Elazığ pastaneci Mustafa Çelik, 15 yıldır çalıştığı kesimde yaşadığı en güçlü sürecin ortasında olduklarını ve artık sarfiyatların altından kalkamadıklarını söylemiş oldu.
Çelik, yaşadığı ıstırapların yalnızca kendi sorunu değil tüm esnafların sorunu olduğunu lisana getirerek şunları söylemiş oldu:
“15 yıllık hizmet kesimindeyiz. Şu son süreçte bilhassa son 8 aylık süreçte yaşadığımız kasvetleri daha evvel hiç yaşamadık. Önemli manada meşakkatler yaşıyoruz ve sıkıntımızı, meramımızı hiç kimseye de anlatamıyoruz. Bu meşakkatlerin daima bitmesini beklerken, her geçen ayın bir daha sonraki ayı arattığını görüyoruz. Şeker, sıvı yağ, un. Bunlar bizim için başlı başına badire. Üretici olarak ben ve başka esnaf arkadaşlarım onlar da bizimle birlikte önemli manada zahmet yaşıyoruz, eser bulmakta. Un bulamıyoruz, şeker bulamıyoruz, sıvı yağ bulamıyoruz. Onların istedikleri fiyatları verdiğimiz biçimde, yani onların belirledikleri fiyatları hiç bir biçimde yargılamadan verdiğimiz biçimde bir daha alamıyoruz. Paramızla rezil oluyoruz.
“KENDİ PARAMIZI KULLANAMIYORUZ. DOLAR ÜZERİNDEN İŞ YAPIYORLAR”
O denli bir devirdeyiz ki hiç kimseye hiç bir şey soramıyoruz. Kendi, Türk paramızı kullanamaz duruma geldik. Firmalar, şirketler artık bizimle Türk parası değil de dolar üzerinden çalışmamız için yönlendirme yapıyor. Ağır baskılarla karşılaşıyoruz bu hususta. Zira firmalar biz eser istediğimiz vakit, bize eserin fabrikadan işletmeciye geldiği müddette kur farkından etkilendiğini öne sürüp bundan dolayı dolarla çalışmayı istediklerini söylüyorlar. Kendi paramızı kullanamıyoruz bundan dolayı.
Şekeri marketlerde, bakkallarda poşet poşet, kilo kilo toplamaya başladık. Biz üretici olarak düştüğümüz durumdan epey mustaribiz. Kederimizi de kimseye anlayamıyoruz. Keza belirli bir süre devlet dayanaklı un çıktı. Şu an, o da yok. 100 liraya aldığımız un şu an 400 lira. 300 liraya aldığımız şeker şu an 800 lira çuvalı. Fiyatını verdiğimiz biçimde bunlar bulamadığımız, alamadığımız eserler. Üretici olarak üretim yapamıyoruz bundan dolayı. Tabi biz işletmelerimize gelen müşterilerimize bu durumu anlatamıyoruz. Beşerler bizi fırsatçı olarak kıymetlendiriyor. Onlar da haklı birçok şeyi bakılırsameyebilirler. Biz esnaf olarak birden fazla şeyin farkındayız fakat sıkıntımızı anlatamıyoruz. Müşterimizle yüzyüze geliyoruz. Bunun niçini de şu onlar bizim yaptığımız sıradan artırımları bile bizde fırsatçılık olarak görüyor. Lakin biz artırımları yapmaya mecburuz.
“GEÇEN YIL MİNİMUM FİYATIN ÜZERİNDE MAAŞ VEREBİLİYORDUK. BU YIL MİNİMUM FİYATI DAHİ VEREMİYORUZ”
İşletmemizde işçimizle de önemli badireler yaşıyoruz. Geçen sene 2 bin 825 lira olan minimum fiyatı biz işçimize 3 bin, 3 bin 100 lira üzere bir sayıyla işçi maaşı veriyorduk. Bu sene 4 bin 250 lira oldu taban fiyat. Biz şu an onu bile veremiyoruz. İşçi çıkarmak zorunda kaldık. Zira bu artırımlardan önemli manada etkilendik. Çalışanımıza istediğimiz parayı veremediğimiz için. Biz vermek istiyoruz ancak bu bizim elimizde olan bir şey değil. Yani istesek de yapamıyoruz bunu. Çalışan sorunlu, kasvet yaratıyor bu mevzuda emeğinin karşılığını alamıyor, biz çalışıyoruz biz de emeğimizin karşılığını alamadığımız için bunu çalışan, çalışma arkadaşlarımıza da yansıtamıyoruz. Onlarla önemli sorun yaşıyoruz. Kendi işletmemizin ortasında, kendi iş arkadaşlarımızla bölünmüş durumdayız şu an. Çakışıyoruz önemli manada. Lakin biz bunu kimseye yansıtamıyoruz. Ben de isterim minimum fiyatın üzerinde maaşlar vereyim, elemanlara. Lakin bunu yapamıyoruz. Geçen periyotlarda taban fiyatı baz almıyorduk. Minimum fiyatın üzerinde sayılar veriyorduk çalışanlara. hiç bir vakit maaş konusunda problem yaşamadık. Ancak şu an önemli manada düşünceler yaşıyoruz. Elektrik tıpkı, keza doğal gaz. İnanın şöyleki söyleyeyim. Salonda lambaların yarısını kapatmak zorunda kalıyoruz. Dolaplarımızın hepsini çalıştıramıyoruz. Isınma konusunda, petekleri bile kapatmak zorunda kalıyoruz. Altından kalkamıyoruz zira. O denli fahiş fiyatlar geliyor ki bunun altında kalıyoruz. Açıklamam gereken, söylemem gereken epey şey var lakin hangi birini anlatalım.”
Çelik, yaşadığı ıstırapların yalnızca kendi sorunu değil tüm esnafların sorunu olduğunu lisana getirerek şunları söylemiş oldu:
“15 yıllık hizmet kesimindeyiz. Şu son süreçte bilhassa son 8 aylık süreçte yaşadığımız kasvetleri daha evvel hiç yaşamadık. Önemli manada meşakkatler yaşıyoruz ve sıkıntımızı, meramımızı hiç kimseye de anlatamıyoruz. Bu meşakkatlerin daima bitmesini beklerken, her geçen ayın bir daha sonraki ayı arattığını görüyoruz. Şeker, sıvı yağ, un. Bunlar bizim için başlı başına badire. Üretici olarak ben ve başka esnaf arkadaşlarım onlar da bizimle birlikte önemli manada zahmet yaşıyoruz, eser bulmakta. Un bulamıyoruz, şeker bulamıyoruz, sıvı yağ bulamıyoruz. Onların istedikleri fiyatları verdiğimiz biçimde, yani onların belirledikleri fiyatları hiç bir biçimde yargılamadan verdiğimiz biçimde bir daha alamıyoruz. Paramızla rezil oluyoruz.
“KENDİ PARAMIZI KULLANAMIYORUZ. DOLAR ÜZERİNDEN İŞ YAPIYORLAR”
O denli bir devirdeyiz ki hiç kimseye hiç bir şey soramıyoruz. Kendi, Türk paramızı kullanamaz duruma geldik. Firmalar, şirketler artık bizimle Türk parası değil de dolar üzerinden çalışmamız için yönlendirme yapıyor. Ağır baskılarla karşılaşıyoruz bu hususta. Zira firmalar biz eser istediğimiz vakit, bize eserin fabrikadan işletmeciye geldiği müddette kur farkından etkilendiğini öne sürüp bundan dolayı dolarla çalışmayı istediklerini söylüyorlar. Kendi paramızı kullanamıyoruz bundan dolayı.
Şekeri marketlerde, bakkallarda poşet poşet, kilo kilo toplamaya başladık. Biz üretici olarak düştüğümüz durumdan epey mustaribiz. Kederimizi de kimseye anlayamıyoruz. Keza belirli bir süre devlet dayanaklı un çıktı. Şu an, o da yok. 100 liraya aldığımız un şu an 400 lira. 300 liraya aldığımız şeker şu an 800 lira çuvalı. Fiyatını verdiğimiz biçimde bunlar bulamadığımız, alamadığımız eserler. Üretici olarak üretim yapamıyoruz bundan dolayı. Tabi biz işletmelerimize gelen müşterilerimize bu durumu anlatamıyoruz. Beşerler bizi fırsatçı olarak kıymetlendiriyor. Onlar da haklı birçok şeyi bakılırsameyebilirler. Biz esnaf olarak birden fazla şeyin farkındayız fakat sıkıntımızı anlatamıyoruz. Müşterimizle yüzyüze geliyoruz. Bunun niçini de şu onlar bizim yaptığımız sıradan artırımları bile bizde fırsatçılık olarak görüyor. Lakin biz artırımları yapmaya mecburuz.
“GEÇEN YIL MİNİMUM FİYATIN ÜZERİNDE MAAŞ VEREBİLİYORDUK. BU YIL MİNİMUM FİYATI DAHİ VEREMİYORUZ”
İşletmemizde işçimizle de önemli badireler yaşıyoruz. Geçen sene 2 bin 825 lira olan minimum fiyatı biz işçimize 3 bin, 3 bin 100 lira üzere bir sayıyla işçi maaşı veriyorduk. Bu sene 4 bin 250 lira oldu taban fiyat. Biz şu an onu bile veremiyoruz. İşçi çıkarmak zorunda kaldık. Zira bu artırımlardan önemli manada etkilendik. Çalışanımıza istediğimiz parayı veremediğimiz için. Biz vermek istiyoruz ancak bu bizim elimizde olan bir şey değil. Yani istesek de yapamıyoruz bunu. Çalışan sorunlu, kasvet yaratıyor bu mevzuda emeğinin karşılığını alamıyor, biz çalışıyoruz biz de emeğimizin karşılığını alamadığımız için bunu çalışan, çalışma arkadaşlarımıza da yansıtamıyoruz. Onlarla önemli sorun yaşıyoruz. Kendi işletmemizin ortasında, kendi iş arkadaşlarımızla bölünmüş durumdayız şu an. Çakışıyoruz önemli manada. Lakin biz bunu kimseye yansıtamıyoruz. Ben de isterim minimum fiyatın üzerinde maaşlar vereyim, elemanlara. Lakin bunu yapamıyoruz. Geçen periyotlarda taban fiyatı baz almıyorduk. Minimum fiyatın üzerinde sayılar veriyorduk çalışanlara. hiç bir vakit maaş konusunda problem yaşamadık. Ancak şu an önemli manada düşünceler yaşıyoruz. Elektrik tıpkı, keza doğal gaz. İnanın şöyleki söyleyeyim. Salonda lambaların yarısını kapatmak zorunda kalıyoruz. Dolaplarımızın hepsini çalıştıramıyoruz. Isınma konusunda, petekleri bile kapatmak zorunda kalıyoruz. Altından kalkamıyoruz zira. O denli fahiş fiyatlar geliyor ki bunun altında kalıyoruz. Açıklamam gereken, söylemem gereken epey şey var lakin hangi birini anlatalım.”