Gazetemiz muharriri Barış Terkoğlu, Zafer Partisi Genel Lideri Ümit Özdağ’ın Cumhurbaşkanı adayı olarak Mansur Yavaş ismini açıklamasının akabinde siyasetteki gelişmelere ve muhalefetin Cumhurbaşkanlığı seçimi için aday belirleme sürecine değindi.
Yurttaşın artık sabrının kalmadığını belirten Terkoğlu, “Bütün anketlerin en büyük partisi “Erdoğan Gitsin Partisi.” Erdoğan, millet için artık bir tahlil umudu değil, ağır bir yük. Etin fiyatının, orman yangınlarının söndürülememesinin, fırtınada çöken yolların bile sorumlusu o. Halk, sırtında kambura dönüşmüş bu yükü söküp atacak, etten kemikten insanı, kendinden birini arıyor” dedi.
Barış Terkoğlu’nun yazısı şöyle:
“söylemiş olduğinde değil, duyulduğunda tamamlanıyor insan” Geçenlerde çıkan Amsterdam romanında okudum (Başar Başaran, Doğan Kitap). İnsanın kelamı, kendi dudaklarında mı yoksa oburunun kulaklarında mı başlıyor diye düşündüm.
Her yerde açıklamasının tartışıldığı gün Ümit Özdağ’ı aradım. en çok merak edilen soruydu: Ne yapmaya çalışıyor? Kimi onu iktidar ile iş tutmakla suçluyordu. Kimi kendi küçük tabanını büyütmek için atak yaptığına inanıyordu. Kimi de şahsî özelliklerine bağlıyordu. Hangi cevabı verirse versin, emsalsiz 6’lı muhalefetin mensuplarının tamamı ona kızgındı.
Aradım, direkt sordum. “Ne yapmaya çalışıyorsunuz” dedim. “Ben bir siyasi parti lideriyim, ülkeyi dolaşıyorum, milletin Mansur Yavaş isminde mutabık olduğunu gördüm, ismini söylemiş oldum” dedi.
Telefonu kapattıktan daha sonra içimden geçirdim: Sahi sorun Ümit Özdağ’da mı? Ya da Mansur Yavaş isminde mı? Boş verin parti liderini, görüşü ne olursa olsun rastgele bir vatandaşa, cumhurbaşkanı adayı önerdi diye kızmalı mıyız? Yoksa bir daha birinci düğme baştan yanlış ilikleniyor da akabinde gelen tüm adımlar yanlış mı atılıyor? Hıncımızı düğmeden ya da ilikten mi alıyoruz?
Problem Özdağ’dan ibaret olsa “şahsi” der geçerdim. Lakin hiç de o denli olmadığını gördüm…
Geçen günlerde bir CHP milletvekiliyle denk geldik. şüphesiz hepimizin aklına birinci gelen sorular seçimle ilgiliydi. Merakla sıraladık. Lakin çarpıcı bir karşılık aldık: “Emin olun bu mevzulara dair siz bizden daha hayli şey biliyorsunuz!” Sorduklarımızın karşılığı onda yoktu. Kimin aday olacağı bir yana, muhalefetin adayının nasıl belirleneceğini, sürece kimlerin nasıl katılacağını dahi bilmiyordu.
Aslında görünen köye kılavuza gerek yok. Köy kahvelerinde bile bu tartışılıyor, gazeteciler seçimi konuşuyor, anketçiler yorumluyor, siyaset bilimciler tahlil ediyor. Fakat, halkın kendisi ismine siyaset yapsın diye oy verdiği siyasetçiler bile, tarihin dönüm noktasına karşı kayıtsız görünüyor.
Üstelik yalnız siyasetçiler değil…
Diyelim muhalif görünümlü bir gazetedesiniz. Cumhurbaşkanı arayışlarını konuşmak istiyorsunuz. Ya da bir sivil toplum örgütündesiniz. Çorbada benim de tuzum olsun diyorsunuz. Karşılığında daima tıpkı hali görüyorsunuz. Parmak ağza gidiyor. Hastanelerde fotoğrafı asılı hemşire taklit ediliyor: “Şşşş, sürece ziyan verme!”
VESAYET RENK DEĞİŞTİRDİ
Bir periyot kendisine liberal diyen lakin hiç de özgürlükçü olmayan şahısların ezberiydi. Yemek tanımı sorsanız, “çünkü askeri vesayet” diyorlardı. İktisadın kötüleşmesinin, toplumsal bozulmanın, siyasetin yozlaşmasının niçini onlara bakılırsa daima birebirdi. Süreç gösterdi ki her soruya “askeri vesayet” cevabı verenler pek de âlâ niyetli değil. Aslında kendi yanıtlarına soru arıyorlardı. Cumhuriyetin kurumlarının tasfiye operasyonu için, insanların zihinlerine hamurdan kalıplar yerleştiriyorlardı.
Evre değişti. Ortada ne asker kaldı ne de askeri vesayet diyen liberal. Hepsini yıkıp apartman yaptılar! Artık bütün kurumlar, bütün şuralar, iktisat ya da siyaset hepsi tek kişinin vesayeti altında. 100 yıl evvel, ülke işgal altındayken, başkomutanını bile tartışarak seçen Meclis dahi canını teslim etmiş. Yerçekimi maddelerinin farkında olmamanız, yüksekten düşmenizi engellemiyor. Seçim maddeleri tartışılırken Meclis’in haline bakın. Kürsüde bir konuşmacı var, sıralar ise bomboş. Daha kötüsü; “İçeride maç izliyorlar” diye durumun açıklanması.
Öte yandan…
‘ERDOĞAN GİTSİN’ PARTİSİ
İnsanın gölgesinin kendisinden öbür lakin kendisiyle olması üzere. İktidarın tek kişilik vesayet rejimi kendisini bir öteki biçimde muhalefette de üretti. Siyaset toplumun ortasında üretilen, milletin kendisiyle yürütülen, karşılığını halktan alan bir problem olmaktan çıktı. Bir dayatma haline geldi.
Üstelik gözümüzün önünde…
Hatırlayın, 2014 yılında, benzerini izledik. Kılıçdaroğlu ve Bahçeli bir masaya oturdu, “Ekmeleddin” dedi. İki partinin de en kritik isimleri bile televizyondan öğrendi. Bir daha sonraki seçimde, Ekmeleddin Beyefendi, ekmek için değil, MHP milletvekili olup Erdoğan için çalıştı. 2018’deki seçimde herkes kendi adayını çıkardı. Muharrem İnce için bütün milletten oy isteyen parti, İnce’ye kendi parti üyeliğini bile uygun görmedi. Artık de altı şahıstan öbür herkese “susun” denilerek Türkiye’nin geleceğine baht yazılıyor.
Yolumuzu çevirip, kolumuzdan çekip, “tekrar olmasın” diyen vatandaşlara nazaran halk birebir sineması tekrar görmek istemiyor. Kahraman aramıyor, Mesih beklemiyor. Onun aklı da öfkesi de tabelalardaki örgütlerin önünde. Bütün anketlerin en büyük partisi “Erdoğan Gitsin Partisi.” Erdoğan, millet için artık bir tahlil umudu değil, ağır bir yük. Etin fiyatının, orman yangınlarının söndürülememesinin, fırtınada çöken yolların bile sorumlusu o. Halk, sırtında kambura dönüşmüş bu yükü söküp atacak, etten kemikten insanı, kendinden birini arıyor.
ADAY NEREDEN ÇIKMALI?
Öyleyse iktidarın tek adamlı vesayet rejimini parçalamanın yolu muhakkak: Muhalefeti vesayetsizleştirmek! Sorun siyasetten tahlil de siyasetten ise siyaseti kendisinden çalınan topluma siyaset yapma hakkını geri vermek. Sendikalarıyla, örgütleriyle, sokaklarıyla, meydanlarıyla; milletin “nasıl bir iktidar” sorusunu aramak. Evvel hayalini, daha sonra adayını, bu arayışın ortasından çıkarmak. Türk tarihinin en kritik dönümlerinden birine 14 ay kala, millet bunu yapmayacaksa ne vakit yapacak?
İşte Ümit Özdağ’ın teklifinin, tabandaki kumu bu kadar kaldırmasının sırrı burada. Günlerce süren baş karışıklığının büyüklüğü, Zafer Partisi’nin oy gücünden gelmiyor. Birikmiş değişim isteğine, “siz susun, biz 6 kişiyiz” diyen muhalefetin yarattığı hem heyecansız hem kırılgan statüko, en sıradan rüzgârda bile haliyle dalgalanıyor. Millet ismine Cumhuriyeti yönetecek bir siyaset yerine, kendisine perde arkasında altı kollu bir baş arayan siyaset; bir Twitter iletisiyle ya da bir kelamla, türbülansa giriyor.
Varlığı insan yapan, kendi bahtını bir daha kendisinin yazması. Kendi kelamımızı bir diğerine emanet edince kendimizden de vazgeçmiş oluyoruz. hayatın içerisinden çıkacak gerçeği, bir masanın mucizesinde aramaya gerek var mı!”
Yurttaşın artık sabrının kalmadığını belirten Terkoğlu, “Bütün anketlerin en büyük partisi “Erdoğan Gitsin Partisi.” Erdoğan, millet için artık bir tahlil umudu değil, ağır bir yük. Etin fiyatının, orman yangınlarının söndürülememesinin, fırtınada çöken yolların bile sorumlusu o. Halk, sırtında kambura dönüşmüş bu yükü söküp atacak, etten kemikten insanı, kendinden birini arıyor” dedi.
Barış Terkoğlu’nun yazısı şöyle:
“söylemiş olduğinde değil, duyulduğunda tamamlanıyor insan” Geçenlerde çıkan Amsterdam romanında okudum (Başar Başaran, Doğan Kitap). İnsanın kelamı, kendi dudaklarında mı yoksa oburunun kulaklarında mı başlıyor diye düşündüm.
Her yerde açıklamasının tartışıldığı gün Ümit Özdağ’ı aradım. en çok merak edilen soruydu: Ne yapmaya çalışıyor? Kimi onu iktidar ile iş tutmakla suçluyordu. Kimi kendi küçük tabanını büyütmek için atak yaptığına inanıyordu. Kimi de şahsî özelliklerine bağlıyordu. Hangi cevabı verirse versin, emsalsiz 6’lı muhalefetin mensuplarının tamamı ona kızgındı.
Aradım, direkt sordum. “Ne yapmaya çalışıyorsunuz” dedim. “Ben bir siyasi parti lideriyim, ülkeyi dolaşıyorum, milletin Mansur Yavaş isminde mutabık olduğunu gördüm, ismini söylemiş oldum” dedi.
Telefonu kapattıktan daha sonra içimden geçirdim: Sahi sorun Ümit Özdağ’da mı? Ya da Mansur Yavaş isminde mı? Boş verin parti liderini, görüşü ne olursa olsun rastgele bir vatandaşa, cumhurbaşkanı adayı önerdi diye kızmalı mıyız? Yoksa bir daha birinci düğme baştan yanlış ilikleniyor da akabinde gelen tüm adımlar yanlış mı atılıyor? Hıncımızı düğmeden ya da ilikten mi alıyoruz?
Problem Özdağ’dan ibaret olsa “şahsi” der geçerdim. Lakin hiç de o denli olmadığını gördüm…
Geçen günlerde bir CHP milletvekiliyle denk geldik. şüphesiz hepimizin aklına birinci gelen sorular seçimle ilgiliydi. Merakla sıraladık. Lakin çarpıcı bir karşılık aldık: “Emin olun bu mevzulara dair siz bizden daha hayli şey biliyorsunuz!” Sorduklarımızın karşılığı onda yoktu. Kimin aday olacağı bir yana, muhalefetin adayının nasıl belirleneceğini, sürece kimlerin nasıl katılacağını dahi bilmiyordu.
Aslında görünen köye kılavuza gerek yok. Köy kahvelerinde bile bu tartışılıyor, gazeteciler seçimi konuşuyor, anketçiler yorumluyor, siyaset bilimciler tahlil ediyor. Fakat, halkın kendisi ismine siyaset yapsın diye oy verdiği siyasetçiler bile, tarihin dönüm noktasına karşı kayıtsız görünüyor.
Üstelik yalnız siyasetçiler değil…
Diyelim muhalif görünümlü bir gazetedesiniz. Cumhurbaşkanı arayışlarını konuşmak istiyorsunuz. Ya da bir sivil toplum örgütündesiniz. Çorbada benim de tuzum olsun diyorsunuz. Karşılığında daima tıpkı hali görüyorsunuz. Parmak ağza gidiyor. Hastanelerde fotoğrafı asılı hemşire taklit ediliyor: “Şşşş, sürece ziyan verme!”
VESAYET RENK DEĞİŞTİRDİ
Bir periyot kendisine liberal diyen lakin hiç de özgürlükçü olmayan şahısların ezberiydi. Yemek tanımı sorsanız, “çünkü askeri vesayet” diyorlardı. İktisadın kötüleşmesinin, toplumsal bozulmanın, siyasetin yozlaşmasının niçini onlara bakılırsa daima birebirdi. Süreç gösterdi ki her soruya “askeri vesayet” cevabı verenler pek de âlâ niyetli değil. Aslında kendi yanıtlarına soru arıyorlardı. Cumhuriyetin kurumlarının tasfiye operasyonu için, insanların zihinlerine hamurdan kalıplar yerleştiriyorlardı.
Evre değişti. Ortada ne asker kaldı ne de askeri vesayet diyen liberal. Hepsini yıkıp apartman yaptılar! Artık bütün kurumlar, bütün şuralar, iktisat ya da siyaset hepsi tek kişinin vesayeti altında. 100 yıl evvel, ülke işgal altındayken, başkomutanını bile tartışarak seçen Meclis dahi canını teslim etmiş. Yerçekimi maddelerinin farkında olmamanız, yüksekten düşmenizi engellemiyor. Seçim maddeleri tartışılırken Meclis’in haline bakın. Kürsüde bir konuşmacı var, sıralar ise bomboş. Daha kötüsü; “İçeride maç izliyorlar” diye durumun açıklanması.
Öte yandan…
‘ERDOĞAN GİTSİN’ PARTİSİ
İnsanın gölgesinin kendisinden öbür lakin kendisiyle olması üzere. İktidarın tek kişilik vesayet rejimi kendisini bir öteki biçimde muhalefette de üretti. Siyaset toplumun ortasında üretilen, milletin kendisiyle yürütülen, karşılığını halktan alan bir problem olmaktan çıktı. Bir dayatma haline geldi.
Üstelik gözümüzün önünde…
Hatırlayın, 2014 yılında, benzerini izledik. Kılıçdaroğlu ve Bahçeli bir masaya oturdu, “Ekmeleddin” dedi. İki partinin de en kritik isimleri bile televizyondan öğrendi. Bir daha sonraki seçimde, Ekmeleddin Beyefendi, ekmek için değil, MHP milletvekili olup Erdoğan için çalıştı. 2018’deki seçimde herkes kendi adayını çıkardı. Muharrem İnce için bütün milletten oy isteyen parti, İnce’ye kendi parti üyeliğini bile uygun görmedi. Artık de altı şahıstan öbür herkese “susun” denilerek Türkiye’nin geleceğine baht yazılıyor.
Yolumuzu çevirip, kolumuzdan çekip, “tekrar olmasın” diyen vatandaşlara nazaran halk birebir sineması tekrar görmek istemiyor. Kahraman aramıyor, Mesih beklemiyor. Onun aklı da öfkesi de tabelalardaki örgütlerin önünde. Bütün anketlerin en büyük partisi “Erdoğan Gitsin Partisi.” Erdoğan, millet için artık bir tahlil umudu değil, ağır bir yük. Etin fiyatının, orman yangınlarının söndürülememesinin, fırtınada çöken yolların bile sorumlusu o. Halk, sırtında kambura dönüşmüş bu yükü söküp atacak, etten kemikten insanı, kendinden birini arıyor.
ADAY NEREDEN ÇIKMALI?
Öyleyse iktidarın tek adamlı vesayet rejimini parçalamanın yolu muhakkak: Muhalefeti vesayetsizleştirmek! Sorun siyasetten tahlil de siyasetten ise siyaseti kendisinden çalınan topluma siyaset yapma hakkını geri vermek. Sendikalarıyla, örgütleriyle, sokaklarıyla, meydanlarıyla; milletin “nasıl bir iktidar” sorusunu aramak. Evvel hayalini, daha sonra adayını, bu arayışın ortasından çıkarmak. Türk tarihinin en kritik dönümlerinden birine 14 ay kala, millet bunu yapmayacaksa ne vakit yapacak?
İşte Ümit Özdağ’ın teklifinin, tabandaki kumu bu kadar kaldırmasının sırrı burada. Günlerce süren baş karışıklığının büyüklüğü, Zafer Partisi’nin oy gücünden gelmiyor. Birikmiş değişim isteğine, “siz susun, biz 6 kişiyiz” diyen muhalefetin yarattığı hem heyecansız hem kırılgan statüko, en sıradan rüzgârda bile haliyle dalgalanıyor. Millet ismine Cumhuriyeti yönetecek bir siyaset yerine, kendisine perde arkasında altı kollu bir baş arayan siyaset; bir Twitter iletisiyle ya da bir kelamla, türbülansa giriyor.
Varlığı insan yapan, kendi bahtını bir daha kendisinin yazması. Kendi kelamımızı bir diğerine emanet edince kendimizden de vazgeçmiş oluyoruz. hayatın içerisinden çıkacak gerçeği, bir masanın mucizesinde aramaya gerek var mı!”