yetmedi. niye? Zira başta Fransa Komünist Partisi (FKP) olmak üzere Fransa solu sınıf çabasını terk etti de ondan. tıpkı vakitte uzun yıllardır.
Personel sınıfı kuvvetli
Kim ne derse desin, Avrupa’da, nizamın seçim oyununda yer almamakla birlikte epeyce lakin epeyce kuvvetli bir emekçi sınıfı var. Gerçek temsilcilerini, partisini bulduğunda neler yapacağını gorebiliriz rahatlıkla bu sınıfın. Sınıfsal çaba yeterince verilseydi, Fransa’da solcu adaylar cumhurbaşkanlığını kazanırdı dediğim yok, lakin en azından seçimlere katılmadığı belirtilen çalışanların, işçilerin oy kullanmak için bir niçinleri olurdu. Çok lakin epey büyük bir güç olarak ülke siyasetinde belirleyici olma talihine her vakit sahip olan emekçi sınıfı, seçimleri, sağıyla “soluyla” sermayenin çeşitli partilerinin seçimi olarak gördü haklı olarak. Bu seçimlerde işçilerin önemli bir iştirak göstermemelerinin sebebi budur.
Sınıf bakışını yitiren hiç bir “sol”un başarılı olma talihi yoktur. Fransa’da kaybeden “sol” sınıftan uzaklaşan “sol”dur.