ahmetbeyler
Active member
Türkiye Cumhuriyeti’nin temel niteliklerinin bu kadar tahrip edildiği öteki bir devir olmadı.
AK Parti’nin 20 yıllık iktidarı devrinde, “cumhuriyetin kazanımları” olarak bilinen; demokrasi, laiklik, bilime dayalı eğitim, yargı bağımsızlığı, kuvvetler ayrılığı, söz ve basın özgürlüğü, kişi hak ve özgürlükleri, örgütlenme, yürüyüş ve şov hakkı hayli büyük ölçüde kısıtlandı.
Demokratik, laik cumhuriyet kağıt üstünde kaldı.
AK Parti iktidarı başlangıçta yavaş, 15 Temmuz daha sonrasında geçilen cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi periyodunda ise süratli adımlarla, Türkiye Cumhuriyeti’ni, bütün yetkilerin tek elde toplandığı, dini referansları temel alan bir devlete dönüştürdü.
Devlette işçi alımları, tayinler ve terfiler tarikatların isteklerine bakılırsa yapıldı. O kadar ki kimi bakanlıklar tarikatların hakimiyet çatışmalarına sahne olmaya başladı.
Din ve dince kutsal sayılan paha ve sembollerin siyaset için kullanılması olağan hale getirildi. Din, yalnızca siyasetin değil hukukun, askeri ve sivil bürokrasinin, iktisadın, ticaretin, toplumsal hayatın merkezine oturtuldu.
Atatürk’ün, yalnızca stadyumlardan ve havaalanlarından değil tarihten de silinmesi uğraşları açıktan yürütülmeye başlandı. Din adamı kisvesi altında cami cemaatine seslenenler açıktan Atatürk’e hakaret etmeye, “Kemalizm kaybetti, biz kazandık, kabul edin artık” nutukları atmaya başladılar.
Devlet dairelerinde garip kıyafetlerle, cübbelerle, göğse kadar uzanan sakallarla gezen “memur” sayısı arttı. Makam odalarında Atatürk’ün yerine Abdülhamit’in, Adülmecit’in portreleri asılması yaygınlaştı.
Siyaset artık mescitlerin ortasında yapılır hale geldi. Mescitlerde namazdan daha sonra siyasi nutuklar atılmaya başlandı. Sandalyeler dizilip parti toplantıları üzere toplantılar yapılır oldu.
Devletin idari ve yargısal kontrol organları felç edildi ve devreden çıkarıldı. Medyanın büyük kısmı iktidarın denetimi altında dev propaganda aygıtına dönüştürüldü.
Eğitim Birliği Yasası fiilen ortadan kaldırıldı. Ulusal eğitim dini eğitim yüklü bir yapıya dönüştürüldü. Tarikatlarla tıpkı gayeye hizmet eden vakıflarla protokoller imzalandı ve “değerler eğitimi” ismi altında, öğrencilere laiklik zıddı din dersleri verilir oldu. Üniversite öğrenci yurtları tarikatlara bırakıldı. Devlet yurt yapmayı neredeyse bıraktı.
Çocukların tecavüze, tacize uğradığı tarikat vakıfları bile korundu. Tarikat yurtlarında, kurslarında mağdur edilen çocuklar ve aileleri ile bu rezaletleri kamuoyuna taşıyan gazeteciler hatalı ilân edildi. Haklarında dava açıldı. Biroldukça çocuğun ailesi dehşetten şikâyetçi bile olmadı, hatta tarikatları koruyan açıklamalar yaptılar.
İktidar, Osmanlı İmparatorluğu ve hilafet periyoduna özenen bir zihniyetle yoluna devam ediyor.
Devlet yapısını değiştiren ve dini siyasette ve kamusal ömürde sonuna kadar kullanan iktidar, iktisatta halkın ve Hazine’nin değil zenginleştirdiği yandaş kısmı maddeleri, kontrol organlarını ve yargıyı hiçe sayarak daha da zenginleştirmek uğruna ülkeyi derin bir ekonomik krize sürükledi.
Bu tablo ve bu gidiş niçiniyle önümüzdeki seçimler tarihi bir değer taşıyor. Türkiye bir yol ayırımına gelmiş durumda:
Ya bu seçimlerde iktidarı değiştirerek demokratik, laik cumhuriyeti bir daha inşa edecek ya da daha da otoriterleşerek cumhuriyeti mümkün olduğunca hukuken ve fiilen yok olmaya mahkûm edecek yolda yürümeye devam edecek.
Bu niçinle demokratik laik cumhuriyeti bir daha kurmak emeliyle 6 muhalefet partisinin bir ortaya gelmesi ve birlikte hareket etmesi büyük ehemmiyet taşıyor.
İktidar da bunu bildiği için her fırsatta 6’lı masayı dağıtmak için atılım üstüne atılım yapıyor.
Bu gidiş karşısında Demokrat Parti (DP) Genel Lideri Gültekin Uysal’ın cumhurbaşkanı adayından beklentileri sıralarken vurguladığı, “20 yılda AK Parti tarafınca ‘devr-i sabık’ muamelesine maruz kalan Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni kurucu bir ruhla bir daha tesis etme yetisi” epeyce yerinde ve epey kıymetli kriterdir.
Muhalefet partilerinin ortak amacı bu iktidar periyodunda “devr-i sabık” muamelesi nazarann demokratik, laik cumhuriyeti bir daha kurmak olmalıdır.
AK Parti’nin 20 yıllık iktidarı devrinde, “cumhuriyetin kazanımları” olarak bilinen; demokrasi, laiklik, bilime dayalı eğitim, yargı bağımsızlığı, kuvvetler ayrılığı, söz ve basın özgürlüğü, kişi hak ve özgürlükleri, örgütlenme, yürüyüş ve şov hakkı hayli büyük ölçüde kısıtlandı.
Demokratik, laik cumhuriyet kağıt üstünde kaldı.
AK Parti iktidarı başlangıçta yavaş, 15 Temmuz daha sonrasında geçilen cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi periyodunda ise süratli adımlarla, Türkiye Cumhuriyeti’ni, bütün yetkilerin tek elde toplandığı, dini referansları temel alan bir devlete dönüştürdü.
Devlette işçi alımları, tayinler ve terfiler tarikatların isteklerine bakılırsa yapıldı. O kadar ki kimi bakanlıklar tarikatların hakimiyet çatışmalarına sahne olmaya başladı.
Din ve dince kutsal sayılan paha ve sembollerin siyaset için kullanılması olağan hale getirildi. Din, yalnızca siyasetin değil hukukun, askeri ve sivil bürokrasinin, iktisadın, ticaretin, toplumsal hayatın merkezine oturtuldu.
Atatürk’ün, yalnızca stadyumlardan ve havaalanlarından değil tarihten de silinmesi uğraşları açıktan yürütülmeye başlandı. Din adamı kisvesi altında cami cemaatine seslenenler açıktan Atatürk’e hakaret etmeye, “Kemalizm kaybetti, biz kazandık, kabul edin artık” nutukları atmaya başladılar.
Devlet dairelerinde garip kıyafetlerle, cübbelerle, göğse kadar uzanan sakallarla gezen “memur” sayısı arttı. Makam odalarında Atatürk’ün yerine Abdülhamit’in, Adülmecit’in portreleri asılması yaygınlaştı.
Siyaset artık mescitlerin ortasında yapılır hale geldi. Mescitlerde namazdan daha sonra siyasi nutuklar atılmaya başlandı. Sandalyeler dizilip parti toplantıları üzere toplantılar yapılır oldu.
Devletin idari ve yargısal kontrol organları felç edildi ve devreden çıkarıldı. Medyanın büyük kısmı iktidarın denetimi altında dev propaganda aygıtına dönüştürüldü.
Eğitim Birliği Yasası fiilen ortadan kaldırıldı. Ulusal eğitim dini eğitim yüklü bir yapıya dönüştürüldü. Tarikatlarla tıpkı gayeye hizmet eden vakıflarla protokoller imzalandı ve “değerler eğitimi” ismi altında, öğrencilere laiklik zıddı din dersleri verilir oldu. Üniversite öğrenci yurtları tarikatlara bırakıldı. Devlet yurt yapmayı neredeyse bıraktı.
Çocukların tecavüze, tacize uğradığı tarikat vakıfları bile korundu. Tarikat yurtlarında, kurslarında mağdur edilen çocuklar ve aileleri ile bu rezaletleri kamuoyuna taşıyan gazeteciler hatalı ilân edildi. Haklarında dava açıldı. Biroldukça çocuğun ailesi dehşetten şikâyetçi bile olmadı, hatta tarikatları koruyan açıklamalar yaptılar.
İktidar, Osmanlı İmparatorluğu ve hilafet periyoduna özenen bir zihniyetle yoluna devam ediyor.
Devlet yapısını değiştiren ve dini siyasette ve kamusal ömürde sonuna kadar kullanan iktidar, iktisatta halkın ve Hazine’nin değil zenginleştirdiği yandaş kısmı maddeleri, kontrol organlarını ve yargıyı hiçe sayarak daha da zenginleştirmek uğruna ülkeyi derin bir ekonomik krize sürükledi.
Bu tablo ve bu gidiş niçiniyle önümüzdeki seçimler tarihi bir değer taşıyor. Türkiye bir yol ayırımına gelmiş durumda:
Ya bu seçimlerde iktidarı değiştirerek demokratik, laik cumhuriyeti bir daha inşa edecek ya da daha da otoriterleşerek cumhuriyeti mümkün olduğunca hukuken ve fiilen yok olmaya mahkûm edecek yolda yürümeye devam edecek.
Bu niçinle demokratik laik cumhuriyeti bir daha kurmak emeliyle 6 muhalefet partisinin bir ortaya gelmesi ve birlikte hareket etmesi büyük ehemmiyet taşıyor.
İktidar da bunu bildiği için her fırsatta 6’lı masayı dağıtmak için atılım üstüne atılım yapıyor.
Bu gidiş karşısında Demokrat Parti (DP) Genel Lideri Gültekin Uysal’ın cumhurbaşkanı adayından beklentileri sıralarken vurguladığı, “20 yılda AK Parti tarafınca ‘devr-i sabık’ muamelesine maruz kalan Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni kurucu bir ruhla bir daha tesis etme yetisi” epeyce yerinde ve epey kıymetli kriterdir.
Muhalefet partilerinin ortak amacı bu iktidar periyodunda “devr-i sabık” muamelesi nazarann demokratik, laik cumhuriyeti bir daha kurmak olmalıdır.