Yazımın başlığını Maksim Gorki’nin Benim Üniversitelerim isimli yapıtından esinlenerek koydum. Çocukluğum ve Ekmeğimi Kazanırken’den daha sonra gelen bu kitap, kendi hayat hikayesini anlattığı üçlünün son romanıdır. Cumhuriyet periyodunda birinci çevirisi Hasan Âli Ediz tarafınca yapılmış, MEB Rus Klasikleri Dizisi’nde ve 1941’de Remzi Kitabevi’nce yayımlanmıştır.
Kütüphaneler okumayı hayat biçimi haline getirenlerin vazgeçilmez yeridir.
Eleştirel okumayı bilenler için de bir manada üniversitedir. Toplumun kültürel bellek kurumudur.
UNESCO kütüphaneyi toplumun somut kültürel mirası olarak benimser. Korumak için de üye devletlere somut olmayan kültürel mirası ve belgesel mirası içeren “Dünya Kültürel ve Doğal Mirasın Korunması” mukavelesini imzalatmaktadır.
Evvelki hafta pahalı müellif dostum Uğur Kökden aradı, telefonda kütüphaneleri konuştuk. Benim birinci kütüphanem, oysaki onun da lise senelerında tanıştığı kütüphaneymiş! Yazım ona gençlik yıllarını anımsattığı için sevinmiş. Tahminen kelam ederim diye beklemiş.
Uğur Kökden’in beklediği aslında benim de aklımdan geçmedi değil. Zira beni yazarlığa adım attıran Bor Halil Nuri Beyefendi Kütüphanesi’ni nasıl unutabilirim ki?
HALİL NURİ BEYEFENDİ KÜTÜPHANESİ
Ortaokul ikinci sınıftayım, Türkçe öğretmenimiz Talat Gün, bir ödev verdi. Kaynak olarak da kentimizin tek kütüphanesi Halil Nuri Beyefendi Kütüphanesi’ni gösterdi. Dört arkadaş gittik. Ben birinci sefer gidiyordum. Katalog tarama, form doldurma, kitap isteme üzere süreçleri hiç bilmiyordum. Utangaçtım, bu yüzden okuma salonunda köşede bir masaya oturup kütüphaniçin etkilendim, bir şiir yazdım. Arkadaşlarım ödevlerini bitirince de çıktık. Konutlarımıza gittim.
Sonraki gün öğretmenimiz ödevlere bakmaya başlayıp sıra bana gelince bir arkadaşım, “Hikmet ödevini yapmamış, şiir yazmış” diye gülerek söyleyince, hayli şaşırdım!
Öğretmenimizse ilgilendi, sevecen bir sesle “Getir bakalım!” dedi. Defterimi alıp yanına gittim, baktı, okudu, bana uzattı, “oku bakalım” dedi. Bir çırpıda yüksek sesle okudum. Yüzü biraz daha gülümseyen, sevecenleşen bir biçim aldı. “Aferin” dedi, “güzel olmuş, ismi da uygun, ‘Kütüphane Havası’ yakışmış”. Öğretmenimizin bu kelamlarının akabinde tüm sınıftan alkış aldım.
Bu durumu konutta anlatınca, konutun de gözüne girdim. Kim dedi artık anımsamıyorum. Bunu lokal gazetemiz Yeşil Bor’a ver, yayımlansın!
Gazete idaresi kütüphanenin alt katı! Kentin tek eczanesinin sahibi tarafınca çıkarılıyordu. Dahası kızı da bizim sınıfta öğrenci, arkadaşımız! Direkt kendine ya da kızına vermeye çekindim. Bir mektupla gönderdim, yayımlandı. Çok sevindim. Bu beni yazarlığa adım attıran birinci yazımdı. Artık resmi ismi Halil Nuri Beyefendi İlçe Halk Kütüphanesi olan kütüphane ise benim birinci kütüphanem oldu. Akabinde Ankara, İstanbul ve internet ortamındaki tüm kütüphaneler geldi…
MUSTAFA KEMAL’İN ARKADAŞI
Borlu Halil Nuri Beyefendi, Mustafa Kemal’in subay arkadaşıydı. Onun üzere okumayı ömür biçimi olarak seçmişti. Yüzbaşıyken Harbiye’de, Ulusal Mücadele’de, Muhafız Alayı Komutanlığı’nda biriktirdiği kitaplarını 1932 yılında, Reşit Galip’in bakanlığı devrinde MEB’e bağışladı. İsmini taşıyan kütüphane, evvel üç yıl Bor Belediyesi Meclisi Salonu’nda açıldı. Geceleri bile açık kaldı. daha sonra Karaköprü Mescidi yakınında yapılan iki odalı bir salonlu kendi binasına taşındı. Benim gittiğim devirdeyse, Hükümet Konağı’nın karşısındaki taş binanın birinci katıydı. Artık ise Alımlar Konağı’ndaymış.
Bu kütüphaniçin kim bilir benim üzere kaç bin okur yararlandı ve yararlanıyor. Bunun için teşekkür borçluyuz. Bugünlerdeyse, kütüphaneyi güncellemek, Z-Kütüphane yapmak için uğraş harcanıyor. Tahminen de teşekkür borcumuzu ödememiz için hayat bizlere, fırsat tanıyor…
Kütüphaneler okumayı hayat biçimi haline getirenlerin vazgeçilmez yeridir.
Eleştirel okumayı bilenler için de bir manada üniversitedir. Toplumun kültürel bellek kurumudur.
UNESCO kütüphaneyi toplumun somut kültürel mirası olarak benimser. Korumak için de üye devletlere somut olmayan kültürel mirası ve belgesel mirası içeren “Dünya Kültürel ve Doğal Mirasın Korunması” mukavelesini imzalatmaktadır.
Evvelki hafta pahalı müellif dostum Uğur Kökden aradı, telefonda kütüphaneleri konuştuk. Benim birinci kütüphanem, oysaki onun da lise senelerında tanıştığı kütüphaneymiş! Yazım ona gençlik yıllarını anımsattığı için sevinmiş. Tahminen kelam ederim diye beklemiş.
Uğur Kökden’in beklediği aslında benim de aklımdan geçmedi değil. Zira beni yazarlığa adım attıran Bor Halil Nuri Beyefendi Kütüphanesi’ni nasıl unutabilirim ki?
HALİL NURİ BEYEFENDİ KÜTÜPHANESİ
Ortaokul ikinci sınıftayım, Türkçe öğretmenimiz Talat Gün, bir ödev verdi. Kaynak olarak da kentimizin tek kütüphanesi Halil Nuri Beyefendi Kütüphanesi’ni gösterdi. Dört arkadaş gittik. Ben birinci sefer gidiyordum. Katalog tarama, form doldurma, kitap isteme üzere süreçleri hiç bilmiyordum. Utangaçtım, bu yüzden okuma salonunda köşede bir masaya oturup kütüphaniçin etkilendim, bir şiir yazdım. Arkadaşlarım ödevlerini bitirince de çıktık. Konutlarımıza gittim.
Sonraki gün öğretmenimiz ödevlere bakmaya başlayıp sıra bana gelince bir arkadaşım, “Hikmet ödevini yapmamış, şiir yazmış” diye gülerek söyleyince, hayli şaşırdım!
Öğretmenimizse ilgilendi, sevecen bir sesle “Getir bakalım!” dedi. Defterimi alıp yanına gittim, baktı, okudu, bana uzattı, “oku bakalım” dedi. Bir çırpıda yüksek sesle okudum. Yüzü biraz daha gülümseyen, sevecenleşen bir biçim aldı. “Aferin” dedi, “güzel olmuş, ismi da uygun, ‘Kütüphane Havası’ yakışmış”. Öğretmenimizin bu kelamlarının akabinde tüm sınıftan alkış aldım.
Bu durumu konutta anlatınca, konutun de gözüne girdim. Kim dedi artık anımsamıyorum. Bunu lokal gazetemiz Yeşil Bor’a ver, yayımlansın!
Gazete idaresi kütüphanenin alt katı! Kentin tek eczanesinin sahibi tarafınca çıkarılıyordu. Dahası kızı da bizim sınıfta öğrenci, arkadaşımız! Direkt kendine ya da kızına vermeye çekindim. Bir mektupla gönderdim, yayımlandı. Çok sevindim. Bu beni yazarlığa adım attıran birinci yazımdı. Artık resmi ismi Halil Nuri Beyefendi İlçe Halk Kütüphanesi olan kütüphane ise benim birinci kütüphanem oldu. Akabinde Ankara, İstanbul ve internet ortamındaki tüm kütüphaneler geldi…
MUSTAFA KEMAL’İN ARKADAŞI
Borlu Halil Nuri Beyefendi, Mustafa Kemal’in subay arkadaşıydı. Onun üzere okumayı ömür biçimi olarak seçmişti. Yüzbaşıyken Harbiye’de, Ulusal Mücadele’de, Muhafız Alayı Komutanlığı’nda biriktirdiği kitaplarını 1932 yılında, Reşit Galip’in bakanlığı devrinde MEB’e bağışladı. İsmini taşıyan kütüphane, evvel üç yıl Bor Belediyesi Meclisi Salonu’nda açıldı. Geceleri bile açık kaldı. daha sonra Karaköprü Mescidi yakınında yapılan iki odalı bir salonlu kendi binasına taşındı. Benim gittiğim devirdeyse, Hükümet Konağı’nın karşısındaki taş binanın birinci katıydı. Artık ise Alımlar Konağı’ndaymış.
Bu kütüphaniçin kim bilir benim üzere kaç bin okur yararlandı ve yararlanıyor. Bunun için teşekkür borçluyuz. Bugünlerdeyse, kütüphaneyi güncellemek, Z-Kütüphane yapmak için uğraş harcanıyor. Tahminen de teşekkür borcumuzu ödememiz için hayat bizlere, fırsat tanıyor…