ahmetbeyler
Active member
Genç jenerasyon söyleniyor. Yaşı yirmi, yirmi beş, otuz olanlar… Otuz beş, kırk yaşına gelenler gençlik yahut ileri çocukluk yaşlarını unutmuş olmalılar ki; bu ne biçim iş diyor; her gün artırım olur mu?
Üniversiteliler burnundan soluyor. Kredileri şöyleki arttırdık bu biçimde arttırdık diye övünüyordu verdikleri kredi altı ayda pul oldu nefes alacak halimiz kalmadı diye haykırıyor…
Starbucks’ta kahve içmek bile lüks oldu diyorlar.
Sadece onlar değil. Yalnızca öğrenciler değil.
Emeklisi, memuru, işsizi, işlisi, esnafı, tüccarı, kiracısı konut sahibi… Bu topraklardan nefes alıp veren herkes ‘yeter be’ diye bağırıyor…
Bağırıyorlar da seslerini duyan var mı?
İktidar kulak kabartıyor mu?
Nerde!.. Kulak kabartsa memleketin hali bu biçimde mi olur?
AKP iktidara geldiği yıl yüz lira yeterli paraymış. AKP’nin başarılı iktisat siyaseti yardımıyla, ekonomist Cumhurbaşkanı’nın dünyanın örnek almasını beklediği uygulamaları sonucunda yüz lira on lira olmuş.
Yirmi yılda bu kadar fakirleşmişiz…
Şimdi diyeceksiniz ki tamam yüz lira on lira oldu da 2002 yılındaki yüz dolar kaç para oldu?
2002 yılında bir dolar bir buçuk liraymış, artık on dört buçuk lira oldu… Yüz ile çarpın yüz dolar kaç para olmuş?
Gençler bu ne ya diyor dedim ya; konuşuyorum, sohbet ediyorum. Bazıları enflasyonun varlığına inanmıyor. Süreksiz durum gözüyle bakıyorlar. Yarın öbür gün hayatın olağana döneceğine inanıyorlar.
Normale dönmez diyorum.
Bu topraklar çift haneli enflasyondan otuz dört yılda kurtuldu, bir daha musallat oldu, kolay kolay inmez diyorum, inandıramıyorum…
Bir yerde haklılar. Pahalılık denen kavramla birinci kez karşılaşıyorlar. Üç dört yıldır enflasyon sorun fakat bu kadar acıtmıyordu. Fiyatlar ufak ufak artıyordu can yakmıyordu.
Son altı ayda can yakmayı geçtim can bırakmadı… Deldi geçti desem daha hakikat olur…
Ama dedim ya gençlerin bir kısmı süreksiz durum olarak görüyor; ‘iner abi kaygı etme’ diyorlar…
Ben de diyorum ki; hepimizi yakan, cüzdanı kasıp kavuran besin enflasyonu. Yüzde doksanlarda. Yüzde dokuza inmesi için kaç ay geçmesi gerekir?
On iki ay, yirmi dört ay, otuz altı ay, kırk sekiz ay. Kaç ay?
Enflasyon denen hadise altı ayda yüzde yetmişe çıktı fakat beş altı yılda eski düzeyine sıkıntı iner. Bırakın fiyat artışını yarından itibaren mal ve hizmetlerin fiyatları her geçen ay ucuzlasa eski düzeyine inmesi (yüzde 17’lere) beş yıl bulur. Tek haneye düşmesini hayal bile edemiyorum.
Hele hele Erdoğan iktidarda kalırsa… ‘Faiz sebep enflasyon sonuçtur’ teorisini kanıtlamak için tıpkı politikayı sürdürmeye devam ederse, bugünün gençleri emekliliklerinde tek haneli enflasyonu anca görür…
Çok karamsarsın diyecekler değilim. Enflasyon beladır, alışkanlıktır, davranış biçimini yöneten iblistir. Yapıştım mı bırakmayan sülüktür.
Enflasyonun ne demek olduğunu en güzel Türk halkı bilir!
)
Üniversiteliler burnundan soluyor. Kredileri şöyleki arttırdık bu biçimde arttırdık diye övünüyordu verdikleri kredi altı ayda pul oldu nefes alacak halimiz kalmadı diye haykırıyor…
Starbucks’ta kahve içmek bile lüks oldu diyorlar.
Sadece onlar değil. Yalnızca öğrenciler değil.
Emeklisi, memuru, işsizi, işlisi, esnafı, tüccarı, kiracısı konut sahibi… Bu topraklardan nefes alıp veren herkes ‘yeter be’ diye bağırıyor…
Bağırıyorlar da seslerini duyan var mı?
İktidar kulak kabartıyor mu?
Nerde!.. Kulak kabartsa memleketin hali bu biçimde mi olur?
AKP iktidara geldiği yıl yüz lira yeterli paraymış. AKP’nin başarılı iktisat siyaseti yardımıyla, ekonomist Cumhurbaşkanı’nın dünyanın örnek almasını beklediği uygulamaları sonucunda yüz lira on lira olmuş.
Yirmi yılda bu kadar fakirleşmişiz…
Şimdi diyeceksiniz ki tamam yüz lira on lira oldu da 2002 yılındaki yüz dolar kaç para oldu?
2002 yılında bir dolar bir buçuk liraymış, artık on dört buçuk lira oldu… Yüz ile çarpın yüz dolar kaç para olmuş?
Gençler bu ne ya diyor dedim ya; konuşuyorum, sohbet ediyorum. Bazıları enflasyonun varlığına inanmıyor. Süreksiz durum gözüyle bakıyorlar. Yarın öbür gün hayatın olağana döneceğine inanıyorlar.
Normale dönmez diyorum.
Bu topraklar çift haneli enflasyondan otuz dört yılda kurtuldu, bir daha musallat oldu, kolay kolay inmez diyorum, inandıramıyorum…
Bir yerde haklılar. Pahalılık denen kavramla birinci kez karşılaşıyorlar. Üç dört yıldır enflasyon sorun fakat bu kadar acıtmıyordu. Fiyatlar ufak ufak artıyordu can yakmıyordu.
Son altı ayda can yakmayı geçtim can bırakmadı… Deldi geçti desem daha hakikat olur…
Ama dedim ya gençlerin bir kısmı süreksiz durum olarak görüyor; ‘iner abi kaygı etme’ diyorlar…
Ben de diyorum ki; hepimizi yakan, cüzdanı kasıp kavuran besin enflasyonu. Yüzde doksanlarda. Yüzde dokuza inmesi için kaç ay geçmesi gerekir?
On iki ay, yirmi dört ay, otuz altı ay, kırk sekiz ay. Kaç ay?
Enflasyon denen hadise altı ayda yüzde yetmişe çıktı fakat beş altı yılda eski düzeyine sıkıntı iner. Bırakın fiyat artışını yarından itibaren mal ve hizmetlerin fiyatları her geçen ay ucuzlasa eski düzeyine inmesi (yüzde 17’lere) beş yıl bulur. Tek haneye düşmesini hayal bile edemiyorum.
Hele hele Erdoğan iktidarda kalırsa… ‘Faiz sebep enflasyon sonuçtur’ teorisini kanıtlamak için tıpkı politikayı sürdürmeye devam ederse, bugünün gençleri emekliliklerinde tek haneli enflasyonu anca görür…
Çok karamsarsın diyecekler değilim. Enflasyon beladır, alışkanlıktır, davranış biçimini yöneten iblistir. Yapıştım mı bırakmayan sülüktür.
Enflasyonun ne demek olduğunu en güzel Türk halkı bilir!
)