Sanatla iç içe 54 yıl geçiren, Hababam Sınıfı üzere değerli üretimlerde, ünlü isimlere 30 yıl dublaj yapan sanatçı, 4 sefer yendiği kanser hastalığını, hayatında yaşadığı kırılma noktalarını ve hayatının bilinmeyen tüm istikametlerini Anadolu Ajansı’nda Dilek Ballıbağ’a vediği söyleşide anlattı anlattı.
Bizi şık bastonunuzla karşılayıp konutunuzun kapısını açtınız, sağ olun.
“Teşekkür ederim, bu meskene de gelen birinci konuk sizsiniz. Tahminen gelecek günlerde lazım olur diye, başladım prova yapmaya. Oyunda da gerçi provasını yaptım ancak çabucak hemen gereksinimim yok. Lakin şöyleki bir kıymeti var. Volkan Severcan bunu, emekli olduğum gün ‘ustalık asası’ ismiyle bana ikram etti. Bunun aslı Topkapı Sarayı’ndaymış. Hem taşımayı, hem dokunmayı seviyorum, bedelini de seviyorum alışılmış.”
Anton Çehov’un 1904 ‘te birinci defa sergilenen oyunu Vişne Bahçesi’yle seyirci karşısındasınız, neler söyleyeceksiniz?
“Evet, 17 Ocak’ta sahnelenmiş ve biz o gece sahnedeydik ve hatta seyirciyle paylaştık bu tarihi anıyı.”
“Ben de izledim. Tam olarak klasik formda sahneye koymuşsunuz sanırım. Erhan Yazıcıoğlu: “Aslında biraz daha seyredilir hale getirdi Bora Severcan. İki kardeş biraz adaptasyona uğrattılar yapıtı ve epey da güzel oldu bu biçimde. Daha rahat seyredilir hale geldi. Belgi Paksoy’un Türkçesi aslına bakarsan fevkaladedür ve bütün Rus klasiklerini Türk tiyatrosuna ve Türkçeye kazandırmış bir insandır. O da geldi, iki gün üst üste seyretti. Bize epeyce hoş iltifatlarda bulundu. Onun çevirisiyle 1987’lerde oynamıştık. 6 yıl daima oynadık. olağanüstü bir takımdı.”
35 yıl evvelki oyunda siz genç uşak Yaşa’yı oynarken, sizin artık oynadığınız Firs rolünüzü sanırım İsmet Ay oynadı değil mi?
“Evet o devir Yaşa’yı oynuyordum. İsmet Ay, evet o da göçtü. Vallahi benim için epey değişik hisleri içimde yaşatan bir oyun. Merhum olanları hasretle, onlardan öğrendiklerimle, onurla anıyorum. Zira ben bu biçimdelar otuzlu yaşlardaydım ve talebe sayılırdım. Bu yaşta da hala öğrenmeye açığım, ergenlerden öğrenecek epeyce şeyimiz var. Gençlerin de bunu kabul etmesi ve bizden ne epeyce şey öğreneceklerinin artık akıllarına yatması gerekiyor. Ortaya bir ironi sıkıştırdım. Evet, 87 yaşında Firs’i oynuyorum. Lakin epeyce döküntü ve titreyen biri değil. Ortada sırada elimi titretiyorum.”
Yaşlılığın getirdiği bedendeki eğilme, bükülme halini yansıtmaya çalışmış hem de da meskeni ve aileyi terk etmeyen bir duruş haline getirmişsiniz rolünüzü muvaffakiyetle.
“Teşekkür ederim. Yani ben rolün kostümünü giymeye çalışıyorum. O kostümü omuzlarıma oturtmaya, düğmelerimi ona bakılırsa iliklemeye çalışıyorum. Oyunculukta bu epeyce değerlidir. Umarım bizden daha sonra da herkes önemser. İhtilalin ayak seslerinin Rusya’da kendini muhakkak etmeye başladığı bir periyotta; varlıklı lakin bunu fark etmeyen, kolay kolay para harcayan uçarı bir bayanın eline doğan Firs’in direnmesi, bedeniyle bir arada çökmeye başlaması ve meskenin terkedildiği periyotlarda tek başına bırakılmanın hüznüyle güya kendi kendini öldüren bir adam diye vasıflandırıyorum. Zira onun kadar kimsenin yüreğine oturmuyor bu terk edişler, bu ülkedeki değişim ve değişik hava. Bir çınar olarak düşünülürse, o vişne bahçesinin her kütüğüne sarılan gencecik bir kahya iken bakılırsave başlayıp, bütün çocukları, torunları eline doğmuş bir adamın bu ihtilali reddedişi, parayla hiç işinin olmaması, daha sonradan görme zenginlerin bu mesken üzerinde hak argüman edip, sonuçta konutu satın almaları, bütün ailenin göçüşü ve Firs’in yalnız kalışı. Biroldukca ülkeye adaptasyonu yapılabilir.”
Bizi şık bastonunuzla karşılayıp konutunuzun kapısını açtınız, sağ olun.
“Teşekkür ederim, bu meskene de gelen birinci konuk sizsiniz. Tahminen gelecek günlerde lazım olur diye, başladım prova yapmaya. Oyunda da gerçi provasını yaptım ancak çabucak hemen gereksinimim yok. Lakin şöyleki bir kıymeti var. Volkan Severcan bunu, emekli olduğum gün ‘ustalık asası’ ismiyle bana ikram etti. Bunun aslı Topkapı Sarayı’ndaymış. Hem taşımayı, hem dokunmayı seviyorum, bedelini de seviyorum alışılmış.”
Anton Çehov’un 1904 ‘te birinci defa sergilenen oyunu Vişne Bahçesi’yle seyirci karşısındasınız, neler söyleyeceksiniz?
“Evet, 17 Ocak’ta sahnelenmiş ve biz o gece sahnedeydik ve hatta seyirciyle paylaştık bu tarihi anıyı.”
“Ben de izledim. Tam olarak klasik formda sahneye koymuşsunuz sanırım. Erhan Yazıcıoğlu: “Aslında biraz daha seyredilir hale getirdi Bora Severcan. İki kardeş biraz adaptasyona uğrattılar yapıtı ve epey da güzel oldu bu biçimde. Daha rahat seyredilir hale geldi. Belgi Paksoy’un Türkçesi aslına bakarsan fevkaladedür ve bütün Rus klasiklerini Türk tiyatrosuna ve Türkçeye kazandırmış bir insandır. O da geldi, iki gün üst üste seyretti. Bize epeyce hoş iltifatlarda bulundu. Onun çevirisiyle 1987’lerde oynamıştık. 6 yıl daima oynadık. olağanüstü bir takımdı.”
35 yıl evvelki oyunda siz genç uşak Yaşa’yı oynarken, sizin artık oynadığınız Firs rolünüzü sanırım İsmet Ay oynadı değil mi?
“Evet o devir Yaşa’yı oynuyordum. İsmet Ay, evet o da göçtü. Vallahi benim için epey değişik hisleri içimde yaşatan bir oyun. Merhum olanları hasretle, onlardan öğrendiklerimle, onurla anıyorum. Zira ben bu biçimdelar otuzlu yaşlardaydım ve talebe sayılırdım. Bu yaşta da hala öğrenmeye açığım, ergenlerden öğrenecek epeyce şeyimiz var. Gençlerin de bunu kabul etmesi ve bizden ne epeyce şey öğreneceklerinin artık akıllarına yatması gerekiyor. Ortaya bir ironi sıkıştırdım. Evet, 87 yaşında Firs’i oynuyorum. Lakin epeyce döküntü ve titreyen biri değil. Ortada sırada elimi titretiyorum.”
Yaşlılığın getirdiği bedendeki eğilme, bükülme halini yansıtmaya çalışmış hem de da meskeni ve aileyi terk etmeyen bir duruş haline getirmişsiniz rolünüzü muvaffakiyetle.
“Teşekkür ederim. Yani ben rolün kostümünü giymeye çalışıyorum. O kostümü omuzlarıma oturtmaya, düğmelerimi ona bakılırsa iliklemeye çalışıyorum. Oyunculukta bu epeyce değerlidir. Umarım bizden daha sonra da herkes önemser. İhtilalin ayak seslerinin Rusya’da kendini muhakkak etmeye başladığı bir periyotta; varlıklı lakin bunu fark etmeyen, kolay kolay para harcayan uçarı bir bayanın eline doğan Firs’in direnmesi, bedeniyle bir arada çökmeye başlaması ve meskenin terkedildiği periyotlarda tek başına bırakılmanın hüznüyle güya kendi kendini öldüren bir adam diye vasıflandırıyorum. Zira onun kadar kimsenin yüreğine oturmuyor bu terk edişler, bu ülkedeki değişim ve değişik hava. Bir çınar olarak düşünülürse, o vişne bahçesinin her kütüğüne sarılan gencecik bir kahya iken bakılırsave başlayıp, bütün çocukları, torunları eline doğmuş bir adamın bu ihtilali reddedişi, parayla hiç işinin olmaması, daha sonradan görme zenginlerin bu mesken üzerinde hak argüman edip, sonuçta konutu satın almaları, bütün ailenin göçüşü ve Firs’in yalnız kalışı. Biroldukca ülkeye adaptasyonu yapılabilir.”